<p><strong>Αναγνώστριά μας ζητά τη συμβουλή των ψυχολόγων μας: </strong></p>
<p>Γεια σας. Ειμαι 18 και μολις τελειωσα το σχολειο. Εδω και ενα χρονο περιπου υπαρχει μια ιστορια με ενα αγορι στην ιδια ηλια με εμενα. Εκανε τα παντα για μενα και η συμπεριφορα του ηταν αψογη απεναντι μου εμενα ομως δε με συγκινουσε καθολου και δε σκεφτομουν καθολου να το προχωρησω μαζι του παρολα αυτα του μιλουσα και δε του το ξεκαθαριζα. Φετος το καλοκαιρι πριν λιγο καιρο αποφασισε να τα ξαναβρει με την πρωην του αφου δεν του εδινα καμια ελπιδα. Απο τη στιγμη που ενιωσα οτι τον εχασα αρχισαν να αλλαζουν πραγματα μεσα μου και να τον θελω πισωΕκεινος δε σταματησε να ενδιαφερεται για μενα και μου εστελνε με την καθε ευκαιρια.Τωρα εχουμε βρεθει σε ενα αδιεξοδο. Εκεινος λεει πως με αγαπαει και με νοιαζεται και εγω πως θα ηθελα να γυρισω το χρονο πισω και να ειμαστε μαζι. Οι τύψεις με βασανιζουν διοτι νιωθω ασχημα που αυτες οι συζητησεις γινονται μυστικα και ενω ο ιδιος εχει κοπελα πλεον. Σε λιγες μερες θα απομακρυνθουμε βεβαια γιατι θα μενουμε σε διαφορετικες πολεις λογω σπουδων. Πως να το τελειωσω; Aξιζει να το προσπαθησουμε η ειναι καλυτερα να κανω μια νεα αρχη; Μηπως ειναι ο εγωισμος μου που δε με αφηνει να τον ξεχασω;</p>
<p><strong>Αγαπητή αναγνώστρια.</strong> <strong>Στο ερώτημά σου απαντά η Μαρκέλλα Καπλάνη</strong></p>
<p><strong>M.A. Κλινικής-Συμβουλευτικής Ψυχολογίας Pg.Cert. Ειδικής Αγωγής, B.Sc. Ψυχολογίας</strong></p>
<p><strong>Μέλος Αμερικάνικου Συλλόγου Ψυχολόγων</strong></p>
<p><img src="/contentfiles/DrouzaPhotos/mk.jpg" alt="" width="99" height="99" /></p>
<p>Ο κόσμος πολλές φορές αναφωνεί: "δύσκολο πράγμα οι σχέσεις!" Παρ' ότι υπάρχει μια αλήθεια σε αυτή τη δήλωση, στην ουσία τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ' ό,τι τα κάνουμε εμείς. Το συγκεκριμένο σχόλιο σε καμία περίπτωση δεν υποτιμά την υπόθεσή σου, μα όμως πιστεύω πως την απάντηση την έχεις ήδη βρει βαθιά μέσα σου.</p>
<p><span style="text-align: justify;">Για να σε βοηθήσω στην υπόθεσή σου, θα σου θέσω κάποια ερωτήματα.</span></p>
<p style="text-align: justify;">Αρχικά, θα ήταν καλό να αναρωτηθείς ποιοι είναι οι λόγοι για τους οποίους δεν σε ενδιέφερε το παλικάρι αυτό από την αρχή. Αν σε βοηθάει, ίσως θα μπορούσες να σκεφτείς τι αποζητάς απο έναν άντρα / μια σχέση και να αξιολογήσεις ποια κριτήρια δεν πληρούσε τότε που επέλεξες να τον απορρίψεις. Τί του έλειπε και δεν σου ασκούσε έλξη σαν άντρας στο παρελθόν. </p>
<p style="text-align: justify;">Το επόμενο ερώτημα λοιπόν είναι, τί άλλαξε στα κριτήρια αυτά όταν τελικά ο θαυμαστής σου αποφάσισε να προχωρήσει (ή τέλος πάντων να επιστρέψει στην πρώην); Οι πιθανότητες να εξελίχθηκε τόσο ξαφνικά, και εφόσον μια τέτοια  κίνηση μάλλον υποδηλώνει παραίτηση παρά διάθεση για αλλαγή, είναι, εκ των πραγμάτων, μηδαμινές. </p>
<p style="text-align: justify;">Οπότε, μήπως όντως είναι εγωιστικοί οι λόγοι πίσω απο την αλλαγή συναισθημάτων σου, όπως κι εσύ πολυ σωστά αναρωτήθηκες; </p>
<p style="text-align: justify;">Όλοι έχουμε ανάγκη να νιώθουμε ποθητοί και μπορεί κάλλιστα να ήμασταν στην θέση σου. Ο συγκεκριμένος άνθρωπος σου κάλυπτε αυτή την ανάγκη με το παραπάνω· γιατι οχι μόνο σε ήθελε/θέλει μα συνέχιζε να παλεύει για σένα και χωρίς να εχει ελπίδα. Τί περισσότερο να θέλει κάποιος;!</p>
<p style="text-align: justify;">Η πραγματικότητα όμως είναι ότι για να μην σου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον για τόσο καιρό, δεν διαθέτει αυτό που σου ταιριάζει, χωρίς αυτο να σημαίνει πως δεν είναι καλο παιδί. Έτσι, με το να το συνεχίζεις δεν κρατάς μόνο αυτόν πίσω, βάζοντας σε κίνδυνο την σχέση του, μα τελικά στερείς στον εαυτό σου την ευκαιρία να βγει απο το "comfort zone" (ζώνη ασφαλείας) και να ψάξει κάτι που όντως θα καλύπτει τις ανάγκες σου καλύτερα. Χώρος να το καταλαβαίνουμε, οι άνθρωποι τείνουμε να συνηθίζουμε και να επαναπαυόμαστε ακόμη και σε καταστάσεις που δεν μας βοηθούν ιδιαίτερα μακροπρόθεσμα και αυτό οφείλεται στον φόβο της αλλαγής και του ρίσκου, που όλοι τα έχουμε μέχρις ενός βαθμού. Η πρόκληση για σένα τώρα είναι να βγεις από το comfort zone, να αποθηκεύσεις αυτή την εμπειρία στο καταστατικό των επιτυχιών σου για μελλοντική χρήση αναπτέρωσης ηθικού, και αργά μα σταθερά να δουλέψεις το να αντλείς αυτοπεποίθηση πιο πολύ από μέσα σου παρά μέσω εξωτερικών παραγόντων.</p>