Ως ποδοσφαιριστής δεν ήταν κακός. Έκανε πολύχρονη καριέρα στα γήπεδα της Αργεντινής και της Αγγλίας. Μπορεί να μην ήταν κλάση αλλά ήταν από εκείνους τους παίκτες που προτιμούν συνήθως οι προπονητές. Οι εργατικοί και οι σταθεροί σε απόδοση που έχουν δυνατότητα για 6 (με άριστα το δέκα) και παίζουν πάντα ανάμεσα στο 5 και στο 6.
Δεν ήταν απόλυτα βέβαιος ότι θα γίνει ποδοσφαιριστής για αυτό και αποφάσισε να σπουδάσει παράλληλα Νομικά και μόνο όταν ξενιτεύτηκε στην Αγγλία, το 1978 για λογαριασμό της Σέφιλντ Γιουνάϊτεντ, αποφάσισε να εγκαταλείψει τις σπουδές του.
Μία ιστορία που επανέφεραν πρόσφατα στο προσκήνιο στην Αργεντινή, λέει ότι όταν το 1978 στα 24 του χρόνια άφησε την Ρίβερ Πλέιτ για την Σέφιλντ Γιουνάϊτεντ, ο Αλεχάντρο Σαμπέγια (για αυτόν διαβάζετε παρεμπιπτόντως) πήγε μόνο και μόνο γιατί ένας πιτσιρικάς της Αρχεντίνος Ζούνιορς είχε φανεί ακριβός στους Άγγλους.
Έτσι για την ιστορία ο πιτσιρικάς εκείνος λεγόταν Ντιέγκο Μαραντόνα…
Όταν αργότερα εγκατέλειψε την ενεργό δράση, ο Σαμπέγια αποφάσισε να γίνει προπονητής. Η πολύχρονη φιλία του με τον Ντανιέλ Πασαρέλα ήταν το γεγονός που τον έπεισε. Μπήκε στο προπονητικό τιμ του Πασαρέλα και τον ακολούθησε παντού όσο ο άλλοτε αρχηγός της Αργεντινής και εκείνος που σήκωσε το βαρύτιμο τρόπαιο του 1978, ασκούσε το επάγγελμα του προπονητή.
Μαζί του πήγε στην Πάρμα, την Μεξικάνικη Μοντερέυ, την Κορίνθιανς στη Βραζιλία, στις εθνικές ομάδες της Αργεντινής και της Ουρουγουάης, με τελευταίο κοινό τους σταθμό, την Ρίβερ Πλέιτ. Πιστό σκυλί για κάπου 15 χρόνια. Ήταν στο πλάι του και το 1998 στο Μουντιάλ της Γαλλίας.
Όταν ο Πασαρέλα αποφάσισε να αποσυρθεί, ο Σαμπέγια επιτέλους ενεργοποιήθηκε δικαιολογώντας εν μέρει και το προσωνύμιο που είχε ως παίκτης: Pachorra (αργός).
Φυσικά για τον τρόπο που κινείτο στον αγωνιστικό χώρο.
Τον Αύγουστο του 2011 και ενώ ετοιμαζόταν να δουλέψει στην Αλ Τζαζίρα, δέχεται την αναπάντεχη πρόταση από την ομοσπονδία της Αργεντινής για να πάρει τη θέση του Σέρχιο Μπατίστα που είχε διαδεχθεί μετά το Μουντιάλ του 2010 τον Μαραντόνα αλλά στον ένα χρόνο έδειξε ότι δεν ήταν σε θέση να προσφέρει αυτά που ζητούσαν.
Αφήνει στην άκρη τα Εμιράτα και στρώνεται στη δουλειά. Κάνει αμέσως αρχηγό τον Μέσι και κτίζει γύρω του, την ομάδα με προοπτική το Μουντιάλ της Βραζιλίας.
Τα υπόλοιπα έχουν μπει ήδη στην ιστορία. Στον ημιτελικό με την Ολλανδία ο Σαμπέγια συμπλήρωσε 40 αγώνες στην άκρη του πάγκου της Αργεντινής και το γιόρτασε οδηγώντας την Αλμπισελέστε στον τελικό.
Με σταθερά, αργά βήματα. O Pachorra πέτυχε εκεί που άλλοι καταξιωμένοι προπονητές απέτυχαν. Να οδηγήσει την Αργεντινή μετά από 24 χρόνια ξανά σε τελικό.
Αυτό που δεν είχαν καταφέρει ο Άλφιο Μπαζίλε το 1994, ο Ντανιέλ Πασαρέλα με εκείνον βοηθό το 1998, ο Μαρσέλο Μπιέλσα το 2002, ο Χοσέ Πέκερμαν το 2006 και ο Ντιέγκο Μαραντόνα το 2010.
Μπορεί η δική του Αργεντινή, να είναι η λιγότερη θεαματική της τελευταίας 30ετίας αλλά ο Σαμπέγια αποφάσισε να τα θυσιάσει όλα στον βωμό της επιτυχίας και να στηριχθεί στον κορυφαίο σύγχρονο ποδοσφαιριστή και στην (Ευρωπαϊκή) εμπειρία των Μασεράνο, Ντι Μαρία, Ντεμικέλις και Αγουέρο που ως άξιοι «παραστάτες» βοήθησαν τα μέγιστα τον Μέσι (αν και κοντός) να γίνει ο σημαιοφόρος αυτής της πορείας.