Η επιστολή του Μίτσελ για το αντίο ήταν συγκλονιστική. Ήταν ένα τελευταίο δείγμα πολιτισμού από την πλευρά του, όπως και μια ακόμη απόδειξη ότι δέθηκε με τον Ολυμπιακό και την Ελλάδα. Δεν υποτίμησε ποτέ τη δουλειά του εδώ, δεν έβαλε το παρελθόν του πάνω από το παρόν, μας αγάπησε πραγματικά.

Συμφωνώ με όλους όσοι σχολιάζουν ότι ήταν τιμή για το ελληνικό ποδόσφαιρο η παρουσία του Μίτσελ αυτά τα δύο χρόνια στον Ολυμπιακό. Κι όπως έγραψα χτες, τόσο ο Ολυμπιακός όσο και ο Μίτσελ κέρδισαν πολλά από αυτή τη συνεργασία. Πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορεί να έχασαν.

Στον Ολυμπιακό ήρθε, όμως, ένας νέος προπονητής . Ο Βαγγέλης Μαρινάκης πήρε την απόφαση για την αλλαγή. Κόντρα στο ρεύμα, γι΄αυτό και ήταν γενναία. Όπως και επειδή εάν ο Ολυμπιακός χάσει το πρωτάθλημα, όλη η ευθύνη θα πέσει πάνω του. Κι όχι όση θα αντιστοιχεί και στον Μίτσελ ή τους υπόλοιπους στην ομάδα.

Το ρίσκο του Μαρινάκη ίσως πάντως να μην είναι τόσο μεγάλο. Κι αυτό γιατί η επιλογή του διαδόχου μοιάζει ψαγμένη από κάθε πλευρά, όσο κι αν η απαραίτητη πίστωση χρόνου θα είναι λόγω των συνθηκών περιορισμένη, σε σχέση π.χ. με εκείνη που είχε ο Μίτσελ όταν είχε έρθει. Τότε το πρωτάθλημα είχε ήδη κατακτηθεί και το κάζο με την Λεβάντε είχε περάσει στα μαλακά για τον Ισπανό.

Ο Βίτορ Περέιρα έχει καλές συστάσεις από κάθε πλευρά. Απ’ όσους ξέρουν το πορτογαλικό ποδόσφαιρο, από όσους έχουν συνεργαστεί μαζί του, από το ίδιο το αποτέλεσμα της δουλειάς του στην Πόρτο με τους τίτλους και τις νίκες. Η Πόρτο μετά τον Περέιρα τα έχει χάσει τα πρωτεία από την Μπενφίκα, μετά τη σαρωτική διετία του νέου ερυθρόλευκου τεχνικού στον πάγκο των Δράκων.

Έχει συνεργαστεί και διαχειριστεί βεντέτες, έχει αναδείξει σπουδαίους νέους παίκτες, έχει επιστημονική κατάρτιση, φημίζεται για την ανάλυση του αντίπαλου, διαθέτει εμπειρία πρωταθλητισμού και Ευρώπης, έχει φιλοδοξίες για μεγαλύτερες διακρίσεις.

Το μοντέλο Πόρτο που εδώ και χρόνια αποτελεί οδηγό για τον Ολυμπιακό, θα έχει πλέον πρωταγωνιστή έναν άνθρωπο που το υπηρέτησε επί σειρά ετών και το γνωρίζει απ’ έξω κι ανακατωτά.