<p style="text-align: justify;"><strong>Σκότωσε την ίδια του την κόρη και τη σύζυγό του. Ο Γιαν Πίτερ Σίμαν που αυτοκτόνησε στο σπίτι του το περασμένο Σάββατο δολοφόνησε την ίδια του την οικογένεια.</strong></p>
<p><strong><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://www.waarinholland.nl/wp-content/uploads/2014/04/Schmittmann-Laren-2.jpg" alt="" width="640" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong></strong><strong>Η εικόνα είναι πια ξεκάθαρη για την ολλανδική αστυνομία που σήμερα δημοσίευσε το πόρισμα της έρευνάς της: </strong><strong>«Η μητέρα και η 22χρονη κόρη δολοφονήθηκαν από τον πατέρα, κατόπιν ο πατέρας αυτοκτόνησε» αναφέρειμ η επίσημη ανακοίνωση. Ο αυτόχειρας άφησε και ένα σημείωμα το περιεχόμενο του οποίου δε δημοσιοποιήθηκε.</strong></p>
<p><strong><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://www.nrc.nl/wp-content/uploads/2014/04/foto2.jpg" alt="" /></strong></p>
<p><strong><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://www.waarinholland.nl/wp-content/uploads/2014/04/Jan-Peter-Schmittmann-en-dochters.jpg" alt="" width="640" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Ο λόγος για τον επιχειρησιακό διευθυντή της ολλανδικής τράπεζας ABN Amro εντός της Ολλανδίας που είχε δεχτεί έντονη κριτική λόγω του ότι έλαβε αποζημίωση ύψους 8 εκατομμυρίων ευρώ μετά την κατάρρευση της τράπεζας.</strong></p>
<p><strong><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://www.7ditches.tv/foto/normaal-JanPeterSchmittmann.jpg" alt="" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Η οικογένειά του αναφέρει ότι ο Σίμαν έπασχε από κατάθλιψη: «Αδυνατούμε να καταλάβουμε πώς όλη αυτή η κατάσταση οδήγησε σε μια τέτοια τραγωδία». </strong><strong>Είναι δυνατόν η κατάθλιψη να οδηγήσει σε ένα τόσο αποτρόπαιο έγκλημα; Πώς συνδέεται η εμφάνιση της βίαιης και εγκληματικής συμπεριφοράς με τις ψυχικές ασθένειες; Θέλαμε να μάθουμε, ζητήσαμε τη βοήθεια του ψυχολόγου- ομαδικού θεραπευτή Δημήτρη Κατσαρού.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="99" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>-Γιατί όσοι αυτοκτονούν αφήνουν σημειώματα; Αφού η ζωή δεν τους αφορά πια…</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Η αυτοκτονία αναφέρεται σε μια μέγιστη και ύστατη πράξη που έχει σχέση με τον έλεγχο: Είτε με την απώλειά του, είτε με την αδυναμία του αυτόχειρα να κατανοήσει πως αποκτάται αυτός, είτε με σκοπό να ελέγξει πράγματα που δε μπορούσε εν ζωή, οπότε το κάνει με την απουσία του. Το γράμμα συνεπώς εξηγείται ως μια σαρκαστική-τιμωρητική-σαδιστική απόπειρα εκ μέρους του αυτόχειρα που κατέβαλε ενώ ζούσε τεράστιο κόπο για τον έλεγχο, αλλά τελικά με "ένα απλό γράμμα" και ενώ δεν υπάρχει καν (!) καταφέρνει να τροποποιήσει τόσα και τόσα: συναισθήματα, τρόπους ζωής και άλλα…</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>-Μπορεί κάποιος που έχει κατάθλιψη να γίνει τόσο πολύ επιθετικός;</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Η κατάθλιψη είναι το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας όπου ο "πάσχων" συμπιέζει κάτι που δεν μπορεί να διαχειριστεί εκείνη τη στιγμή. Αυτό το "μη διαχειρίσιμο" μετατίθεται για ένα μέλλον που δεν φαίνεται να έρχεται και έτσι η συμπίεση μετατρέπεται σε σύνθλιψη και τελικά κατάθλιψη. Η κατάθλιψη είναι ένα άρωμα στεναχώριας που δεν ξέρουμε γιατί υπάρχει, δε θυμόμαστε πια. Η αναλογία από τη γεωλογία μας δίνει μια εικόνα όσον αφορά στην ερώτησή σας: Το φυτοπλαγκτόν που συμπιέστηκε ανά τα εκατομμύρια χρόνια έδωσε το πετρέλαιο. Ο άνθρακας που συμπιέστηκε ανά τα εκατομμύρια χρόνια έδωσε το διαμάντι. Ανάλογα λοιπόν με το υλικό που συμπιέζεται αναμένεται και το αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου: Το διαμάντι είναι σκληρό αλλά διαφανές. Το πετρέλαιο σκούρο αλλά εύφλεκτο.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>-Πιστεύετε ότι μπορεί να ήταν πραγματικά η κατάθλιψη ο λόγος της δολοφονίας;</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Η απάντηση εδώ πρέπει να είναι ιδιοσυγκρασιακή.Δηλαδή έχει να κάνει με το τί πιστεύω σαν άτομο και όχι σαν φορέας της επιστήμης της ψυχολογίας. Όσον αφορά στη δεύτερη ιδιότητά μου σας εφιστώ την προσοχή α)στο φαινόμενο της ψυχολογιοποίησης όπου μια αποτρόπαιη πράξη προκειμένου να μην εξηγηθεί στα πλαίσια της κοινωνίας (με άμεσο αποτέλεσμα το κηλίδωμά της) αποδίδεται σε συγκεκριμένα ψυχολογικά χαρακτηριστικά του πάσχοντος. Και β)στην έννοια της συνωμοσιολογίας όπου η διατήρηση του ελέγχου από μια "αρχή" είτε καλή είτε κακή βοηθά τους ανθρώπους να νιώθουν λιγότερο άγχος. Η εξήγηση είναι απλή: Αν η "αρχή" έχει καλή προαίρεση τότε οι άνθρωποι ταυτίζονται. Αν η "αρχή" έχει κακή προαίρεση τότε οι άνθρωποι αντιταυτίζονται.  Έτσι ο έλεγχος και η ευθύνη του ελαχιστοποιείται σε μια διαδικασία ταύτισης και αντιταύτισης. Στην πραγματικότητα σε ότι αφορά τον καθένα μας, το να εξηγήσουμε το "τι πραγματικά κινητοποίησε το θάνατο" είναι ιαματικό για το άγχος μας. Η πραγματική ερώτηση λοιπόν είναι "πόσο φοβόμαστε" και γι'αυτό ο καθένας απαντά στον εαυτό του.</p>
<p><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://www.camilleri.nl/wp-content/uploads/2014/04/camilleri.nl-politie-vaststelling-familedrama-jan-peter-schmittmann-01.jpg" alt="" /></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>-Πιστεύετε ότι μιλάμε για ψυχοπαθολογία;</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Όταν η σκέψη οδηγεί τους ανθρώπους να πράξουν κατά της ζωής τότε σίγουρα μιλάμε για ψυχοπαθολογία. Ατομική ή/και συλλογική.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>-Μύθος ή αλήθεια ότι μια ψυχική διαταραχή μπορεί να κάνει το άτομο βίαιο;</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Είναι αλήθεια. Οι ακραίες περιπτώσεις βίας και πράξης κατά της ζωής είναι συμπυκνωμένος θυμός και απόπειρα ελέγχου.</p>
<p style="text-align: justify;"><strong>-Πώς αναγνωρίζουμε μια τόσο επικίνδυνη προσωπικότητα;</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Το να μπει κανείς σε μια προσπάθεια να διακρίνει μια επικίνδυνη προσωπικότητα είναι μια διαδικασία πρόληψης. Όμως όταν μιλάμε για πρόληψη στην ανθρώπινη συμπεριφορά ταυτόχρονα χωρίς να το θέλουμε μιλάμε και για περιορισμό της ελευθερίας των ανθρώπων. Οι συνθήκες και ο συνδυασμός τους προκαλούν άπειρες καταστάσεις στις οποίες χρειάζεται κανείς να είναι ελεύθερος να αυτοσχεδιάσει για να απαντήσει με τρόπο που να νιώθει ισορροπία. Αν κάποιες συμπεριφορές θεωρηθούν ταμπού (δηλαδή εξάπαντος απαγορευμένες ή κατακριτέες) τότε ουσιαστικά δημιουργείται ασυνείδητος θυμός, όμοιος με αυτόν που εξωτερικεύεται σε πράξεις βίας. Ο κίνδυνος είναι ολόγυρά μας όπως και η προφύλαξη: Σκεφτείτε ένα δωμάτιο πανικού που έχει χαλάσει και μείνατε κλειδωμένοι μέσα. Από προφύλαξη καταλήγει φυλακή. </p>
<p><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://i1.wp.com/www.misdaadjournalist.nl/wp-content/uploads/2014/04/Jan-Peter-Schmittmann-Telegraaf.png?resize=406%2C261" alt="" /></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>-Πιστεύετε ότι η οικογένεια θα μπορούσε να αναγνωρίσει κάποια σημάδια στη συγκεκριμένη περίπτωση;</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Τα σημάδια που αναγνωρίζουν οι άνθρωποι σε αγαπημένα τους πρόσωπα αφορούν τη διαφορά της ζωτικότητας από την θλιμμένη περίσκεψη και την αρρώστια. Η εμπιστοσύνη που έχουμε στην οικογένεια δεν επιτρέπει συνήθως να σκεφτούμε ότι κάποιος δικός μας άνθρωπος θα εκφραστεί με ακρότητα.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Συνέντευξη: Γιώργος Κολέτσος </p>