Το… παζλ της απόλυσης Πεδουλάκη

"Ο Ομπράντοβιτς είναι ο καλύτερος προπονητής της Ευρώπης. Εμείς έχουμε τον δεύτερο καλύτερο προπονητή της Ευρώπης και με αυτόν θα χτίσουμε τη δυναστεία του Παναθηναϊκού", έλεγε το περασμένο καλοκαίρι ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, απαντώντας έτσι στα σενάρια που ήθελαν το Τριφύλλι να κοιτάζει στην… αγορά για προπονητή από το "πάνω" ράφι και να ρίχνει ματιές ακόμα και προς τον Ζοτς -πριν ο Σέρβος "κλείσει" στη Φενέρ.Σε αρκετές των περιπώσεων -καλώς ή κακώς- τα πράγματα δεν εξελίσσονται, όπως τα σχεδιάζουμε. Ειδικότερα, όταν μιλάμε για σχέση ομάδας – προπονητή. Είναι, εξάλλου, μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού οι προπονητές, οι οποίοι ανεξαρτήτως αποτελεσμάτων έχουν "ριζώσει" σ’ έναν πάγκο. Αυτό το μοντέλο ακολούθησε ο Παναθηναϊκός επί σειρά ετών, έχοντας στο τιμόνι του τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Θα μπορούσε να το ακολουθήσει με τον Πεδουλάκη; Καλό ερώτημα, αλλά την απάντηση δεν θα τη μάθουμε ποτέ.

Το περσινό νταμπλ στην Ελλάδα και κυρίως το εμφατικό 3-0 στους τελικούς είναι το μεγαλύτερο παράσημο για τον κόουτς. Ο Αργύρης Πεδουλάκης -με τα καλά και τα στραβά του- οδήγησε τον Παναθηναϊκό, όχι απλώς σε μια ομαλή αγωνιστικά μετάβαση στη μετά-Ζοτς εποχή και ύστερα από τις κοσμογονικές αλλαγές το καλοκαίρι του 2012, αλλά στην επιστροφή του σε τίτλους, κάτι πολύ σημαντικό στην αφετηρία μιας νέας προσπάθειας -με νέα οικονομικά δεδομένα, αλλά και νέο ρόστερ, υπό την έννοια ότι ο κόουτς Πεδουλάκης όταν έδωσε τα χέρια με την "πράσινη" διοίκηση, είχε στο… μπλοκάκι του όλους κι όλους δύο σίγουρους παίκτες: τους Διαμαντίδη και Τσαρτσαρή.

Φέτος, αν δούμε την κατάσταση μόνο βάσει των αριθμών, ο Πεδουλάκης -έχοντας βέβαια και το μπόνους της τιμωρίας του ΟΣΦΠ- έχει πρώτο στη regular season τον Παναθηναϊκό -που σημαίνει πλεονέκτημα έδρας μέχρι το τέλος της διαδρομής στα πλέι οφ-, κατέκτησε το Κύπελλο και σε τέσσερα ματς με τον Ολυμπιακό έχει τρεις νίκες. Στη Euroleague το ποτήρι είναι… μισογέματο, υπό την έννοια ότι ο στόχος της πρόκρισης στην 8άδα είναι εφικτός, ωστόσο έχει απομακρυνθεί το ενδεχόμενο της 2ης θέσης.

Συνιστούν όλα αυτά λόγω διαζυγίου; Προφανώς όχι. Η διοίκηση δεν πήρε αυτή την απόφαση με βάση του πώς είναι η ομάδα βαθμολογικά σε Ελλάδα και Ευρώπη (υπό την έννοια ότι σε κάποιες -λίγες- περιπτώσεις έχει έρθει σε αντίστοιχη θέση στο παρελθόν). Το βασικό κριτήριο ήταν η εικόνα της στο παρκέ. Θα πείτε: αν ο Παναθηναϊκός νικούσε τη Λαμποράλ… 51-50, θα έμενε ο Πεδουλάκης; Απλώς, θα έπαιρνε παράταση.

Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε ελκυστικό μπάσκετ επί Πεδουλάκη. Είχε, απλώς, ορισμένες εκλάμψεις. Ο μονοδιάστατος τρόπος παιχνιδιού, οι επιθέσεις στα 20", η έλλειψη εναλλακτικών πλάνων στο κομμάτι της δημιουργίας, αλλά κυρίως το γεγονός ότι η σεζόν κύλησε με τον κόουτς να "μικραίνει" το ρόστερ που ο ίδιος "έχτισε", συνέθεσαν το παζλ της απόλυσης.

Αγωνιστικά ο Πεδουλάκης είχε οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σ’ ένα και μοναδικό μονοπάτι με βασικό άξονα την άμυνα, συνταγή που δεν εγκατέλειψε ακόμα και σε ματς που απέναντι του είχε σαφώς υποδεέστερες ομάδες, όπως… κακή ώρα χθες. Είναι παράλογο να παίζεις εντός έδρας με την κατά τεκμήριο χειρότερη ομάδα του ομίλου (ενδεχομένως και τη χειρότερη συνολικά στο Top 16) και στο pre game να αναγγέλλεις ότι "δεν πρέπει να αφήσουμε την Λαμποράλ να τρέξει". Εσύ είσαι η καλύτερη ομάδα, εσύ έχεις το -θεωρητικά- καλύτερο και πιο "γεμάτο" (ανεξαρτήτως από το πώς διαχειρίζεσαι) ρόστερ, συνεπώς εσύ πρέπει να… τρέξεις και να "καθαρίσεις" το ματς από την επίθεση.

Τώρα, αν ήταν σωστό το timing ή όχι; Η λογική λέει ότι σε αυτό το επίπεδο κι ενώ είσαι "μέσα" στους στόχους σου, δεν προχωράς σε αλλαγές κι ενώ η σεζόν έχει μπει στο πιο κρίσιμο στάδιό της. Η λογική, βέβαια, απέχει πολύ από το σωστό ή το λάθος και άπαντες στο στρατόπεδο του Τριφυλλιού αισιοδοξούν ότι η απόφαση αυτή θα οδηγήσει την ομάδα σε επιτυχίες, αλλά και πιο ελκυστικό μπάσκετ, ένα μπάσκετ που θα βρει ανταπόκριση στο απαιτητικό κοινό του Παναθηναϊκού.

Σχετικά άρθρα