Το αν ο Μίτσελ προσέφερε έτοιμο πιάτο στον Γιάννη Αναστασίου στο ντέρμπι του Καραϊσκάκη, χρησιμοποιώντας ακριβώς την ίδια ενδεκάδα του αγώνα με την Μάντσεστερ, θα φανεί στο μέλλον.Αυτό που είναι επί του παρόντος και πρέπει να αναγνωριστεί, είναι ότι ο προπονητής της πράσινης ομάδας κερδίζει τον σεβασμό όλων – πιθανότατα εκτός του κάφρου που του πέταξε το ποτήρι. Δεν θέλω να κρίνω τη δουλειά που κάνει κάτω από δύσκολες επαγγελματικά συνθήκες, ούτε την πανέξυπνη τακτική που ακολούθησε στο ντέρμπι, παίρνοντας την ταυτότητα του Μίτσελ.

Η αγωνία του να φωνάξει τους γιατρούς όταν ο Ολαϊτάν έπεσε στο έδαφος και το χειροκρότημά του όταν ο Νιγηριανός μεταφέρθηκε εκτός αγωνιστικού χώρου με το κινούμενο φορείο, είναι ό,τι πιο έντονο μου έχει μείνει από το βράδυ της Κυριακής. Είναι σπάνιο σε αυτά τα ντέρμπι (σε οποιοδήποτε άθλημα) να βλέπεις μέσα στην ένταση στιγμές ανθρωπιάς. Αυτονόητες κινήσεις ενστίκτου, που έχουν χαθεί μέσα στον φανατισμό.

Κάνοντας αυτοκριτική, δεν αρνούμαι τον φανατισμό, ούτε ότι υπήρξε μέρος του εαυτού μου σε πολλές περιπτώσεις. Ομως επειδή η φανατίλα δεν έχει όρια, ο Αναστασίου τα έβαλε την Κυριακή στο Καραϊσκάκη, παρότι μια εβδομάδα πριν είχε κάνει την ατυχέστατη δήλωση περί ελεύθερων σκοπευτών Κιέβου, τη στιγμή που στην Ουκρανία έπεφταν νεκροί δεκάδες άνθρωποι.

Respect λοιπόν στον άνθρωπο Γιάννη Αναστασίου, ο οποίος πέρα όλων των άλλων δεν δίστασε προ ημερών να μοιραστεί τη χαρά του για τη νίκη του Ολυμπιακού επί της Γιουνάιτεντ και ντροπή στον… ελεύθερο σκοπευτή επιχείρησε να του κάνει την ίδια ζημιά που έχει ο ίδιος -από τον οπαδισμό- στο μάτι.

Μακάρι να μπορούσα να πιστεύω το ίδιο και για τους "ανθρώπους" που αυτοχαρακτηρίζονται ανώτεροι (και το διαφημίζουν με περηφάνια) επειδή ευχήθηκαν περαστικά στον Ολαϊτάν.