Απιστία: Γιατί κάποιες γυναίκες κηνυγούν τους παντρεμένους;

<p style="text-align: justify;">Ας μιλήσουμε για ένα πρόσωπο, που ο ρόλος του δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητος στη ζωή των μοναχικών γυναικών: τον παντρεμένο άντρα.</p>
<p style="text-align: justify;">Από τον συγγραφέα και ψυχοθεραπευτή John Gray </p>
<p style="text-align: justify;">Η δική του ερωτική ζωή είναι πιο περιπετειώδης από της συζύγοι του. Έτσι, λοιπόν, η μοναχή γυναίκα είναι ιδανική λεία. Όχι μόνο είναι διαθέσιμη, αλλά αναζητά στοργή και επικοινωνία. Για κείνην, ο παντρεμένος άντρας είναι κάτι απροσδιόριστο, που άλλοτε την ελκύει και άλλοτε την απωθεί. Οπωσδήποτε είναι άντρας, με όλα το σχετικά διακριτικά, τα ελαττώματα και τις αρετές του είδους του.</p>
<p style="text-align: justify;"> Αμέσως, όμως, μπαίνει το όριο: άντρας για μισή απασχόληση, δεσμευμένος αλλού, που δεν μπορείς να ζήσεις μαζί του μια πραγματική ιστορία. Γιατί αυτή είναι η βαθύτερη ανάγκη: η πραγματική συνάντηση. Τι να τον κάνεις, λοιπόν, αυτόν τον άντρα που δεν μοιάζει και τόσο πραγματικός; Η ανάγκη για ζεστασιά, να γευτεί το όνειρο, την κάνει να δοκιμάσει την εμπειρία. Με μεγάλη ευκολία, μάλιστα, καθώς ο πονηρός ερωτιάρης καταφέρνει να μιμηθεί τον Πρίγκιπα που ονειρεύεται η γυναίκα σε πρώτη φάση.</p>
<p style="text-align: justify;">Ωστόσο, καμιά φορά δημιουργείται αληθινή επαφή. Πολλές φορές, το παράνομο ζευγάρι γίνεται μόνιμο. Περίεργη συμφωνία, ανάμεσα σε δύο συντρόφους με τόσο διαφορετική θέση. Ο παντρεμένος άντρας καθορίζει τους κανόνες παρανομίας που πρέπει να τηρηθούν και τα όρια που δεν πρέπει να ξεπεραστούν' η πραγματική ζωή του, τουλά¬χιστον ένα μεγάλο μέρος της, είναι αλλού.</p>
<p style="text-align: justify;">Συμβαίνει συχνά, βέβαια, η μοναχή γυναίκα να βρίσκει ενδιαφέρον αυτό το περιοριστικό συμβόλαιο. Σίγουρα, ο παντρεμένος άντρας απέχει πολύ από τον Πρίγκιπα των ονείρων: δεν νιώθεις ότι μπορείς να προσφέρεις ολόκληρη τη ζωή σου σ’ αυτή την καινούργια ιστορία. Όμως, η φαινομενικά ψεύτικη απάντηση στη βαθύτερη επιθυμία βρίσκει ανταπόκριση. Κι αυτό γιατί η απάντηση καλύπτει μόνο ένα μέρος, δημιουργείται μια ισορροπία ανάμεσα στα δυο κομμάτια του διχασμένου Εαυτού: η γυναίκα δε¬σμεύεται σ’ ένα είδος συζυγικής ερωτικής ζωής, ενώ παραμένει πάντα ο εαυτός της, ανεξάρτητη, που οργανώνει μόνη την καθημερινή ζωή της.</p>
<p style="text-align: justify;">«Με κάνει να νιώθω συναισθηματικά και ερωτικά ασφαλής. Ξέρω πως είναι παροδικό. Με βοηθά όμως να περιμένω έναν καινούριο Πρίγκιπα, που θα με βγάλει από τη μοναξιά μου.» Για την Οντίλ, είναι σαν μικρό συμβόλαιο. Ο προσωρινός «Πρίγκιπας», εν προκειμένω, είναι στην πραγματικότητα ένας «αρκετά ώριμος κύριος», τον οποίο συναντά τακτικά, δύο φορές το μήνα, εδώ και τρία χρόνια. Και ο οποίος δεν δεσμεύεται περισσότερο από εκείνη στη σχέση. Η Πασκάλ συναντά τον παντρεμένο της ακόμα λιγότερο συχνά. Όμως, το συναισθηματικό υπόβαθρο είναι εντελώς διαφορετικό. «Έχω ένα φίλο που τον συναντώ μια φορά το μήνα. Δεν είναι ελεύθερος, αλλά ζω πολύ έντονες στιγμές μαζί του, για πρώτη φορά στη ζωή μου.» Η Κάρμεν νιώθει παρόμοια συναισθήματα. «Είναι πολύ έντονες οι στιγμές κάθε φορά που συναντιόμαστε, δεν υπάρχει φθορά ούτε ρουτίνα, τα καλά χωρίς τα άσχημα, κρατώ στην καρδιά μου ζωντανές αυτές τις στιγμές, τις γεμάτες επιθυμία. Σε βοηθά τόσο πο¬λύ στις υπόλοιπες ώρες.» Eivat όλα τέλεια; Όχι βέβαια. Η Πασκάλ έχει «ανάγκη από διαρκή επιβεβαίωση. Δεν είναι ό,τι καλύτερο φα¬νταζόμουν, να είμαστε τόσο μακριά οι δυο μας». Και η Κάρμεν, επίσης, στενοχωριέται με την απόσταση και την απουσία. «Βρισκόμαστε πολύ λίγη ώρα και πολύ αραιά μ’ αυτόν που αγαπώ. Οι διακοπές είναι χάλια χωρίς εκείνον, πάντα αυτή η αναμονή.» Αν προσθέσουμε μάλιστα και την παράξενη ανασφάλεια της κατάστασης, «νιώθω ενοχές κάθε φορά που δεν είμαι στη θέση μου, να κάνουμε έρωτα στο ξενοδοχείο». Ποια είναι όμως αυτή η θέση, που μοιάζει κάπως νόμιμη; Γιατί οι ενοχές; Αντίθετα με το σύντροφό της, η μοναχή γυναίκα δεν έχει τίποτα να κρύψει. Όμως το δάχτυλο της κατάκρισης, που είναι στραμμένο επάνω της, το παράνομο της ιστορίας, κάνει πιο δυνατή την αίσθηση πως βρίσκεται στο περιθώριο. Η δυσαρέσκεια γίνε¬ται μεγαλύτερη, όταν η σχέση, αντί να ενώσει τα δύο κομμάτια του Εαυτού που είναι χωρισμένα, οδηγεί σε μεγαλύτερη σύγχυση, καθώς διαγράφεται ένα τρίτο, διαφορετικό, σχεδιάγραμμα ζωής: ο ανεξάρτητος Εαυτός, το ιδανικό ζευγάρι που ονειρεύεται και τα άπειρα κρυφά ραντεβού, χωρίς να υπάρχει ούτε ανεξάρτητος Εαυτός, ούτε πραγματικό ζευγάρι.</p>
<p style="text-align: justify;">Πολύ σπάνια, λοιπόν, η μοναχή γυναίκα καταφέρνει να βιώσει μόνο τα «καλά χωρίς τα άσχημα», από τον παντρεμένο άντρα. Καμιά φορά το πετυχαίνει, όταν πιστεύει πολύ στην ανεξάρτητη ζωή. Αντίθετα, όταν προσδοκά τον Πρίγκιπα ή το σύζυγο, ο παντρεμένος άντρας είναι απλώς ένα προσωρινό υποκατάστατο, που φέρνει απογοήτευση. Πρέπει, μάλιστα, να παρακολουθεί με προσοχή τη δική της δέσμευση στη σχέση. Μερικές πλευρές, μάλιστα, θέλουν ειδική μεταχείριση. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά της σχέσης (τα πε¬ρίεργα) είναι η πολύ συγκεκριμένη ρουτίνα της: ραντεβού σε καθορισμένες μέρες, μ’ ένα περιεχόμενο δραστηριότητας που πάντα επαναλαμβάνεται. Έτσι, για άλλη μια φορά, η μοναχή γυναίκα βρίσκεται διχασμένη. Αυτός ο προγραμματισμός ανταποκρίνεται, κατά κάποιο τρόπο, σε ένα μέρος από αυτά που προσδοκά: να έχει ένα σταθερό πλαίσιο ζωής. Η ιστορία, όμως, απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο απ’ αυτό που ονειρεύεται, χάνονται η έκπληξη και η συγκίνηση, μέχρι που φτάνει στη δυσάρεστη αίσθηση ότι αρχίζουν να μοιάζουν με τα γερασμένα ζευγάρια, χωρίς να έχουν το καλό της κοινής ζωής. </p>

Σχετικά άρθρα