Ο Ρανιέρι και η επόμενη μέρα (2)

Τον Ρανιέρι τον «φάγαμε», αφού δεν γινόταν αλλιώς, μετά την ξεφτίλα της Παρασκευής. Τώρα όμως αρχίζουν τα δύσκολα. Ποιος θα είναι ο επόμενος; Με ποιο κριτήριο θα επιλεγεί; Τι στόχος έχει απομείνει πλέον σε αυτή την εθνική; Ποιος θα κάνει την επιλογή αυτή; (αυτό κι αν είναι δύσκολο).

Αν υπάρχει κάτι, που μπορεί να αφήνει μια αχτίδα ελπίδας, είναι η ομιλία Καραγκούνη στους διεθνείς. Σας έγραψα και στο χθεσινό κομμάτι μου, την άποψη μου για τον Κάρα και το πόσο δύσκολο είναι να προσαρμοστεί στην καινούργια του θέση. Φαίνεται ότι ο Αρχηγός φούλαρε τις μηχανές και από όσα διάβασα, έχει απόλυτα κατανοήσει, τις αιτίες της κατρακύλας, μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο.

Το θέμα είναι, αν θα αναλάβει το βάρος της εξεύρεσης του κατάλληλου τεχνικού. Με όποιο προσωπικό κόστος. Και κυρίως, αν οι προεδράρες της ΕΠΟ, θα του δώσουν αυτή την ευθύνη. Ή θα επιχειρήσουν πάλι, με την μεγάλη «γνώση» του αντικειμένου, να επιλέξουν τον άνθρωπο, που θα καθίσει στον πάγκο.

Έλληνας ή ξένος; Γνώστης της Ελληνικής πραγματικότητας ή όχι; Είναι τα επόμενα ερωτήματα, που πρέπει κάποιος να απαντήσει. Και όχι με την ευκολία, που θα έκανε, ακούγοντας τον Γιάννη Γιοκαρίνη, στο «κιθαρίστας ή ντράμερ». Αν μιλούσαμε, για ένα ποδόσφαιρο «φυσιολογικό», θα ήταν πιο εύκολο να καταλήξεις σε ετυμηγορία. Όμως, όταν έχουν πλέον βγει τα μπαζούκας και ο πόλεμος, που θα ξεσπάσει (αν δεν έχει ακόμη ξεσπάσει δηλαδή), αναμένεται να ταρακουνήσει συθέμελα το οικοδόμημα, όλα περιπλέκονται.

Έλληνας, που να συγκεντρώνει την καθολική αποδοχή των παραγόντων, το 2014, δεν υφίσταται. Ακόμη και 2-3, που θα μπορούσαν αυτή την στιγμή να πάνε το καράβι, θα αντιμετωπίσουν με το «καλημέρα», πόλεμο. Ξένος, με γνώση της Ελληνικής πραγματικότητας, οπωσδήποτε θα έχει «οπαδικό στίγμα» (αφού λογικά, κάποια Ελληνική ομάδα, θα έχει κοουτσάρει). Ξένος πάλι, πρωτοεμφανιζόμενος, αλλά με ένα φιλικό μόλις στο καλεντάρι, μέχρι το ματς με την Ουγγαρία τον Μάρτιο, είναι πιο πιθανό να επαναλάβει τα λάθη του Ρανιέρι. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα δηλαδή.

Και τον Ρεχάγκελ να φέρναμε πίσω, θα βρει τελείως διαφορετικές συνθήκες, από αυτές, που άφησε. Μέχρι να επαναφέρει την προηγούμενη «τάξη πραγμάτων», το πουλάκι θα έχει πετάξει. Ο Σάντος, δυστυχώς «κόλλησε» με τον Κριστιάνο, οπότε τον ξεχνάμε…

Ειλικρινά, δεν ξέρω και εγώ αυτή την στιγμή, ποια θα ήταν η ενδεδειγμένη λύση. Τείνω πάντως να καταλήξω στο συμπέρασμα, ότι εδώ που φτάσαμε, «κίνηση» δίχως «απώλεια» δεν υπάρχει. Αυτό, που πρέπει να συμβεί, είναι να αξιολογήσουμε την μικρότερη δυνατή ζημία, που μπορεί να αντέξει η εθνική . Και λέω η εθνική και όχι το ποδόσφαιρο μας, διότι αυτό βρίσκεται ένα βήμα πριν την κατάρρευση και δυστυχώς δεν μπορεί να προσφέρει την παραμικρή στήριξη στην βιτρίνα του. Που ήταν, αυτή την 10ετία, η εθνική μας ομάδα.

Σχετικά άρθρα