Στις ανθρώπινες σχέσεις, η εγγύτητα, η αληθινή, συναισθηματική επαφή, είναι κάτι που όλοι επιθυμούμε βαθιά. Κι όμως, πολλοί από εμάς, όταν έρχεται η στιγμή να αφεθούμε πραγματικά, κάνουμε πίσω. Γιατί συμβαίνει αυτό; Τι είναι αυτό που μας φοβίζει στο να έρθουμε κοντά με έναν άλλο άνθρωπο;
Στο ερώτημα απαντά ο κλινικός ψυχολόγος Νίκος Τάκης:
«Η διάψευση των δικών του προβολών! Ότι όσο είμαι σε μια απόσταση, μπορώ να φαντάζομαι τα πράγματα όπως τα θέλω εγώ.
Στην πραγματικότητα, μην τυχόν και αυτό το πράγμα το οποίο δω τελικά δεν είναι αυτό που έχω φανταστεί.
Όπως είναι κάτι που το βλέπουμε, για παράδειγμα, σε περιπτώσεις κακοποίησης που πολλές φορές θύματα κακοποίησης πιστεύουν για τον ή την σύντροφο: “Ναι, αλλά με αγαπάει!” ή “Μα έτσι δείχνει την αγάπη του”.
Είναι σαν να θες να εκλογικεύσεις, να κρατήσεις μια ακόμα και ψευδή, τελείως σαθρή ψευδαισθησιακή αντίληψη μόνο και μόνο για να μην μπεις σε μια συνθήκη να αντικρίσεις κάτι!»
Η πραγματική εγγύτητα θέλει αλήθεια
Να έρθεις κοντά σε έναν άνθρωπο σημαίνει να απογυμνωθείς συναισθηματικά. Να δεις και να σε δουν, όπως πραγματικά είσαι. Αυτό απαιτεί ευαλωτότητα, εμπιστοσύνη και αποδοχή.
Και προφανώς, έχει ρίσκο, γιατί μπορεί να απογοητευτούμε. Αλλά μόνο έτσι μπορούμε να χτίσουμε πραγματικές σχέσεις, πέρα από τις προβολές, τις φαντασιώσεις και τις ψευδαισθήσεις.
Ίσως λοιπόν, αυτό που τελικά φοβόμαστε περισσότερο δεν είναι ο άλλος άνθρωπος,
αλλά ο καθρέφτης που κρατά μπροστά μας. Γιατί μέσα από τη σχέση, βλέπουμε κι εμάς τους ίδιους πιο καθαρά. Και αυτή η αλήθεια, όσο τρομακτική κι αν είναι, είναι και το πρώτο βήμα για να αγαπήσουμε αληθινά.
