Αισθάνομαι οτι όλοι με κοιτούν και με σχολιάζουν. Φοβάμαι ακόμα και να βγω από το σπίτι μου…

<p><!–?xml version="1.0" encoding="UTF-8" standalone="no"?–> <strong><span style="font-size: small;">Ρωτά η αναγνώστρια μας Δάφνη Λ.</span></strong></p>
<p><br /><span style="font-size: small;">Γεια σας, εδω και 4 χρονια περιπου οπου σπουδαζω σε αλλη πολη ..μου δημιουργηθηκε μια ανασφαλεια με τον εαυτο μου και τους γυρω μου που πιστευω την ειχα παντα απλα μου βγηκε ποιο εντονα οταν εμεινα μονη μου .. στην αρχη νομιζαα οτι ολοι με κοιτουσααν δεν μπορουσα και δεν ηθελα να βγαινω απο το σπιτι μου .. φοβομουνα τα σχολια του κοσμο και δεν μπορουσα να καταλαβω το λογο .. σκεφτομουνα οτι ειναι λογικοο να σχολιαζουνε οπως μπορει να εκανα και εγωω με καποιους ανθρωπους .. φοβομουνα να βγωω .. να ντυθω να φτιαχτωω π.χ να βαλω ενα κολαν η μια ωραια μπλουζα με εξω κοιλια κατι που θα τραβαγε την προσοχη γτ ηξερα οτι ετσι θα τραβηξω την προσοχη και τα σχολια του κοσμου .. μετα απο 1 χρονο γνωρισα μια παρεα εδω οπου εβγαινα συχνα εκει αρχισα σιγα σιγα να νιωθω καλυτερα αλλα και παλι .. ενιωθα το ιδιο οταν εβγαινααα .. οτι με κοιτανε και αυτο τ ειχα ειδικα με τις κοπελες .. οταν ξεκινησα να κανω παρεα και με καποια αλλα ατομα μου εφυγε δεν με ενοιαζε πως με κοιτανε τι θα πουνεεε .. πως θα ντυθω .. !Μετα ομως απο καποιο καιρο αρχισα να ειχα προβλημα με τα ατομα που μενουνε διπλα μου τους φοιτητες που δεν ηξερα ..ακουγα να γελανε και νομιζα οτι γελανε μαζι μου αγχωνομουνα να κατσωω σπιτι μου δεν ενιωθα πουθενα καλα ουτε σπιτι μου ουτε εξωω καλα..οταν γνωρισα τα ατομα που ειναι διπλα και να μιλαω μαζι τους μου εφυγεεε ..οταν ομως εμαθα οτι θα φυγουνε και θα ερθουνε καινουργοι αγχωνομουνα ποιοι θα ειναι πως θα ειναι και τι θα λενε ..τοτε εφτασα και σε σημειο να κανω αποπειρα αυτοκτονιας .. γτ ητανε σαν καποιος να μου πηρε την ελευθερια μου την εσωτερικηηη .. παλι για καποιο καιρο οταν ειχα μια σχεσηη μου εφυγεεε .. δεν με ενοιαζαν αυτα μολισ χωρισα ξανα επεσα στα ιδια ..εχω παει σε ψυχολογο 3-4 φορες αλλα δεν νιωθω ..οτι με βοηθουσαν θελω να απαλλαγω απο αυτο γτ δεν με αφηνει να ζησωω ειμαι νεα για να εχω αυτα τα προβληματααα .. δεν ξερω τ φοβαμαι οτι αν με σχολασουνε ..εγω δεν θα απαντησω και θα φοβηθω και δειχνω αδυναμια η αμα χρειαστει να απαντησω μηπως πλακωθουμε και με χτυπησουε .. αλλα δεν μπορω να καταλαβω γτ τ εχω με τις κοπελες θεωρε οτι ολες ειναι καλυτερες εξυπνοτερες δυνατοτερες απο μενα .. δεν μπορω να ζησω αλλα ετσι κουραστικαα </span><br /><span style="font-size: small;"> </span></p>
<p><strong><span style="font-size: small;">Απαντάει ο ψυχολόγος Δημήτρης Κατσαρός</span></strong><br /><span style="font-size: small;"> </span><br /><span style="font-size: small;">Αγαπητή αναγνώστρια:</span><br /><span style="font-size: small;"> </span><br /><span style="font-size: small;">Από τον τρόπο που μιλάτε φαίνεται πως υπάρχει ένα κομμάτι μέσα σας που ζητά να βγει και να σας δει ολόκληρη για να φύγουν οι φόβοι ότι δεν είστε αρκετή, όμορφη, έξυπνη και άλλες λοιπές καλές ποιότητες ή αλλιώς να προβείτε σε "αυτοδιορθώσεις". Η ερώτηση όμως που συνήθως δεν ρωτά αυτό το πονεμένο κομμάτι είναι "για ποιόν πρέπει να είμαι έτσι;" Δηλαδή αν υποθετικά εσείς βγαίνατε από τον εαυτό σας και σας παρατηρούσατε από άλλη οπτική γωνία, π.χ.: από την οπτική γωνία που κατά καιρούς θεωρείτε πως σας παρακολουθούν, σας κοιτούν και σχολιάζουν τότε η ερώτηση είναι: Ποιό είναι το αντικείμενο της αγάπης σας; Για ποιόν θέλετε να παρατηρήσετε και να διορθώσετε τον εαυτό σας; Ποιός ή ποιά είναι αυτή που φοβάστε πως δεν θα καταφέρετε να κρατήσετε αν δεν βρίσκεστε σε μια διαρκή κατάσταση αυτοδιόρθωσης ή/και βελτίωσης; Και εν τέλει αν φτάσατε στο σημείο να σκεφτείτε την αυτοκτονία ίσως είναι θεμιτό να αναρωτηθείτε ταυτόχρονα: Αξίζει τελικά μια αγάπη που σας βάζει σε τέτοιο αδυσόπητο κόπο; Αν δεν αντέχετε σ'αυτή την περίπτωση ότι η απάντηση είναι "όχι" τότε φυσικά θα νιώθετε πως "δεν αξίζει να ζείτε", πράγμα το οποίο δεν αποφασίσατε εσείς ακριβώς. Απλά η μυστική αυτή σας αγάπη, με τις υπερβολικές αξιώσεις της, σας οδήγησε στην πλάνη του αδιεξόδου. Για να αντιληφθείτε αυτή την πλάνη πρέπει να δείτε το μή ρεαλιστικό χαρακτήρα των αξιώσεων που οικειοποιηθήκατε. Και για να το δείτε αυτό πρέπει να βρείτε ποιός είναι ο στόχος σας, ή το αντικείμενο της αγάπης σας. Να σας πω επίσης ότι τέτοιου είδους άγχη σαν αυτό που περιγράφετε απορρέουν από μια έντονη αίσθηση μοναξιάς. Το μπέρδεμα συνήθως είναι πως στην αρχή δεν αντιλαμβανόμαστε τη μοναξιά μας. Όταν λοιπόν έρθει αυτό το άγχος εμείς νιώθουμε μόνοι μ'αυτό. Και μπερδεύουμε την αιτιότητα. Όμως το άγχος αυτό είναι ένας δείκτης ότι κάτι δεν ακούσαμε, δηλαδή την κατάσταση στην οποία αρχικά ήμασταν μόνοι. Ίσως η δική σας μοναξιά έχει να κάνει με το ότι είστε μόνη σε άλλη πόλη.</span></p>

Σχετικά άρθρα