<p style="text-align: justify;"><em>Τι είναι η δυσθυμία; Ορισμός και διάγνωση</em></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Ως «δυσθυμία» ορίζεται η κατάσταση κατά την οποία υπάρχει καταθλιπτικό συ- ναίσθημα μικρότερης έντασης από αυτό που απαιτείται για τη διάγνωση του μεί­ζονος καταθλιπτικού επεισοδίου. Το καταθλιπτικό συναίσθημα μπορεί να μην εί­ναι σταθερό και να παρουσιάζει διακυμάνσεις της έντασής του και ικανή αντι- δραστικότητα σε περιβαλλοντικά ερεθίσματα, δηλαδή να βελτιώνεται όταν συμ­βαίνει κάτι ευχάριστο. Επίσης, δεν απαιτείται η καθημερινή του παρουσία, αλλά αρκεί να εμφανίζεται «σχεδόν κάθε μέρα».</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Η διάγνωση της δυσθυμίας τίθεται εφόσον η κατάσταση αυτή διαρκεί επί τουλάνιστον δύο χρόνια, δεν διακόπτεται από περίοδο φυσιολογικού συναισθήματος διάρκειας_μεγαλύτερης των δύο μη­νών, επηρεάζει σαφώς τη λειτουργικότητα του ατόμου ή του προκαλεί σημαντι­κή δυσφορία, δεν είναι επακόλουθο σχιζοφρένειας ή άλλης ψυχωσικής διαταρα­χής, δεν οφείλεται στην άμεση επίδραση κάποιας ουσίας ή σωματικής νόσου και δεν ακολουθεί τη μερική ύφεση μείζονος καταθλιπτικού επεισοδίου (στην τελευ­ταία αυτή περίπτωση πρόκειται για «μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο σε μερική αποδρομή»). Πριν από την ευρεία εφαρμογή των διεθνών νοσολογικών συστη­μάτων, η δυσθυμία αναφερόταν ως «νευρωσική κατάθλιψη».</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Συνήθη κλινικά χαρακτηριστικά της δυσθυμίας είναι η έλλειψη αυτοπεποίθησης, οι ασταθείς ενοχές, η έλλειψη ενδιαφέροντος, η τάση για αδράνεια και απόσυρση από τις δραστηριότητες, η κοινωνική απομόνωση και η ευερεθιστότητα. Αλλα χαρακτηριστικά είναι η διαταραχή στην όρεξη και τον ύπνο, τα συχνά κλάματα, η δυσκολία συγκέντρωσης και η αναποφασιστικότητα. Η κατάσταση χαρακτηρίζεται</p>
<p style="text-align: justify;">από υποκειμενικά κυρίως ενοχλήματα και πολύ σπάνια υπάρχουν αντικειμενικά ελεγχόμενα σημεία, όπως ψυχοκινητική ανησυχία ή επιβράδυνση.</p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;"><em>Κλινική εικόνα, πορεία</em></p>
<p style="text-align: justify;">Συνήθως η δυσθυμία είναι χρόνια διαταραχή με μακρά πορεία. Έχει μάλιστα προταθεί να χαρακτηρίζεται και ως «διαταραχή προσωπικότητας με καταθλιπτικό στοιχεία», αλλά η κρατούσα άποψη είναι ότι, παρά τη χρονιότητά της, δεν πληροί τα κριτήρια της σταθερότητας και της έναρξης πάντοτε κατά την εφηβεία (ή αμέ­σως μετά), που εμφανίζουν οι διαταραχές προσωπικότητας.</p>
<p style="text-align: justify;">Είναι πιθανό σε υπάρχουσα δυ^θυμίπ να επικαθήσει μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο. Στην περίπτωση αυτή η διαταραχή ονομάζεται «διπλή κατάθλιψη» και έχει χειρότερη πρόγνωση από τη μείζονα κατάθλιψη, καθόσον η δυσθυμία συνήθως επιμένει μετά την αποδρομή του μείζονος καταθλιπτικού επεισοδίου, με αποτέ­λεσμα να υπάρχουν σημαντικά καταθλιπτικά συμπτώματα και κατά τις περιόδους μεταξύ των μειζόνων επεισοδίων.</p>
<p style="text-align: justify;"><em> </em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Πρόγνωση</em> <em></em></p>
<p style="text-align: justify;">Η δυσθυμία εξελίσσεται προς μείζονα κατάθλιψη (διπλή κατάθλιψη) περίπου στο 20% των πασχόντων και προς διπολική διαταραχή (συνήθως τύπου II) σε άλ­λο ένα 20%. Στους περισσότερους ασθενείς, πάντως, παραμένει ως σταθερή διά­γνωση για πολλά χρόνια, εάν δεν υπάρξει θεραπευτική παρέμβαση.</p>
<p style="text-align: justify;"><em> </em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Επιδημιολογία</em></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Θεωρείται ότι από δυσθυμία μπορεί να διαγνωστεί ότι πάσχει το 5-6% του γε­νικού πληθυσμού. Δεν φαίνεται να υπάρχει διαφορά ανάμεσα στα δύο φύλα. Συχνά συνυπάρχει με άλλες ψυχιατρικές νόσους (αγχώδεις διαταραχές, χρήση ου­σιών, αλκοολισμό κ.λπ.) και διαταραχές της προσωπικότητας (κυρίως μεθοριακή διαταραχή προσωπικότητας).</p>
<p style="text-align: justify;"><em> </em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>Διαφορική διάγνωση</em></p>
<p style="text-align: justify;"> </p>
<p style="text-align: justify;">Κυρίως αφορά τη διάκριση από την ελάσσονα κατάθλιψη (στην οποία όμως η διάρκεια είναι μικρότερη αυτής της δυσθυμίας και παρατηρείται επιστροφή στο φυσιολογικό συναίσθημα) και τη διαταραχή με υποτροπιάζοντα βραχέα καταθλιπτικά επεισόδια (όπου τα επεισόδια έχουν γενικά βαρύτερη συμπτω­ματολογία, βραχύτερη διάρκεια και σαφή υποτροπιάζοντα χαρακτήρα). Στη διαφορική διάγνωση πρέπει να περιλαμβάνονται και άλλες ψυχικές διαταρα­χές ή διαταραχές προσωπικότητας που μπορεί να συνυπάρχουν με τη δυσθυ­μία, καθώς και οι περισσότερες από τις σωματικές νόσους και τις φαρμακευ­τικές και άλλες ουσίες που αναφέρθηκαν στη διαφορική διάγνωση της μείζο­νος κατάθλιψης.<em></em></p>