Πάμε Σίνεμα; 5 ταινίες για να διαλέξετε..

<p>Ο Χρήστος Μήτσης σχολιάζει τις νέες ταίνιες που βγήκαν στις αίθουσες αυτή τη βδομάδα, για να ξέρετε τι να δείτε το Σαββατοκύριακο.</p>
<p>Αναλυτικά:</p>
<p><span style="text-decoration: underline;"><strong>Captain America 2: Ο Στρατιώτης του Χειμώνα</strong></span></p>
<p>Με τη βοήθεια της Μαύρης Χήρας κι έχοντας στο κατόπι του έναν μυστηριώδη δολοφόνο, ο Στιβ Ρότζερς καλείται να αντιμετωπίσει μια θανάσιμη συνωμοσία στο εσωτερικό της Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α. Θεαματική και έντονα πολιτική για τα κόμικς χολιγουντιανά δεδομένα περιπέτεια, πιστή στην υπερηρωική κινηματογραφική συνταγή της Marvel.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003695/238.jpg" alt=" " />
<div class="lezada"> </div>
<div class="lezada">Γέννημα των πατριωτικών αναγκών του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο Captain America είναι ένας από τους πρώτους χάρτινους υπερήρωες που δημιούργησε η Marvel Comics (το 1941 διά χειρός Τζο Σάι­μον και Τζακ Κίρμπι ) και φυσικά ο «Πρώτος Εκδικητής», όπως ήταν ο τίτλος της προ τριετίας θριαμβευτικής κινηματογραφικής του επανεμφάνισης. Μιας επανεμφάνισης η οποία όχι μόνο συνοδεύτηκε από εμπορική επιτυχία (370,6 εκατ. δολάρια παγκοσμίως ), αλλά κατάφερε να εντάξει αρμονικά στο πάνθεον των «Εκδικητών» της Marvel τον πλέον παλιομοδίτικο υπερήρωα από όλους, έναν Αμερικανό πατριώτη ντυμένο με την αστερόεσσα. </div>
</div>
</div>
<p>Με αύρα κλασικής πολεμικής ταινίας, ο «Πρώτος Εκδικητής» του Τζο Τζόνστον διατήρησε τον clean cut χαρακτήρα του Στιβ Ρότζερς, ενός στρατιώτη ο οποίος κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου αποκτά υπερδυνάμεις χάρη σε ένα μυστικό πείραμα, περιόρισε όμως τον πατριωτικό χαρακτήρα των κατορθωμάτων του και συνδύασε εύστοχα τις κόμικς ευκολίες του πρωτοτύπου με έναν ενήλικο για τα multiplex δεδομένα ρεαλισμό. Το ίδιο σεναριακό δίδυμο των Κρίστοφερ Μάρκους και Στίβεν ΜακΦίλι­ αναλαμβάνει να συνεχίσει λοιπόν τις περιπέτειες του συμπαθούς προστάτη του καλού, ο οποίος από τη δεκαετία του ’40 και περνώντας από την περιπέτεια των κινηματογραφικών «Εκδικητών» βρίσκεται πλέον στο σήμερα, με το οποίο δυσκολεύεται ακόμη να συντονιστεί.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl02_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003695/239.jpg" alt=" " />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p>Τα προβλήματά του όμως θα γίνουν εντονότερα όταν βρεθεί στο κέντρο μιας συνωμοσίας που εξυφαίνεται στο εσωτερικό της Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α. κι έχει βγάλει εκτός μάχης τον επιχειρησιακό αρχηγό της Νικ Φιούρι. Με τη βοήθεια της Μαύρης Χήρας θα βρεθεί στα ίχνη του «αόρατου» αρχισυνωμότη κι ενός επικίνδυνου σχεδίου που σκοπό έχει την παγκόσμια κυριαρχία, αλλά για να το εμποδίσει θα πρέπει αφενός να στραφεί ενάντια στην Α.Σ.Π.Ι.Δ.Α. και αφετέρου να αντιμετωπίσει τον «Στρατιώτη του Χειμώνα», έναν ανίκητο δολοφόνο που τον καταδιώκει. <br />Οι άνισοι αδερφοί Ρούσο των τηλεο­πτικών «Community» και «Arrested development» αλλά και του «Στους Δύο Τρίτος δεν Χωρεί» διατηρούν το χάρτινα ρεαλιστικό τόνο, επιβάλ­λουν ένα σφιχτό τέμπο και αξιοποιούν την παρουσία της χιουμοριστικά σέξι Μαύρης Χήρας (Σκ. Γιόχανσον ) όσο και του ύποπτου Συμβούλου Παγκόσμιας Ασφάλειας Αλεξάντερ Πιρς (Ρ. Ρέντφορντ ). Ισορροπούν τις σκηνές θεαματικής καταστροφής με καλομονταρισμένες μάχες σώμα με σώμα και σεναριακές ανάσες που δίνουν χώρο στους χαρακτήρες, ενώ η έντονα πολιτική για τα χολιγουντιανά στάνταρντ χροιά που κουβαλά η συνωμοσία είναι ένα τολμηρό μπόνους. Το προβλέψιμο­ ­φινάλε δεν θα μπορούσε, φυσικά, να μην αφήσει ανοιχτούς λογαριασμούς προετοιμάζοντάς μας για το σίκουελ, πιστό στη θαυματουργά χρυσοφόρα συνταγή που ανανεώνει και ανακυκλώνει διαρκώς τη Marvel ­μυθολογία. <br /><strong><em>ΗΠΑ. 2014. Διάρκεια: 136΄. Διανομή: FEELGOOD ENT.</em></strong></p>
<p><span style="text-decoration: underline;"><strong><br /></strong></span></p>
<p><span style="text-decoration: underline;"><strong>Ζήτω η Ελευθερία! </strong></span></p>
<p>Ενώ η δημοτικότητα του κόμματός του κατρακυλά, ο ηγέτης της ιταλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης εξαφανίζεται. Χωρίς να ειδοποιήσει τους στενότερούς του συνεργάτες, ο βοηθός του τον αντικαθιστά με τον δίδυμο αδερφό του, έναν φιλόσοφο που έχει βγει από το ψυχιατρείο. Η καινούργια εικόνα του αρχηγού, απρόβλεπτη και ειλικρινής, αποδεικνύεται γοητευτική και το κόμμα αρχίζει να επανακάμπτει στις δημοσκοπήσεις. Σάτιρα της παλιάς ιταλικής σχολής, χαριτωμένη αλλά και λίγο αφελής, με έναν απολαυστικό Σερβίλο σε διπλό ρεσιτάλ ερμηνείας.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003696/240.jpg" alt=" " />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p>Η ιδέα της μυστικής αντικατάστασης ενός πολιτικού ηγέτη από κάποιον που του μοιά­ζει –και πάντοτε αποδεικνύεται απρόσμενα πολύ πιο ηθικός και δημοκρατικός– έχει ξεκινήσει από τον «Μεγάλο Δικτάτορα» του Τσάρλι Τσάπλιν, θυμόμαστε να επαναλαμβάνεται μάλιστα τόσο στο «Το Φεγγά­ρι Σταμάτησε στο Πάραντορ» του Πολ Μαζέρσκι όσο και στο «Dave: Πρόεδρος για Μια Μέρα» του Άιβαν Ράιτμαν. Ένα σαφώς τραβηγμένο σεναριακό τρικ, γι’ αυτό και κατάλληλο αυστηρά για κωμικούς χειρισμούς, όπως αυτοί του «Ζήτω η Ελευθερία!», της πέμπτης ταινίας του Σικελού σκηνοθέτη και συγγραφέα Ρομπέρτο Αντό. <br />Εδώ ο προς αντικατάσταση πολιτικός είναι ο Ενρίκο Ολιβέρι, γενικός γραμματέας του κόμματος της ιταλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Χωρίς φρέσκες ιδέες, μιλώντας πάντα με ξύλινη γλώσσα και αδυνατώντας να προσφέρει μια πειστική εναλλακτική λύση, βλέπει τη δημοτικότητα­ του κόμματός του να κατρακυλά. Ένα βράδυ, λοιπόν, παίρνει την ξαφνική απόφαση να εξαφανιστεί. Ενημερώνει μόνο τον προσωπικό σύμβουλο/βοηθό του και καταφεύγει ινκόγκνιτο στο σπίτι μιας παλιάς του ερωμένης, παντρεμένης με παιδί πλέον, στο Παρίσι. <br />Απελπισμένος, ο σύμβουλος προσπαθεί να βρει μια προσωρινή λύση, αλλά αυτή της ξαφνικής ασθένειας αποδεικνύεται πως δεν είναι αρκετή. Έτσι, σε συνεννόηση μόνο με τη σύζυγο του Ενρίκο, απευθύνεται στον δίδυμο αδερφό του αρχηγού Τζοβάνι, έναν μανιο­καταθλιπτικό φιλόσοφο ο οποίος νοσηλευόταν σε ψυχιατρική κλινική και αναλαμβάνει τη ριψοκίνδυνη αποστολή αντικατάστασης με απερίσκεπτο θάρρος και αναπάντεχα αποτελέσματα.</p>
<h3> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl02_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003696/241.jpg" alt=" " />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p>Στα χνάρια της κλασικής ιταλικής πολιτικής σάτιρας, με πολλά στοιχεία φάρσας, των δεκαετιών του ’60 και του ’70, το «Ζήτω η Ελευθερία!» σαρκάζει τον κομφορμισμό των πολιτικάντηδων, ακόμη κι αν αυτοί προέρχονται από την κομουνιστική αριστερά (ο Ολιβέρι έχει στην πλάτη του γραφείου του μια γιγάντια φωτογραφία του θρυλικού γενικού γραμματέα του Ιταλικού Κομουνιστικού Κόμματος Ενρίκο Μπερλίνγκουερ ). Οδηγός της ο ανατρεπτικός, απρόβλεπτος λόγος του «τρελού» Τζοβάνι, που φωτίζει με στιλ ένα εξ ορισμού γκρίζο τοπίο και γοητεύει­. <br />Με την πολύτιμη βοήθεια του Τόνι­ Σερβίλο, ενός ηθοποιού ο οποίος ξέρει­ να αξιοποιεί στο έπακρον ακόμη και τις λεπτότερες ερμηνευτικές αποχρώσεις, ο Αντό χειρίζεται με σύνεση τις κωμικές παρεξηγήσεις που γεννιούνται και υπερβάλλει όσο χρειάζεται για να υπηρετήσει με χάρη τη βασική του ιδέα. Βέβαια, η διά στόματος Τζοβάνι πολιτική πρότασή­ του είναι στην πραγματικότητα… απο­λίτικη, γενικόλογη και αφελώς αισιό­δοξη. Γεμάτη ποιητικές αποστροφές, ικανοποιεί τους πάντες και δεν θίγει ευθέως κανένα άμεσο κοινωνικό πρόβλημα («πρέπει να πάψουμε να φοβόμαστε», «ας ονειρευτούμε ξανά»… ). Καταφέρνει, παρόλα αυτά, να κερδίσει τις τελικές εντυπώσεις με τη σεναριακή ντρίμπλα που μας επιφυλάσσει το φινάλε, χιουμοριστικά ανατρεπτική και καλοδεχούμενα διφορούμενη. <br /><strong><em>Ιταλία. 2012. Διάρκεια: 94΄. Διανομή: ΔΑΝΑΟΣ.</em></strong></p>
<p><span style="text-decoration: underline;"><strong>Το Ακρωτήρι της Βίας </strong></span></p>
<p>Δυο αστυνομικοί του Κέιπ Τάουν, ένας μοναχικός, εργασιομανής μαύρος με τραύματα από την περίοδο του απαρτχάιντ και ένας ψυχολογικά ασταθής, φίλος των καταχρήσεων λευκός, καλούνται να εξιχνιάσουν τη δολοφονία μιας νεαρής κοπέλας. Η πορεία των ερευνών θα τους οδηγήσει στο κύκλωμα διακίνησης ενός νέου ναρκωτικού, πίσω από το οποίο κρύβεται μια πολύ μεγαλύτερη και διεθνής συνωμοσία. Αστυνομικό θρίλερ που πατά αδέξια πάνω στα κλισέ του είδους, αναπαριστά όμως πειστικά την εξαθλιωμένη, δέσμια των παρελθόντων αμαρτημάτων της νοτιοαφρικανική πραγματικότητα.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003697/242.jpg" alt=" " />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p>Αγγλόφωνη, αλλά γαλλική συμπαραγωγή, η ταινία που έκλεισε επίσημα το περσινό Φεστιβάλ Κανών είναι ένα μοντέρνο αστυνομικό θρίλερ που εξελίσσεται στη Νότια Αφρική, βασισμένο σε μυθιστόρημα του σπεσιαλίστα του είδους Καρίλ Φερέ. Η υπόθεσή του στήνεται πάνω στο κλασικό σχήμα των δύο αταίριαστων αστυνομικών –εδώ ένας μοναχικός, εργασιομανής μαύρος με τραύματα από την περίοδο του απαρτχάιντ κι ένας ψυχολογικά ασταθής λευκός, φίλος των καταχρήσεων–, οι οποίοι καλούνται να εξιχνιάσουν τη δολοφονία μιας νεαρής κοπέλας. <br />Η πορεία των ερευνών θα τους οδηγήσει στο κύκλωμα διακίνησης ενός νέου ναρκωτικού με έντονες παρενέργειες, το οποίο διοχετεύεται στους νεαρούς και φτωχούς μαύρους. Αποκαλύπτοντάς το, το αστυνομικό δίδυμο, που έχει γίνει πλέον τρίδυμο με την προσθήκη μιας απρόσμενα δυναμικής ντετέκτιβ γραφείου, θα διαπιστώσει ότι πίσω από αυτό κρύβεται μια πολύ­ μεγαλύτερη και διεθνής συνωμοσία, άμεσα συνδεδεμένη με τη σκοτεινή ιστορία της ταραγμένης αυτής αφρικανικής χώρας.</p>
<h3> </h3>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl02_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003697/243.jpg" alt=" " />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p>Ο Ζερόμ Σαλ (των δύο wannabe τζεϊμσμποντικών «Largo Winch» ) διεκπεραιώνει επαγγελματικά και απρόσωπα μια δοκιμασμένη συνταγή, η οποία προσπαθεί να θίξει κοινωνικά και πολιτικά θέματα αναπαριστώντας αρκετά πειστικά την εξαθλιωμένη, δέσμια των παρελθόντων αμαρτημάτων της νοτιοαφρικανική πραγματικότητα. Τα διλήμματα περί τιμωρίας και συγχώρεσης τίθενται επιτακτικά, η βία επιβάλλεται από παντού ως η μόνη λύση και η αντίθεση προνομιούχων λευκών και υπόδουλων μαύρων συνεχίζει να υφίσταται. <br />Αν όμως η ταινία του Σαλ καταφέρνει να επισημάνει, έστω και ξώφαλτσα, πολλά από αυτά τα καυτά προβλήματα που περικυκλώνουν την πλοκή, δεν καταφέρνει να ξεφύγει από την προκάτ ψυχολογική ανάλυση των χαρακτήρων, τις αδέξιες σεναριακές συμπτώσεις και την αφηγηματική­ απλοϊκότητα. Υπάρχουν κάποιες­ καλοστημένες σκηνές (η τελική «καταδίωξη» στην έρημο ) αλλά κι ένα σωρό υποπλοκές που αποπροσανατολίζουν το βασικό στόρι, όπως αυτή με την άρρωστη σύζυγο του δολοφονημένου αστυνομικού, αχρείαστοι διδακτισμοί (ο κακός, πλούσιος οδοντίατρος ) και καταιγισμός σφαιρών που αδικαιολόγητα δεν βρίσκουν στόχο, οδηγώντας έτσι την ισχνή από σασπένς και χορτάτη από ευκολίες περιπέτεια στην άνιση μετριότητα. <br /><strong><em>Γαλλία, Νότια Αφρική. 2013. Διάρκεια: 110΄. Διανομή: ODEON.</em></strong></p>
<p><span style="text-decoration: underline;"><strong>Ο Μυστικός Δείπνος </strong></span></p>
<p>Στα τέλη του 18ου αιώνα ένας Κουβανός ευγενής επισκέπτεται τη φυτεία του κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας των Παθών. Αποφασίζει να αναπαραστήσει τον Μυστικό Δείπνο με τον ίδιο στο ρόλο του Χριστού και 12 έγχρωμους σκλάβους σε αυτούς των μαθητών του, τα αποτελέσματα όμως είναι εντελώς διαφορετικά από αυτά που περίμενε. Αν και διατηρεί μέρος της καταγγελτικής δυναμικής της, η μπουνιουελική πολιτική αλληγορία του Αλέα μοιάζει σήμερα ελαφρώς ξεπερασμένη, έντονα επηρεασμένη από το πνεύμα των ’70s.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003698/244.jpg" alt=" " /> </div>
</div>
<p>Διασημότερος κινηματογραφικός εκπρόσωπος της Κούβας διεθνώς, ο στρατευμένος μαρξιστής Τόμας Γκουτιέ­ρεζ Αλέα (1928-1996 ) διέθετε περίσσευμα σκηνοθετικού ταλέντου, ικανό να τον οδηγήσει μακριά από τις απλοϊκές παγίδες του σοσιαλιστικού ρεαλισμού. Με διαλεκτική­ σκέψη και βαθιά σαρκαστική διάθεση, ολοκλήρωσε μια φιλμογραφία που περιέγραψε διεισδυτικά, πολλές φορές μάλιστα με έντονο κριτικό μάτι, τη μετεπαναστατική κουβανική πραγματικότητα («Ο Θάνατος Ενός Γραφειοκράτη», «Μνήμες Υπανάπτυξης», «Φράουλα και Σοκολάτα» ). <br />Ο γυρισμένος το 1976 «Μυστικός Δείπνος» όμως είναι μια διαφορετικού ύφους και τόνου παραβολή, καθώς μας μεταφέρει στα τέλη του 18ου αιώνα, όταν ένας Κουβανός ευγενής επισκέπτεται τη φυτεία του κατά τη διάρκεια της Εβδομάδας των Παθών. Αποφασίζει να αναπαραστήσει τον Μυστικό Δείπνο με τον ίδιο στο ρόλο του Χριστού και 12 σκλάβους σε αυτούς των μαθητών, με αποτελέσματα εντελώς διαφορετικά από αυτά που εκείνος περίμενε. Η σαν κακοστημένο θέατρο χριστιανική κατήχησή του καταλήγει σε μια αιματηρή εξέγερση, η οποία καταστέλλεται με ακόμη μεγαλύτερη βιαιότητα, αλλά και σε μια μπουνιουελική πολιτική αλληγορία που ακόμη διατηρεί μέρος της καταγγελ­τικής δυναμικής της. Στο σύνολό της όμως μοιά­ζει ελαφρώς ξεπερασμένη, πατώντας σε ρομαντικά και ηρωικά μοτίβα, έντονα επηρεασμένα από το επαναστατικό πνεύμα των ’70s. <br /><strong><em></em></strong></p>
<p><strong><em>Κούβα. 1976. Διάρκεια: 109΄. Διανομή: NEW STAR.</em></strong></p>
<p><span style="text-decoration: underline;"><strong>Μικρά Όμορφα Πλάσματα </strong></span></p>
<p>Δουλεύοντας σε ένα κέντρο περίθαλψης προβληματικών εφήβων, η νεαρή Γκρέις προσπαθεί να βοηθήσει τους ψυχολογικά ασταθείς ενοίκους του και να βάλει σε τάξη τη δική της προσωπική ζωή. Βραβείο ερμηνείας στο Λοκάρνο και κοινού στις Νύχτες Πρεμιέρας για ένα τρυφερό, αλλά υπερβολικά στρογγυλεμένο κοινωνικό δράμα χαρακτήρων.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl01_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003564/135.jpg" alt=" " /></div>
</div>
<p>Στη δεκαετία του ’70 προβαλλόταν η τηλεοπτική εκπομπή «Μια ταινία, μια συζήτηση» κατά την οποία, και μετά το τέλος ενός «φιλμ προβληματισμού», ένα πάνελ ειδικών διασταύρωνε απόψεις επί επικαίρων –σχεδόν πάντα κοινωνικών– θεμάτων. Κλασικό δράμα του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, τα «Μικρά Όμορφα Πλάσματα» αποτελούν την καλύτερη και πλέον μοντέρνα εκδοχή αυτού του είδους ταινιών, όπου το μέλημα του δημιουργού να δώσει στον θεατή «τροφή για σκέψη» είναι σχεδόν πάντα ισχυρότερο από την αφηγηματική του ανάγκη. <br />Ακριβώς με αυτές τις προθέσεις και ξεκινώντας από προσωπικά βιώματα, καθώς ο ίδιος δούλεψε­ δύο χρόνια σε ίδρυμα για εφήβους με ανάρμοστη συμπεριφορά, ο Ντέστιν Κρέτον στήνει μια μυθοπλαστική παραλλαγή των εμπειριών του, διαθέτει όμως αρκετό ταλέντο για να αποφύγει πολλές από τις παγίδες μιας ταινίας μηνυμάτων. Πολλές, αλλά όχι όλες, καθώς η casual ρεαλιστική του προσέγγιση κρατάει μιαν­ απόσταση συναισθηματικής­ ασφάλειας απέναντι στους χαρακτήρες και το βαρύ δράμα του ποτέ δεν μπήγει τα νύχια βαθιά στην ορατή πληγή.</p>
<div id="ctl00_ctl00_Stiles_Main_uc_Articles_uc_Articles_Simple_rptParaGraphs_ctl02_PnlImage">
<div class="imgcontainer"><img src="http://lmnts.athinorama.gr/lmnts/articles/1003564/136.jpg" alt=" " />
<div class="lezada"> </div>
</div>
</div>
<p>Μια πληγή που κουβαλούν όλοι οι ήρωες του φιλμ, επιβλέποντες αλλά κι ένοικοι του κέντρου περίθαλψης προβληματικών εφήβων στο οποίο δουλεύει η νεαρή Γκρέις­. Φιλότιμη, θαρραλέα, υπομονετική, αγωνίζεται καθημερινά να βοηθήσει τους ψυχολογικά ασταθείς φιλοξενούμενούς του αλλά και να βάλει σε τάξη τη δική της προσωπική ζωή. Η απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη της αναστατώνει επικίνδυνα τη σχέση της με έναν συνάδελφο, η περίπτωση της κυνικής Τζέιντεν φέρνει στην επιφάνεια καλά κρυμμένα μυστικά του παρελθόντος κι ενώ αυτό το κουβάρι δυσλειτουργικών ανθρώπων, ανομολόγητων επιθυμιών και απωθημένων τραυμάτων μπλέκεται συγκινητικά, ξέρεις καλά πως τελικά θα τακτοποιηθεί με γλυκόπικρη συγκατάβαση, γερή δόση αισιοδοξίας και ακόμη­ μεγαλύτερη συγκίνηση. Εξ ου και τα βραβεία κοινού σε διάφορα φεστιβάλ, ανάμεσά τους και οι τελευταίες Νύχτες Πρεμιέρας, όπως και οι διακρίσεις (Φεστιβάλ Λοκάρνο ) για την ερμηνεία της Μπρι Λάρσον («Δον Ζουάν», «Ονειρεμένο Τώρα» ), του νέου it girl του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά. <br /><strong><em>ΗΠΑ. 2013. Διάρκεια: 96΄. Διανομή: ΣΠΕΝΤΖΟΣ FILM, SEVEN FLMS.</em></strong></p>
<p><strong><em>Πηγή: Athinorama.gr</em></strong></p>
<p><strong><em><br /></em></strong></p>

Σχετικά άρθρα