Λεπτίνη: Το θαύμα που περιμέναμε;

14/09/2014
Ομάδα Σύνταξης
Διατροφή

Η παχυσαρκία είναι ένα φαινόμενο που έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας σε όλο τον πλανήτη, εκτός, φυσικά, από τις χώρες του Τρίτου κόσμου. Η επιστημονική εργαστηριακή έρευνα που σκοπό έχει να λύσει ή τουλάχιστον να βοηθήσει στη λύση του προβλήματος που λέγεται «παχυσαρκία» έχει αρχίσει εδώ και πολλά χρόνια. Ωστόσο μέχρι σήμερα δεν έχει φτάσει σε ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Στο σημείο αυτό, πρέπει να αναφέρουμε ότι το 1950 ο Dr Douglas Coleman, που τότε εργαζόταν για λογαριασμό της εταιρείας Jackson Laboratory, είχε την ιδέα να διασταυρώσει το κυκλοφορικό σύστημα ενός παχύσαρκου πειραματόζωου με το αντίστοιχο ενός αδύνατου. Επειδή μέσα σε μερικές εβδομάδες το παχύσαρκο πειραματόζωο είχε γίνει ένα ιδιαίτερα αδύνατο ποντίκι, όπως το αντίστοιχό του στο πείραμα, υπέθεσε ότι μια γενετική ουσία του αίματος ελέγχει το επίπεδο του λίπους και ότι η ουσία αυτή δεν υπήρχε σε ικανοποιητική ποσότητα στο παχύσαρκο ποντίκι. Το βασικό όμως πρόβλημα με το οποίο ήρθε αντιμέτωπος ήταν ότι δεν μπορούσε να εντοπίσει αυτή την ουσία και να την απομονώσει.Έτσι, η θεωρία αυτή έμεινε αναξιοποίητη για πολλές δεκαετίες, ώσπου μια νέα τεχνική στη μελέτη του DNA πρότεινε μια διαφορετική μέθοδο για την απομόνωση του υποθετικού παράγοντα. Το Δεκέμβριο του 1994 μια ερευνητική ομάδα από το Hughes Institute Laboratories ανακάλυψε στα ποντίκια το γονίδιο της παχυσαρκίας και την ορμόνη που το ακολουθεί. Η ορμόνη αυτή που ονομάζεται λεπτίνη εκκρίνεται στο αίμα των ποντικιών από τα λιποκύτταρα.Όσο αυξάνει ο αριθμός των λιποκυττάρων, τόσο αυξάνουν και τα επίπεδα της ορμόνης στο αίμα, έως ότου φτάσουν σε ένα οριακό σημείο στο οποίο ενημερώνουν τον οργανισμό ότι έχει αποθηκεύσει αρκετό λίπος και δε χρειάζεται άλλο για την καλή λειτουργία του. Τα ερευνητικά τεστ στα παχύ- g σαρκα ποντίκια κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το γονίδιο της παχυσαρκίας ήταν μεταλλαγμένο. Το μεταλλαγμένο αυτό γονίδιο δεν είναι ικανό να παράγει την ορμόνη που ελέγχει το μηχανισμό λιποαπο- θήκευσης και έτσι τα ποντίκια (πειραματόζωα] συνέχιζαν να παχαίνουν, μια και ο οργανισμός τους δεν «αντιλαμβανόταν» ότι ήταν αρκετά υψηλά τα επίπεδα του λίπους τους. Η ανακάλυψη αυτή οδήγησε σχεδόν αμέσως στη δημιουργία ενός τεχνητού γονιδίου και της αντίστοιχης ορμόνης, που ήταν σχεδόν ίδια με αυτά στο πειραματόζωο.Έτσι, η θεωρία που αναπτύχθηκε στηρίχτηκε στο δεδομένο ότι ημερήσιες ενέσεις από την ορμόνη -λεπτίνη- θα δώσουν στον οργανισμό το μήνυμα να σταματήσει τη λιποαποθήκευση. Αυξάνοντας, λοιπόν, την ποσότητα της ορμόνης, ο οργανισμός παίρνει το σήμα ότι έχει αποθηκεύσει πολύ περισσότερο λίπος από όσο θα έπρεπε και έτσι Βιοχημικά θα αρχίσει τις διαδικασίες για να ξεφορτωθεί το περίσσιο λίπος. Ερευνητικά τεστ σε πειραματόζωα (ποντίκια) επιβεβαίωσαν τη θεωρία αυτή. Όταν τα παχύσαρκα ποντίκια δέχτηκαν καθημερινές ενέσεις λεπτίνης για τέσσερις μόνο ημέρες, άρχισαν να χάνουν βάρος.Έτσι, ύστερα από τριάντα τρεις ημέρες είχαν χάσει το 40% του σωματικού τους Βάρους. Πρέπει να αναφέρουμε ότι η ορμόνη αυτή είναι τόσο ισχυρή, ώστε, όταν χρησιμοποιήθηκε και σε αδύνατα ποντίκια, διαπιστώθηκε σοβαρή μείωση του λιπώδους ιστού. Ας δούμε, όμως, το θέμα στις πραγματικές του διαστάσεις. Πρώτα από όλα, η λεπτίνη είναι μια ορμόνη που αποκαθιστά τη βλάβη η οποία έχει προκληθεί από τη μετάλλαξη που έχει υποστεί το γονίδιο της παχυσαρκίας. Κατά συνέπεια, πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο σε περιπτώσεις παθολογικής παχυσαρκίας και όχι σε ανθρώπους που απλώς έχουν περισσότερο βάρος από το κανονικό. Άλλωστε, έχει διαπιστωθεί ότι η χρησιμοποίηση της λεπτίνης σε ανθρώπους δεν είναι αποτελεσματική και αυτό γιατί ο ανθρώπινος οργανισμός ανέπτυξε αμέσως «λεπτινοαντίσταση». Γι’ αυτό, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε τον τρόπο της διατροφής μας, ακολουθώντας ένα ισορροπημένο διαιτολόγιο με τη συμβουλή διαιτολόγου και να αυξήσουμε τα επίπεδα της φυσικής μας δραστηριότητας. Πηγή: “Διατροφή για μια καλύτερη ζωή”, Γιώργος Μουλίνος Ευχαριστούμε τις εκδόσεις “Ψυχογιός"