Ζαν Κοκτώ

Ο Ζαν Κοκτώ (5 Ιουλίου 1889 – 11 Οκτωβρίου 1963) ήταν Γάλλος ποιητής, μυθιστοριογράφος, θεατρικός συγγραφέας, ζωγράφος και σκηνοθέτης του κινηματογράφου. Υπήρξε ένας από τους πιο πολυσχιδείς καλλιτέχνες του μεσοπολέμου.

Ήταν μέλος της γαλλικής πρωτοπορίας και επιδόθηκε στην ανάπλαση και υπερρεαλιστική ερμηνεία των ελληνικών μύθων (Ορφέας, Αντιγόνη, Οιδίποδας, Ολέθρια μηχανή). Παράλληλα, θήτευσε στο ψυχολογικό θέατρο και ασπάστηκε το νεορομαντισμό. Από τις γνωστότερες ταινίες του είναι: «Η πεντάμορφη και το τέρας» και οι «Τρομεροί γονείς» (από το θεατρικό του έργο).

Δημοσίευσε την πρώτη συλλογή ποιημάτων του στα 18 του

Γεννήθηκε στο Μαιζόν-Λαφίτ, κοντά στο Παρίσι, το 1889 και πέθανε στο Μιλί-λα-Φορέ, κοντά στο Παρίσι, το 1963 σε ηλικία 74 ετών. Ήταν γιος εύπορου Παριζιάνου συμβολαιογράφου και μορφώθηκε στο Λύκειο Κοντορσέ. Επιδεικνύοντας ταλέντο στην ποίηση, το μυθιστόρημα και το θέατρο, στη ζωγραφική, στο σενάριο και τη μουσική κίνηση της χώρας του, ο Κοκτώ δημοσίευσε την πρώτη συλλογή ποιημάτων του «Το λυχνάρι του Αλαντίν» το 1909, σε ηλικία μόλις 18 χρόνων.

Στις ποιητικές συλλογές του που ακολούθησαν, «Ο άστατος πρίγκηπας» (1910), «Ο χορός του Σοφοκλέους» (1912) και το «Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας» (1919), διακρίνεται από μια αβρότητα και χάρη στο ύφος κι ένα πλούτο φαντασίας. Το ίδιο παρατηρείται και στα μυθιστορήματά του, όπως για παράδειγμα στο «Θωμά τον απατεώνα» (Thomas l’ imposteur, 1923), και στα «Τρομερά παιδιά» (Les Enfants terribles, 1929). Όλο το έργο του, ακόμα και τα φιλοσοφικά και κριτικά του δοκίμια, διαπνέεται από ένα αίσθημα παιδικής αφέλειας μαζί με μια αγωνία αναζήτησης.

Σχετικά άρθρα