Με απάτησε μετά από 25 χρόνια γάμου… Τι να κάνω;

<p style="text-align: justify;">Αναγνώστριά μας ρωτά</p>
<p style="text-align: justify;">Μετά από 25 χρόνια γάμου και απόλυτης ευτυχίας ο άντρας μου με απάτησε. Δεν χώρισα γιατί θεώρησα πως ήταν το μοναδικό λάθος που έκανε ολα αυτα τα χρόνια. Έχει μετανιώσει και το δείχνει κάθε μερα που περναει. Εργατικός καλος πατερας και πολυ τρυφερος προφανως περασε κριση μεσης ηλικιας. Ομως απο την ημερα που εγινε αυτο δεν θελει να κανουμε ερωτα 1 χρονο τωρα και λεει πως τον πιεζω εγω, νιωθω μεγαλη απορριψη. Απο την αλλη καταλαβαινω πως δεν εχει στυση. Δεν θελει να το συζηταει καθολου. Λεει πως ειναι ψυχολογικο και πως θα περασει. Αρνειται να παει σε γιατρο. Εγω απο την αλλη τον εχω διευκολυνει στα παντα. Το εχει ριξει στη δουλεια μιας και αντιμετωπιζουμε προβληματα σοβαρα. Δεν θελει να βγαινουμε εξω και φυσικα οταν τυχει να βγω πολυ διακριτικα ρωταει ειναι πολυ εγωιστης και δεν παραδεχεται πως ανησυχει για το τι κανω. Ειμαι εμφανισιμη δεν εχω παραμελησει ποτε τον εαυτο μου αν και ειμαι 47 ετων τα εχω δοκιμασει όλα. Μεχρι και ραντεβου με γιατρο του εκλεισα και δεν πηγε ποτε. Δεν ξερω αν πρεπει να το ανεχτω αυτοωρες ωρες θελω να το βαλω στα ποδια. Σκεφτομαι ομως την οικογενεια μου. Τα παιδια μου. Αν σβησω απο το μυαλο μου την απιστια και μου ελεγε ενας γιατρος πως εχει προβλημα θα ημουν διπλα του. Ομως εκεινος ουτε καν με φιλαει, μονο με αγκαλιαζει με χαιδευει και λες οτι φοβαται να με αγγιξει, του δειχνω ποσο πολυ μου λειπει του δειχνω οτι τον εχω συγχωρησει. Ωρες ωρες ωρες νομιζω πως νιωθει τυψεις. Ποτε πρεπει να βαζουμε ορια τι αλλο να κανω ποσο να το αφησω ετσι;</p>
<p style="text-align: justify;">Απευθύναμε το ερώτημά σας στον ψυχολόγο- ομαδικό θεραπευτή, Δημήτρη Κατσαρό.</p>
<p style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια:</p>
<p style="text-align: justify;">Είστε αρκετά χρόνια παντρεμένη με το σύζυγό σας κι αυτό από μόνο του είναι μια δοκιμή για τη σχέση σας. Συχνά οι άνθρωποι μπαίνουν σε ένα δίλημμα για ποιους λόγους συνεχίζουν να είναι μαζί αφού ο καθένας μας είναι μια ζωντανή και διαρκής αλλαγή. Ανάμεσα σ'αυτά που λέτε μου φάνηκε πως είδα μια εξιδανίκευση, την οποία για κάποιο λόγο ενδεχομένως έχετε ανάγκη σα ζευγάρι. Δεν είναι σπάνιο άλλωστε. Παρ'όλα αυτά οι εξιδανικεύσεις όσο κι αν μας καθησυχάζουν για την ποιότητα και την αγνότητα της σχέσης κάποιες στιγμές μας κουράζουν. Δημιουργούν μια αίσθηση ανεπάρκειας. Μπορεί λοιπόν κάποιος προκειμένου να την επεξεργαστεί, και να συγχωρέσει τον εαυτό του να την εκδραματίσει όπως ενδεχομένως ο σύζυγός σας με την απιστία του στο πρόσωπό σας. Επίσης μπορεί απ' την άλλη να την εκλογικεύσει και να τη χωρέσει όπως εσείς που θεωρείτε πως είναι το μόνο του λάθος και τον συγχωρέσατε γι'αυτό. Η διαδικασία δε της συγχώρεσης είναι από μόνη της μια διαδικασία που συνθέτει το απλό με το περίπλοκο. Η χωρητικότητα (δηλαδή η πράξη της συγχώρεσης) έχει μέσα της μια καλοσύνη που ξεπερνά κάπως το ρόλο της συντρόφου. Γίνεται κάπως μητρική, σαν μεγάλη αγκαλιά. Είναι προφανώς αρκετά βαθιά η αγάπη σας για τον σύζυγό σας αλλά η συγχώρεσή σας μπορεί να εκληφθεί με κάπως παρανοϊκό τρόπο αν δεν αντιδράσατε με σαφήνεια ως προδομένη γυναίκα. Δηλαδή μπορεί να ήταν αρκετά ιδανική η απόκρισή σας απέναντι στο σφάλμα του με ένα τρόπο που τον κάνει ίσως να αναρωτιέται αν είναι ρεαλιστική. Αυτό σημαίνει πως φοβάται, όπως λέτε, μήπως είστε κρυφά θυμωμένη. Συζητήστε μαζί για το θέμα, και μην διστάσετε να επικοινωνήσετε με κάποιον ομαδικό θεραπευτή που ειδικεύεται στα οικογενειακά δυναμικά. Αν ψάξετε στο διαδίκτυο θα βρείτε σίγουρα κάτι που να σας ταιριάζει.</p>

Σχετικά άρθρα