<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Καλησπέρα ανησυχώ για τον γιο μου που είναι 165  και φοιτά στη β Λυκείου. Τώρα που τα πράγματα δυσκολεύουν ανακάλυψα ότι δεν διαχειρίζεται σωστά το χρόνο του και γενικά παρουσιάζει προβλήματα με τη μελέτη του. Μηπως χρειάζεται κάποια βοήθεια. Ακουσα ότι κάποια παιδιά εξετάζονται ιδιαίτερα στις Πανελλήνιες. Απευθύνθηκα σε κάποιο δημόσιο κέντρα αλλά τσ ραντεβου αργούν και ο χρόνος πιεζει τι με συμβουλευετε να κάνω; Ευχαριστώ. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span><strong>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός. </strong></span></p>
<div style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></div>
<div style="text-align: justify;"><strong><img src="/contentfiles/katsaros.jpg" alt="" width="99" /></strong></div>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"><span>Το σημαντικό είναι να του δώσετε την αίσθηση να νιώσει πως έχει περιθώριο ανάπτυξης μέσα απ' την θετική ενίσχυση που θα του παρέχετε και όχι μέσα απ' το φόβο μήπως μείνει στάσιμος. Ο πρώτος τρόπος ανοίγει αναπτυξιακούς δρόμους, κάνει το παιδί να νιώσει πως μπορεί να αναρωτηθεί, να ερευνήσει, να γίνει αυτό που είναι. Ενώ το δεύτερο το κάνει να νιώθει πως πρέπει να διατηρήσει την ενέργειά του για να την επενδύσει σε επίλυση προβλημάτων που "μπορεί να προκύψουν επειδή δεν έχει κανονική ανάπτυξη", δηλαδή να δει τον εαυτό του σαν ελλειματικό. Ο "χρόνος που πιέζει" είναι μια ενήλικη συνειδητοποίηση που έχει νόημα σε ένα κύκλο δραστηριοτήτων ενός ολοκληρωμένου αναπτυξιακά ατόμου με σταθερή ρουτίνα. Το παιδί όμως έχει το χρόνο με το μέρος του. Και εφόσον έχει αυτό το προνόμιο κάθε φορά που σκοντάφτει σε μια φαινομενική στασιμότητα συνειδητά ή ασυνείδητα το κάνει για να δει αν χωράει μέσα στο δικό σας χρόνο. Δηλαδή να δει αν είναι αντικείμενο αποδοχής. Αν θέλετε να βοηθήσετε το γιο σας στην στρεσογόνο περίοδο των πανελληνίων προτιμήστε να καθρεφτίσετε το δημιουργικό κομμάτι του περισσότερο και λιγότερο τους φόβους του. Αυτό θα είναι ίσως πιο εύκολο αν συζητήσετε μαζί του τι περιμένει κι ο ίδιος απ' τον εαυτό του μιας και είναι σε φάση ηλικιακά που μπορεί να έχει προσδοκίες από τον εαυτό του αφού έχει από την οικογένειά του, δηλαδή εσάς.</span>
<div class="yj6qo ajU">
<div id=":194" class="ajR" data-tooltip="Εμφάνιση περιεχομένου που έχει περικοπεί"><img class="ajT" src="https://ssl.gstatic.com/ui/v1/icons/mail/images/cleardot.gif" alt="" /></div>
</div>
</div>
<p style="text-align: justify;"><em>Και λίγα λόγια για τον ειδικό που σας απάντησε:</em></p>
<p style="text-align: justify;"><em>"Λέγομαι Δημήτρης Κατσαρός, έχω γεννηθεί στο Χολαργό τον Ιούνιο του 1984 και σχεδόν όλη μου τη ζωή έζησα στην Αθήνα όπου πήγα σχολείο και σπούδασα ψυχολογία στην Πάντειο. Εργάστηκα σε διάφορους χώρους εκτός αυτού που σπούδασα. Στο στρατό ήταν η πρώτη φορά που ασχολήθηκα ενεργά ως ψυχολόγος απαντώντας στη γραμμή sos υποστήριξης του Πολεμικού Ναυτικού καθ'όλη τη διάρκειά της θητείας μου. Σήμερα ιδιωτεύω ως θεραπευτής και ειδικεύομαι στην ομαδική ανάλυση με ψυχοδυναμικού τύπου προσέγγιση στην εταιρεία Hope in Ga με έδρα την Κηφισιά. Ταυτόχρονα είμαι διαχειριστής της εταιρίας Eurosynapsis.ΙΚΕ με ιδρυτή τον πατέρα μου, η οποία παρέχει υπηρεσίες νευρολογίας και ψυχολογίας. Με ενδιαφέρει πάρα πολύ ο άνθρωπος ως άτομο και ως έννοια και πολλές φορές θεωρώ ότι δεν πρόκειται για εργασία αλλά για μια παράξενη και όμορφη αναζήτηση. Κατά τα άλλα μου αρέσει η γυμναστική, η μουσική, η ζωγραφική και οι θετικές επιστήμες."</em></p>
<div style="text-align: justify;"><em><br /></em></div>