<p style="text-align: justify;"><strong>Aναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Eιμαι μητερα ενος 7 χρονου αγοριου και παραλληλα εγκυος 2 μηνων ειμασρτε μια ευτυχισμενη οικογενεια χωρις φωνες καβγαδες εξαρσεις και προβληματα προσπαθουμε ολα να τα λυσουμε με το διαλογο το γελιο και την ηρεμια ο γιος μου συχνα λεει οτι ειναιευτυχσμενος και αυτο αντανακλαται σε καθε του ενεργεια ζωγραφια κουβεντα πριν απο μια εβδομαδα βρεθηκε μπροστα σε ενα ομηρικο καβγα που ειχα με την μητερα μου ο πατερας μου εχει πεθανει εδω και 5 χρονια και η μαμα μου βιωνει καταθλιψη ηπιας μορφης. Απο τοτε 5 χρονια τωρα ζω με τη μανα μου δυσκολες καταστασεις γιατι νομιζει οτι εχασε το στηριγμα της και συχνα με κατηγορει οτι αδιαφορω γι εκεινη ομως την πηγαινω σε γιατρους οποτε νιωσει κατι την επισκεπτομαι καθημερινα την φωναζω και μαγειρεουμε μαζι την εχω παρει στο θεατρο μαζι μου κ πολλα αλλα πριν απο μια εβδομαδα ειχε παλι τη γνωστη κριση οπου ηρθε σπιτι να με κατηγορησει οτι δεν την πηγα στον οφθαλμιατρο οτι ειμαι αδιαφορη ενω ηξερε οτι εχω απανωτους εμετους και δυσκολη εγκυμοσυνη με εβγαλε εκτος εαυτου και ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ εβρισα τον χριστο ΄΄ και ΄΄την παναγια΄΄ για να μη χειροδικησω και της ειπα να φυγει απο το σπιτι. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Εβλεπα αστερακια και λαμψεις ενω οπως αποδειχθηκε μετα ειχα 17 πιεση σε ολη την ιστορια ηταν μπροστα το παιδι μου κατι που δε θα συγχωρησω ποτε τον εαυτο μου γι αυτο εκλαιγε φωναζε και εζησε σκηνες που ποτε του δεν εχει ξαναδει εχει περασει μια εβδομαδα ο αντρας μου συμβιβασε τις καταστασεις η μητερα μου ερχεται στο σπιτι μιλαμε τυπικα για το παιδι ομως το παιδι δεν γελαει δεν εχει κεφι και ζωγραφιζει μαυρο παντου πως να το χειριστω του μιλησα του ζητησα χιλιες φορες συγνωμη πηρα ολη την ευθυνη λεγοντας ποως ξεφυγα αλλα πως δεν θα επαναληφθει ξανα και πως αγαπω τη γιαγια αλλα εννιωσα αδικια του ζηταω να ξεχασει και να σκεφτει οτι ηταν ενα κακο ονειρο ομως 7 ημερες ειναι πολυ πως θα το κανω να ξεχασει προσπαθω να δειχνω οκ με τη μαμα μου τρωμε μαζι παμε βολτα αλλα υπαρχει παγωμαρα δεν μπορω τοοοσο να κανω τον καραγκιοζημε ενδιαφερει το παιδι μου περισσοτερο και οχι η σχεση με τη μανα μου αφενος γιατι ποτε δεν προκειτε να γινει οπως πριν απο 5 χρονια αφετερου γιατι ξερω πως θα σπασει ο παγος με τον καιρο και θα ειμαστε καλυτερατο παιδι ομως πως θα το κανω να ξεχασει αλλα και να μην αντιδρασει ποτε ετσι οταν νιωσει αδικημενο πως θα καταλαβει οτι ο σωστος τροπος ηταν αυτος που τοσο καιρο ακολουθουσαμε στο σπιτι δηλαδή ηρεμια και διαλογος και οχι βια και πως θα τον πεισω οτι ηταν ΕΝΑ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ κυριως πως θα γελασει ξανα; Σας ευχαριστω και περιμενω με αγωνια την απαντηση. </span></p>
<p>Αγαπητή αναγνώστρια. Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής, <strong>Δημήτρης Κατσαρός.</strong></p>
<p><strong><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;amp;amp;amp;amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="88" /></strong></p>
<div style="text-align: justify;">Ο θυμός είναι μέρος της ζωή μας. Και είναι μια έκφραση του συναισθήματός μας, το οποίο είναι ροή. Όταν κάποιος, όπως η μητέρα σας, μας πιέζει η ροή αυτή αλλάζει και η πίεση ανεβαίνει (όπως εσείς που ανεβάσατε 17 και βλέπατε άστρα) και συμπεριφερόμαστε ανταποκρινόμενοι σ'αυτό το επίπεδο πίεσης. Δεν είναι απαραίτητα κακό το ότι θυμώσατε έντονα μπροστά στο παιδί. Δεν είναι ρεαλιστικό άλλωστε να μη θυμώσετε ποτέ μπροστά του ή ακόμα και με το ίδιο. Σημασία λοιπόν δεν έχει ακριβώς το "πως, πόσο και σε ποιον μπροστά" αλλά το πως θα μεταβολιστεί αυτή η εμπειρία από το γιο σας. Οι εικόνες που ζωγραφίζει είναι μαύρες γιατί φοβάται και καταλαβαίνει πως πρόκειται για θυμό που έχει να κάνει με την απώλεια κάποιου. Του πατέρα σας προφανώς. Αυτό είναι φυσικό, αναμενόμενο και κάτι που έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα συνέβαινε. Ο χρόνος, η σταθερότητα της συμπεριφοράς σας, όπως και το γεγονός πως δεν συνηθίζετε να συμπεριφέρεστε έτσι, συνδυασμένα με τις ρεαλιστικές εξηγήσεις στο επίπεδο που κατανοεί το παιδί θα εντάξουν αυτή την εμπειρία μέσα του όχι ως κάτι "τρομαχτικό" και "ακραίο" αλλά ως αίσθηση πως κι εσείς είστε άνθρωπος και έχετε τα δικά σας όρια. Φυσικά έχει σημασία και καλώς πράττετε όταν του εξηγείτε πως μέσα στα όρια αυτός εμπίπτει όπως και να'χει. Φυσικά καλώς εκφράσατε τα όριά σας στη μητέρα σας. Η εξήγηση που δίνω εγώ για τη συμπεριφορά σας είναι πως ενδεχομένως σας πέρασε απ' το νου ότι αν "ζορίζει έτσι εσάς, φαντάσου πόσα ζήταγε από τον πατέρα σας". Τέτοιες συγκρίσεις όμως είναι αναπόφευκτες όταν μπαίνουμε στη διαδικασία να εξηγήσουμε μέσα μας μια απώλεια, ένα θάνατο. Και συν τω χρόνω μας χρειάζονται εξηγήσεις. Καμιά φορά λοιπόν πλάθουμε σενάρια που μας θυμώνουν. Σας έφυγε κάπως η ένταση και δεν τη χειριστήκατε σαν ειδικός γιατί ούτε οι "ειδικοί" συμπεριφέρονται ως ειδικοί όταν είναι στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Αυτό που έχει καίρια σημασία λοιπόν είναι να ηρεμήσετε εσείς, να αποβάλετε την ενοχή για να δώσετε ξανά την ροή της ηρεμίας της εστίας που με τόσο μεράκι και κόπο χτίσατε. </div>
<p><strong><br /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>