Γονείς στην εφηβεία: Τι κάνουμε όταν το παιδί μας απορρίπτει;

<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Εχω ένα γιο 17 ετών και μια κόρη 13 . Τα τελευταία 6 χρόνια από τότε δηλαδή που ο γιος μου πήγε στο γυμνάσιο δεν μιλάει σε μας τους γονείς του ούτε και στην αδελφή του παρά μόνο για τα απαραίτητα που έχουν σχέση με αυτόν δηλαδή το τι θα φάει αν είναι σιδερωμένα τα ρούχα του κλπ.  Πολλές φορές τον ρωτάω γιατί το κάνει αυτό γιατί δεν μιλάει ούτε καν στο τραπέζι που τρώμε όλη η οικογένεια μου λέει ότι έτσι είναι και δεν μπορεί να αλάξει Δείχνει να μην τον απασχολεί καθόλου η οικογένειά του να μην ενδιαφέρεται γι αυτήν να μην μας αγαπάει Πιστεύω ότι αν κάποια μέρα ερχόταν από το σχολείο και με έβλεπε πεσμένη κάτω θα με προσπερνούσε για να πάει στο δωμάτιό του χωρίς να πει τίποτα Βλέπει τους γονείς του αγαπημένους να συζητούν για οτιδήποτε τους απασχολεί την αδελφή του επίσης να επικοινωνεί με τους γονείς Παρ όλο που έχουμε οικονομικά προβλήματα δεν έχει στερηθεί κάτι ούτε πράγματα που έχει ανάγκη ούτε τις βόλτες του ούτε διακοπές με φίλους Δεν μας έχει πει ποτέ για κάποιο πρόβλημα που έχει αντιμετωπίσει όσες φορές τον ρωτάμε λέει ότι τα προβλήματά του τα συζητάει με τους φίλους του και όχι με μας Τον αγαπάμε πολύ του δείχνουμε αγάπη δεν δείχνουμε αδυναμίες στο άλλο παιδί συμπεριφερόμαστε το ίδιο Κάποτε που τον πιέσαμε να μας πει γιατί δεν μας μιλάει είπε ότι μας θεωρεί υπεύθυνους για το ότι είναι ντροπαλός γιατί του έχουμε δώσει τέτοια γονίδια Ξέρει ότι αυτό που κάνει με στενοχωρεί πάρα πολύ του το έχω πει πολλές φορές δεν ενδιαφέρεται όμως αν η μαμά του στενοχωριέται δεν τον νοιάζει Δείχνει ότι δεν αγαπάει κανέναν πέρα από τον εαυτό του Κατά τα άλλα είναι παιδί που δεν μας έχει δημιουργήσει προβλήματα συμπεριφοράς στο σχολείο ή αλλού δεν έχει παραβατική συμπεριφορά στα μαθήματά του είναι καλός από ότι μας λένε οι καθηγητές και οι βαθμολογίες του Δεν τον πιέζουμε να διαβάζει του έχουμε πει να σπουδάσει ότι εκείνος θέλει και γενικά να κάνει ότι νομίζει αυτός ότι τον εκφράζει και του αρέσει καλύτερα και ότι θα τον στηρίζουμε ότι και αν αποφασίσει Με τους φίλους του μιλάει βγαίνει βόλτες πάει διακοπές Το πρόβλημα είναι με την οικογένειά του Δεν αντέχω άλλο αυτή την κατάσταση με φθείρει και πιστεύω ότι με αρρωσταίνει Ο πατέρας του δεν ανησυχεί λέει ότι είναι της εφηβείας ή ότι έτσι είναι ο χαρακτήρας του και να το πάρουμε απόφαση Εγώ όμως δεν μπορώ να πάρω απόφαση ότι το παιδί μου δεν μου μιλάει χωρίς να έχω φταίξει σε κάτι χωρίς να έχω σηκώσει χέρι επάνω του και να ενδιαφέρομαι πάντα να τον βλέπω χαρούμενο που δεν τον βλέπω σχεδόν ποτέ Θα ήθελα να με βοηθήσετε αν μπορείτε να κάνω κάτι ή να φερθώ με κάποιο τρόπο ούτως ώστε να μπορέσω να επικοινωνήσω έστω και λίγο μαζί του Τα οικονομικά μου δεν είναι καλά και δεν μπορώ να τρέχω σε ψυχολόγους αν και πιστεύω σίγουρα ότι και να μπορούσα ο γιος μου δεν θα ερχόταν ποτέ σε ψυχολόγο Ευχαριστώ πολύ.</span></p>
<p><em><strong>Ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής, Δημήτρης Κατσαρός απαντά στο ερώτημά σας </strong></em></p>
<p><span> </span><span><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="88" height="136" /></span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Ακούω την ανησυχία σας και νομίζω ότι καταλαβαίνω ότι ο γιος σας παραμένει σιωπηλός σε ένα βαθμό που κάτι κινητοποιεί μέσα σας. Αυτό σημαίνει πως επικοινωνείτε πολύ καλά μεταξύ σας έστω και μέσω της έλλειψης λεκτικής επικοινωνίας. Μέσα από τα λόγια σας ακούω όμως ένα θυμό. Ένα θυμό διότι ο γιος σας δε σας μιλά. Στο σημείο δηλαδή που μιλάτε για στεναχώρια αναρωτήθηκα αν τη βγάζετε θυμωμένα: Κάπως σαν αγανάκτηση. Κι όμως η επικοινωνία μεταξύ σας μοιάζει ξεκάθαρη: Όταν τον ρωτήσατε "γιατί δε μας μιλάς" σας είπε ότι "τον κάνατε ντροπαλό". Όταν ένα παιδί "ντρέπεται" συνήθως εννοεί πως νιώθει φόβο να πει αυτά που σκέφτεται. Ο φόβος να πούμε αυτά που σκεφτόμαστε έχει να κάνει με ένα διαχωρισμό που έρχεται από έξω προς τα μέσα -δηλαδή απ' αυτόν που ακούει προς αυτόν που μιλά- γι'αυτά που είναι "καλό να ακούγονται" και αυτά που είναι "κακό να ακούγονται". Κάποιες φορές λοιπόν οι σκέψεις δεν είναι ακριβώς καλές, ούτε ακριβώς κακές. Και όσο περνά ο καιρός και μεγαλώνει σαν παιδί αυτός ο διαχωρισμός γίνεται ακόμα δυσκολότερος. Οπότε η επικοινωνία τους μπορεί να εγείρει ακόμα μεγαλύτερη ντροπή. Η ντροπή αίρεται όταν μιλάμε σε ανθρώπους που αποδέχονται τις "μεικτές" αυτές σκέψεις μας, όπως οι φίλοι του γιου σας. Νομίζω πως η ντροπή είναι μια αίσθηση πως υπολείπεται της αποδοχής σας σαν παιδί και γι'αυτό σας κρατά θυμό. Φυσικά δεν υπονοώ ότι δεν τον αποδέχεστε. Ίσως όμως δεν του γίνεται σαφής ο τρόπος με τον οποίο το κάνετε. Για να καταφέρετε να του αποδείξετε ότι τον αποδέχεστε είναι βασική προϋπόθεση να μη θυμώνετε με το θυμό του, δηλαδή να μην αγανακτείτε που δε σας μιλά γιατί το βιώνει ενοχικά και κλείνεται ακόμα περισσότερο. Προτιμήστε αντί να καθρεφτίζετε το συναίσθημά του, να πάρετε την πρωτοβουλία και να το αγκαλιάσετε. Στην αρχή είναι δύσκολο γιατί κι εσείς δεν είστε σίγουρη γιατί είναι θυμωμένος. Αλλά αν το πράξετε συνειδητά θα δείτε με τον καιρό ότι μαλακώνει και μέσα απ' αυτό θα καταλάβετε το συναίσθημά του γενικά. Δεν είναι απαραίτητο ότι θα επικοινωνήσει λεκτικά ή ότι θα ανοίξει σα βιβλίο να δείτε τα εσώψυχά του αλλά θα αλλάξει ο τρόπος που σας αντιμετωπίζει. Θα ξεπαγώσει κάπως η σχέση σας και θα νιώσει λιγότερη ντροπή όχι μόνο απέναντί σας αλλά εν γένει. Μη διστάσετε να επικοινωνήσετε εκ νέου όποτε χρειαστείτε.</div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>

Σχετικά άρθρα