<p>Γράφει ο Στέλιος Μαντούδης, Σύμβουλος Ανάπτυξης (<a href="http://www.mandou.gr/">www.mandou.gr</a>)</p>
<p><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/giatroi/mantoudis.jpg&amp;amp;width=248" alt="Μαντούδης Στέλιος " width="99" /></p>
<p style="text-align: justify;">Το παιδί των δύο ως έξι χρόνων κάνει ερωτήσεις για το καθετί. Η πιο συχνή ερώτηση είναι το περίφημο «γιατί», στο οποίο οι μεγάλοι δυσκολεύονται πολλές φορές να απαντήσουν.</p>
<p style="text-align: justify;">Το παιδικό «γιατί» δεν είναι ερώτηση που σχετίζεται μόνο με την αιτιολογία ή τη σκοπιμότητα, αλλά μάλλον με την ανάγκη να τοποθετήσει κάθε φαινό¬μενο μέσα στην γενική τάξη των πραγμάτων, όπως αυτό την αντι-λαμβάνεται. Έτσι όταν ο Piaget ρωτάει ένα παιδί: «Γιατί το φεγγά¬ρι δε φωτίζει παρά μόνο τη νύχτα;», εκείνο του απαντάει: «Επειδή δεν είναι αυτό που διατάζει». Για το μικρό παιδί τίποτε δεν είναι τυχαίο. Όλα είναι φτιαγμένα για τους ανθρώπους και τα παιδιά, με βάση ένα σταθερό και σοφό σχέδιο που στο κέντρο του βρίσκεται ο άνθρωπος.<br />Η δυσκολία μας να απαντήσουμε στις ερωτήσεις των παιδιών με ικανοποιητικό τρόπο έγκειται στο γεγονός ότι η απορία τους δεν έχει το ίδιο νόημα που έχει για μας. Εμείς αναζητούμε το λόγο, την αιτία, το σκοπό ή τη συνέπεια, ενώ το παιδί περιμένει από μας όχι τόσο την εξήγηση, όσο την εξασφάλιση που του προσφέρει η διαβε¬βαίωση ότι όλα είναι στη θέση τους. Όταν νιώσουμε πολύ αμήχα¬νοι, μπορούμε να του αντιγυρίσουμε την ερώτηση. Η απάντησή του θα μας κατατοπίσει σχετικά με την άποψή του πάνω στο θέμα και πολλές φορές θα μας διασκεδάσει. Αν όμως το παιδί επιμείνει, τότε πρέπει να προσπαθήσουμε να του δώσουμε τις εξηγήσεις που θα το οδηγήσουν σιγά-σιγά στη γνώση ενός κόσμου του οποίου το ίδιο δε θα αποτελεί πια το κέντρο.</p>