<p>Μετά τον αρχικό κλονισμό από την ανακάλυψη της εκτρο­πής του συντρόφου, οι περισσότεροι άνθρωποι νιώθουν απεγνωσμένα την ανάγκη να στραφούν κάπου για άμεση στήριξη και παρηγοριά. Η τραγική ειρωνεία είναι όπ δεν μπορούν ν’ απευθυνθούν σ’ εκείνον που βασίζονται συνή­θως σε κρίσιμες σπγμές (αφού πρόκειται για το πρόσωπο που προξένησε με τα καμώματά του τη συγκεκριμένη κρί­ση). Έτσι, στην πλειονότητά τους, οι προδομένοι σύντρο­φοι καταφεύγουν σε φίλους ή σε συγγενείς.</p>
<p> </p>
<p>Από τη συγγραφέα και ψυχοθεραπεύτρια Πέγκι Βον</p>
<p> </p>
<p><em>ΣΤΗΡΙΞΗ ΑΠΟ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ</em></p>
<p>'Οταν αναζητούμε τη συνδρομή κάποιου φίλου, είναι ου­σιώδες να αντλούμε τη βοήθεια που χρειαζόμαστε. Όσο μεγαλύτερη είναι η σαφήνεια έκφρασης της υποστήριξης που έχουμε ανάγκη στη συγκεκριμένη φάση, τόσο αυξά­νονται οι πιθανότητες να την εξασφαλίσουμε. Αν, λόγου χάρη, θέλουμε μόνο κάποιον για ν’ ακούσει τον πόνο μας και να μας απαλλάξει από το αίσθημα της μοναξιάς, πρέ­πει να το πούμε. Αν θέλουμε να απορροφηθούμε σε άλλες δραστηριότητες ώστε να εκτρέψουμε τη σκέψη μας από το επίμαχο πρόβλημα, πρέπει να εκφράσουμε αυτήν την επι­θυμία. Αν πάλι θέλουμε τη γνώμη του φιλικού προσώπου για ν’ αποφασίσουμε τι θα κάνουμε, πρέπει να τη ζητή­σουμε. Κι αν <em>δεν</em> θέλουμε τη γνώμη κανενός, οφείλουμε να το καταστήσουμε σαφές στον φίλο ώστε να το γνωρίζει κι εκείνος. Χωρίς την κατάλληλη καθοδήγηση, υπάρχει ο κίνδυνος να ανταποκριδεί με τρόπους εντελώς ανεπιθύ­μητους στην έκκλησή μας για βοήθεια.</p>
<p>Δυστυχώς, ακόμη και όταν υπάρχουν οι καλύτερες προ­θέσεις, οι άνθρωποι δυσκολεύονται συνήθως να αντισταθούν στον πειρασμό της γνωμοδότησης. Κατά κανόνα χρη­σιμοποιούν στερεότυπες εκφράσεις γι’ αυτόν τον σκοπό όπως «Νομίζω πως θα έπρεπε να…» ή «Αν ήμουν στη θέση σου, θα…». Όμως ο μόνος τρόπος για να μάθει κανείς πώς θα αντιδρούσε αν βρισκόταν στη θέση του άλλου είναι να βρεθεί σ’ αυτήν τη θέση, γι’ αυτό φρόνιμο είναι ν’ αποφεύ­γουμε να εκφράζουμε τη γνώμη μας αν δεν μας ζητηθεί. Όσοι ανακαλύπτουν τις περιπέτειες των συντρόφων τους, αισθάνονται φρικτά αποδυναμωμένοι από τον κλονισμό της αποκάλυψης, και χρειάζονται αναπτέρωση ηθικού, ενίσχυση της πίστης στην ικανότητά τους ν’ αντεπεξέλθουν στη δύσκολη κατάσταση. Εξυπακούεται πως δεν βοηθά καθόλου να τους λέμε τι πρέπει να κάνουν.</p>
<p><em>Υπάρχουν μειονεκτήματα σ’ αυτές τις εκμυστηρεύ­σεις ακόμη κι όταν απευθύνονται σε στενούς φίλους. Διότι θα προσπαθήσουν να επιβάλουν τις </em><em>a</em><em>πόψεις</em><em> τους για την αντιμετώπιση του προβλήματος, πράγμα που κάνει τον άλλο να νιώθει ακόμη χειρότερα.</em></p>
<p>Η άκριτη γνωμοδότηση φιλικών προσώπων επιβάλλει πε­ριττό φορτίο στο άτομο που έχει ήδη επιβαρυνθεί αρκετά από τη συντριπτική αποκάλυψη του παράνομου δεσμού του συντρόφου του. Αν απορρίψει τη γνώμη, δα δέσει σε δοκιμασία τη φιλία. Γι’ αυτό υπάρχει ο κίνδυνος να κατα- λήξει στην απόφαση να απομακρυνθεί από όσα φιλικά πρόσωπα αδυνατούν ή δεν επιθυμούν να μην εκφράσουν πς απόψεις τους.</p>
<p> </p>
<p>Η προσφυγή σε συγγενικά πρόσωπα, πάλι, εγκυμονεί διαφορετικούς κινδύνους. Μπορεί να μην διακυβεύεται η σχέση -αφού το αίμα νερό δεν γίνεται όπως λένε- αλλά υπάρχουν άλλες παγίδες. Επειδή ο συγγενής δα αντιμε­τωπίσει την κατάσταση σαν «οικογενειακό» πρόβλημα, εί­ναι πιθανόν να πάρει προσωπικά την υπόθεση και να φορ­τιστεί συναισθημαπκά, χάνοντας έτσι την αμερόληπτη κρί­ση και την αντικειμενική θεώρηση του εξωτερικού παρα- τηρητή.'Εχοντας σχηματίσει προσωπική, και ενίοτε ακλό­νητη, άποψη για τον ενδεδειγμένο τρόπο αντίδρασης στο πρόβλημα, θα νιώσει όχι απλώς ότι δικαιούται αλλά πως είναι επιβεβλημένο να εκφράσει τη γνώμη του.</p>
<p> </p>
<p>Για τον φίλο ή τον συγγενή που θέλει πραγματικά να βοηθήσει το πρόσωπο που παλεύει με το ολίσθημα του συντρόφου του (αλλά δεν ξέρει πώς), καλό είναι να έχει κατά νου ορισμένα απλά πράγματα. Κατ’ αρχήν, πρέπει να ρωτά τον άλλον τι θέλει. Αν δεν βρίσκει κάποιον ουσια- σπκό τρόπο για να φανεί χρήσιμος, ας έχει υπ’ όψιν του όπ υπάρχει πληδώρα μικροπραγμάτων που μπορούν να κάνουν τη διαφορά. Συχνά το προδομένο ταίρι χρειάζεται συνδρομή για ν’ αντεπεξέλθει σπς καθημερινές ευθύνες – ψώνια, φροντίδα των παιδιών, κ,λπ – και οποιαδήποτε ελά­φρυνση σ’ αυτόν τον τομέα μπορεί να αποδειχθεί πολύτι­μη.</p>
<p> </p>
<p>Υπάρχει, επίσης, η ανάγκη να στραφεί σε άλλες σημαντικές δραστηριότητες (οι οποίες πιθανότατα έχουν εγκαταλειφθεί μετά την αποκάλυψη του παραστρατήματος).</p>
<p> </p>
<p>Τούτο δεν σημαίνει ότι δα ασκήσουμε πίεση ώστε να ξεχαστεί το ολίσθημα. Αυτό δεν ξεχνιέται με τίποτα. Ωστόσο, η εστίαση σε πράγματα που μπορούν να προσφέρουν προ­σωρινό αντιπερισπασμό από τη συντριπτική επιβάρυνση της αδιάκοπης ενασχόλησης με το πρόβλημα μπορεί να αποβεί σωτήρια.</p>
<p>Ένα από τα πιο ουσιαστικά οφέλη που προκύπτουν από πς συζητήσεις με φίλους και συγγενείς είναι όπ δια- σπάται η αίσδηση της ερήμωσης που νιώθει κανείς σ’ αυ­τήν τη φάση. Όταν οι φίλοι και συγγενείς μπορούν απλώς να είναι «παρόντες» για εκείνους που τους . χρειάζονται, τότε διευκολύνεται σημαντικά η θεραπευπκή διαδικασία.</p>
<p> </p>
<p><em>Έχω ένα φίλο που με βοηθά αφάνταστα. Ποτέ δεν με κριτικάρει, ούτε μου λέει ποτέ τι να κάνω και τι να μην κάνω.</em></p>
<p><em>Το έχω συζητήσει με διάφορους φίλους (που ήταν όλοι υπέροχοι) και με τη μητέρα μου (που υπήρξε εξίσου υπέροχη).</em></p>
<p> </p>
<p><em> </em></p>
<p><em> </em></p>
<p><em> </em></p>