<p style="text-align: justify;"><span>Αναγνώστριά μας ζητά τη συμβουλή των ειδικών μας</span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /><span>Σαν γονέας νιώθω πως έχω πολύ παραπάνω άγχος για την αρχή του σχολείου και για την επίδοση των παιδιών μου. Πώς μπορώ να βοηθήσω χωρίς να τους μεταδώσω τις φοβίες και τα άγχη μου;</span></span></p>
<p><strong><em>Αγαπητή αναγνώστρια, στο ερώτημά σας απάντησε ο ψυχοθεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός </em></strong></p>
<p><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Το άγχος που σας διακατέχει έχει να κάνει με μια κρυφή σύγκριση την οποία βγάζετε στο γράμμα σας μισή. Λέτε "πολύ παραπάνω άγχος" και δεν κατονομάζετε το άλλο μέρος της σύγκρισης, δηλαδή από ποιόν έχετε παραπάνω άγχος. Είναι πιθανό λοιπόν για μένα ότι κατά βάθος συγκρίνετε τον εαυτό σας ως γονέα με κάποιον-κάποια που θεωρείτε πρότυπο και με βάση τον οποίο δράτε ή απέχετε από δράσεις που σας βγαίνουν αυθόρμητα. Με απλά λόγια δεν είστε τόσο αυθόρμητος-τη ως γονέας γιατί προτιμάτε "να μην κάνετε λάθος" από το να είστε εσείς. Μια ερώτηση λοιπόν απορρέει απ' αυτό τον ειρμό: Μήπως νιώθετε υπολειπόμενος-η ως γονέας; Για ποιο λόγο σας συμβαίνει αυτό; Μήπως σας τρομάζει η εξιδανίκευση και η τυφλή εμπιστοσύνη που λαμβάνετε από τα παιδιά σας; Μήπως φοβάστε πως θα τα απογοητεύσετε μια μέρα; Σας απογοήτευσε κάποιος προσωπικά ως παιδί; Γιατί είναι κακό το να απογοητεύουμε και να απογοητευόμαστε; Δεν είναι η αρχή με βάση την οποία γινόμαστε πιο ανθρώπινοι; Πιο ευαίσθητοι; Θα χαρώ να μάθω τη συνέχεια του προβληματισμού σας. Καλή σχολική χρονιά εύχομαι για παιδιά σας.</span></p>