<div style="text-align: justify;">Aναγνώστριά μας ζητά τη βοήθεια των ειδικών μας:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Σε πολλές εκφάνσεις της ζωής μου νιώθω έντονο το συναίσθημα της ντροπής. Ας πούμε αυτή την περίοδο ντρέπομαι να ζητήσω τα λεφτά που μου χρωστούν από τη δουλειά. Νιώθω ότι έχει κάνει τη ζωή μου δυσλειτουργική αυτή η ντροπή και δε με αφήνει να εκφράζομαι ελεύθερα. Νιώθω ότι αν διεκδικήσω αυτά που θέλω θα με κακολογήσουν. Επίσης, ντρέπομαι και σε κοινωνικές συναναστροφές να πω ελεύθερα τη γνώμη μου ακόμα και να τσακωθώ αν κάποιος με προσβάλλει ή μου μιλήσει με άσχημο τρόπο. Μπορείτε να μου πείτε τι να σκεφτώ για να το ξεπεράσω; Ευχαριστώ πολύ. </div>
<div style="text-align: justify;">Στέλλα 27 ετών </div>
<div style="text-align: justify;">
<p>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής, <strong>Δημήτρης Κατσαρός.</strong></p>
<p><strong><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="88" /></strong></p>
</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Στο πρώτο μέρος του γράμματός σας μιλάτε για "χρήματα που σας χρωστούν" και στη συνέχεια κάνετε λόγο για "διεκδίκηση των θέλω σας". Είναι σαφές ότι κάπου στο νου σας είναι μπερδεμένη η ανάγκη με την επιθυμία: Τα χρήματα τα έχετε ανάγκη, δεν τα "θέλετε" με την έννοια της επιθυμίας. Η αυτοσυντήρηση που βγαίνει μέσα από την εργασία σας γίνεται βάσει της συμφωνίας ότι θα παρέχετε το χρόνο σας σε ένα χώρο εργασίας με αντάλλαγμα ένα συγκεκριμένο ποσό χρημάτων ανά μονάδα χρόνου. Συνεπώς δεν πρόκειται για διεκδίκηση κάποιας επιθυμίας το να έχετε τα δεδουλευμένα σας αλλά υποχρέωση του εργοδότη σας. Η ντροπή σας είναι ένας εσωτερικευμένος θυμός που βιώνετε επειδή πρέπει να ζητήσετε το αυτονόητο! Συμπάσχετε με τον εργοδότη σας και την "αμηχανία" του αλλά όχι με τον εαυτό σας. Πολλοί άνθρωποι βιώνουν το θυμό αυτού του είδους ως ντροπή και εκεί βασίζεται η αρχή μιας σχέσης που αποκαλείται συνήθως "σχέση εκμετάλλευσης". Μ'αυτό δεν θέλω να προβώ σε κάποιου είδους συνδικαλισμό. Περισσότερο θέλω να εστιάσω στο ότι όλο αυτό έχει να κάνει με μια παλιά αίσθηση του ατόμου σας ότι "αντέχει" πράγμα το οποίο συνοδεύεται από την πεποίθηση ότι αν δεν αντέξετε μέχρι τελευταίας ρανίδος "κάτι κακό συμβαίνει": Είστε άρρωστη, θα αρρωστήσει κάποιος, θα τσακωθείτε, θα δημιουργήσετε πρόβλημα και άλλες φαντασιώσεις καταστροφής. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι έχετε συνηθίσει να φτάνετε στα όριά σας. Σας είναι δε τόσο σύνηθες αυτό που πια στους γύρω σας έγινε δεδομένο με αποτέλεσμα τώρα που ζητάτε το φυσιολογικό για σας και όχι το οριακό, να φαίνεται "παράξενο". Μην ανησυχείτε. όσο παράξενο κι αν είναι συνεχίστε να το διεκδικείτε όσο μπορείτε, δηλαδή όσο σας επιτρέπει ο φόβος της μοναξιάς. (Ο κύριος υποκινητής σεναρίων καταστροφής και αυτοκατατροφής). Εγώ θα είμαι εδώ να μοιραστείτε μαζί μου τις διεκδικήσεις σας και να τα συζητάμε.</div>