<div style="text-align: justify;"><strong>Aναγνώστριά μας ρωτά: </strong></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><strong>Καλημερα σας. Εχω διαβασει ολη τη θεματολογια σας. Πραγματικα που ενδιαφερουσα. Αυτο που δεν εχω διαβασει ειναι το εξης. Αντρες μικροπαντρεμενοι. Δηλ παντρευτηκαν 22 ετων 25 περιπου διατηρησαν και εφτιαξαν τελεια οικογενεια και εφτασαν καπου εκει στα 45-50 και ψαχνουν την εφηβεια… Τι παθαινουν τελικα τι αισθανονται γιατι το κανουν;</strong></div>
<div style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></div>
<div style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός. </strong></div>
<div style="text-align: justify;"><span><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;"><span><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;width=640&amp;height=430" alt="" width="99" /></span></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Έχετε παρατηρήσει ένα μοτίβο που επαναλαμβάνεται συχνά: Οι άνδρες που μικρο-παντρεύονται και κάποια στιγμή στη ζωή τους αμφισβητούν τα κεκτημένα, αυτά που έχουν φτιάξει και ξαναγίνονται έφηβοι. Η ερώτησή αυτή απαντάται ανάλογα με τη θέση από την οποία αναρωτιέται κανείς. Δηλαδή αν ρωτά μια κυρία που ο σύζυγός της "τρελάθηκε" μετά από 20-25 χρόνια γάμου, η απάντηση μπορεί να είναι μια εξήγηση που απενοχοποιεί, ανακουφίζει ή και απελευθερώνει από την προσωπική στεναχώρια και ματαιότητα. Όμως δίνεται η απάντηση αυτή με γνώμονα την προσωπική ιστορία. Αν ρωτά μια νέα κοπέλα που σκοπό έχει να παντρευτεί έναν συνομήλικο της και να είναι σίγουρη πως η ζωή αυτή θα κρατήσει επ' αόριστον τότε αναπόφευκτα δύναται να υποθέσει κανείς πως ρωτά για να συγκρίνει το "μοτίβο" με το δικό της άνδρα. Σ'αυτή την περίπτωση δεν μπορεί παρά να της τονίσει το επισφαλές αυτής της σύγκρισης. Είναι όμως τόσο δύσκολο να απαντήσει κανείς με σαφήνεια στο "γιατί", όσο δύσκολο θα ήταν να καταλάβει κανείς μια τέτοια απάντηση, αν υπάρχει, διότι εμπλέκονται εξαιρετικά πολλοί παράγοντες. Αν πρέπει να απλοποιήσουμε κάπως την κατάσταση θα πούμε πως έχει να κάνει κυρίως με το ότι οι άνθρωποι μπαίνουν σε ρόλους τους οποίους υποδύονται όσο είναι ενδιαφέροντες. Ο έγγαμος βίος είναι ένας ρόλος. Όταν κάποια στιγμή ο ρόλος αυτός γίνει επαναληπτικός ως προς το ότι δεν οδηγεί σε νέα ερεθίσματα, αναλαμβάνεται περισσότερο από υποχρέωση παρά από ενδιαφέρον, τότε η παλλινδρόμηση στην εφηβεία είναι ένα πιθανό σενάριο. Υπάρχουν και άνθρωποι που αντί να "πάνε πίσω στην εφηβεία" βγάζουν ψυχοσωματικά και άλλοι που "το ρίχνουν στο πιοτό". Το βέβαιο είναι πως ο έγγαμος βίος είναι μια ζωντανή εργασία μεταμόρφωσης των ανθρώπων και είναι προτιμότερο να βιώνεται και να αποτελεί θεμέλιο εξέλιξης παρά μια στερεοτυπική πράξη συμβιβασμού και καταναγκασμού.</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Και λίγα λόγια για τον ειδικό που μας απάντησε. </div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><span>"Λέγομαι Δημήτρης Κατσαρός, έχω γεννηθεί στο Χολαργό τον Ιούνιο του 1984 και σχεδόν όλη μου τη ζωή έζησα στην Αθήνα όπου πήγα σχολείο και σπούδασα ψυχολογία στην Πάντειο. Εργάστηκα σε διάφορους χώρους εκτός αυτού που σπούδασα. Στο στρατό ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα ενεργά ως ψυχολόγος απαντώντας στη γραμμή sos υποστήριξης του Πολεμικού Ναυτικού καθ'όλη τη διάρκειά της θητείας μου. Σήμερα ιδιωτεύω ως θεραπευτής και ειδικεύομαι στην ομαδική ανάλυση με ψυχοδυναμικού τύπου προσέγγιση στην εταιρεία Hope in Ga με έδρα την Κηφισιά. Ταυτόχρονα είμαι διαχειριστής της εταιρίας Eurosynapsis.ΙΚΕ με ιδρυτή τον πατέρα μου, η οποία παρέχει υπηρεσίες νευρολογίας και ψυχολογίας. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ ο άνθρωπος ως άτομο και ως έννοια και πολλές φορές θεωρώ ότι δεν πρόκειται για εργασία αλλά για μια παράξενη και όμορφη αναζήτηση. Κατά τα άλλα μου αρέσει η γυμναστική, η μουσική, η ζωγραφική και οι θετικές επιστήμες."</span></div>