<p><strong><em>Αναγνώστριά μας ρωτά:</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Είμαι 28 ετών και έχω σοβαρή σχέση με έναν άνδρα μεγαλύτερό μου κατά 4 χρόνια. Πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα παντρευτούμε, το μόνο θέμα- πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι το ότι είναι πολύ κοινωνικός και διαχυτικός με τις γυναίκες, και το δικό μου ότι ζηλεύω πολύ. Δεν με έχει απατήσει ποτέ αλλά ζηλεύω. Έχουμε κάνει συζητήσεις επί του θέματος και ξέρω ότι έχω άδικο αλλα δεν μπορώ να σταματήσω να ανησυχώ. Πως μπορώ να περιορίσω τη ζηλεια μου; Και εμένα με βασανίζει όπως και εκείνον και φυσικά δεν έχω όρεξη για καβγάδες.</em></p>
<div>Αγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός.</div>
<div> </div>
<div><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="99" /></div>
<div> </div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Η σχέση σας με το σύντροφό σας οδηγείται σε μια επίσημη δέσμευση η οποία φαίνεται μέσα απ' τα λεγόμενά σας να είναι ένα σοβαρό επιχείρημα για το γεγονός πως τον εμπιστεύεστε. Οπότε κατά τη γνώμη μου η ζήλια στην οποία αναφέρεστε έχει να κάνει περισσότερο με κάποια σύγκριση παρά με ένα φόβο χωρισμού. Δηλαδή μοιάζει περισσότερο να φοβάστε μη δείτε κάποια διαχυτική συμπεριφορά του προς εσάς να είναι κοινή προς κάποιο άλλο πρόσωπο. Αυτό είναι ένα κοινό χαρακτηριστικό των ανθρώπων. Όλοι κατά βάθος ζητούμε τη μοναδικότητα και η μεγάλη και κρυφή μας χαρά είναι όταν μας την κάνουν δώρο. Παρ'όλα αυτά η δισπιστία τέτοιου είδους (δηλαδή ενός φόβου σύγκρισης) είναι μια ανασφάλεια που επειδή είναι δευτερεύουσα είναι πιο εύκολο να βγει στην επιφάνεια. Και καθότι μικρότερης σημασίας νιώθουμε πως αν την εκφράσουμε 'ε, δε θα γίνει και κανένα μεγάλο κακό'. Όμως τα μικρά καθημερινά περιστατικά φόβου είναι που σωρεύουν αθρώα σε μια σχέση και μας κάνουν εν τέλει να βγάζουμε την κούραση με τους καβγάδες. Οι δε καβγάδες αθροιστικά κουράζουν την εικόνα της σχέσης και φυσικά επειδή η αιτία τους είναι σχετικά ασήμαντη δε τη θυμόμαστε. Οπότε καταλήγουμε να θυμόμαστε κάτι 'κακό' αλλά ποτέ την 'ασήμαντη' αλλά αθροιστική αιτία του. Στην πραγματικότητα αυτό που απ' τη μία όψη σας κάνει να ζηλεύετε είναι κάτι που σας έκανε να χαμογελάσετε κάποτε. Είναι ένα αυθόρμητο χαρακτηριστικό του συντρόφου σας που θέλετε να υπάρχει. Κάθε φορά που ζηλεύετε ίσως είναι πιο απελευθερωτικό για σας να απενοχοποιήσετε τον εαυτό σας. Να απενοχοποιήσετε τον εαυτό σας για κάποιες αντίστοιχες φορές που έχετε συγκρατηθεί από μια αμφιλεγόμενη δική σας συμπεριφορά. Μια συμπεριφορά που συγκρατήσατε από φόβο μήπως μεταφραστεί ως ερωτική διάχυση. Ίσως έτσι μπορέσετε να παρατηρήσετε πιο 'αντικειμενικά' τις διαχυτικές αυτές συμπεριφορές του συντρόφου και να τους αποδόσετε τα κίνητρα που έχει ο ίδιος χωρίς να σας αφορά η συνέχεια.</div>
<p style="text-align: justify;"><em><br /></em></p>