<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Σας παρακαλω βοηθηστε με ειμαι 15 χρονων και εχω ενα προβλημα εδω και πολυ καιρω αγχονωμαι ευκολα οταν ειμαι με κοσμο χωρις να το θελω το εντονο αγχος και πανικος εγκλωβιζουν το κορμι μου οταν βρισκομαι στο σχολειο με πολυ κοσμο ντρεπομαι. Δεν μιλαω σε κανεναν πανικοβαλομαι για ενα διαστημα ειχα παθει καταθλιψη περιμενα ποτε θα σχολασω το σχολειο ηταν σαν ενα βαρος για εμενα οταν εφευγα απο το σχολειο και ερχομουνα σπιτι κλεινομουνα στο δωματιο και εβαζα τα κλαματα αλλωτε γιατι πιστευα πως με κοροιδευαν πως ολοι με κοιτουσαν, πως με σχολιαζαν και με κοροιδευαν και αλλωτε χωρις λογο. Ειναι σαν να μην μου αρεσει η ζωη μου σαν να θελω μια αλλη ζωη για ενα διαστημα ακομη και τωρα πολλοι απο το σχολειο πιστευουν οτι ειμαι λες ενω δεν ειμαι, αηδιαζω τις γυναικες. Δεν θελω ουτε φροντιστηρια να πηγαινω ενω εχω τοσα ρουχα στην ντουλαπα φοβαμαι μην τα συνδυασω λαθος και με κοροιδευουν. Όταν πηγαινω στο σπιτι θωρω πανω απο 20 επεισοδια μιας σειρας γιατι οι ηθοποιοι με κανουν να ξεχναω ζω μια μιζερη ζωη γιατι φοβαμαι μην βγω εξω και με σχολιασει ο κοσμος μην βγω εξω και με πιασει παλυ αυτο το τρεμουλο και δεν μπορω να το ελεγξω ειμαι μικρη για να ζω μια τετοια ζωη. Η ζωη μου ειναι ενας εφιαλτης σαν ενα μαρτυριο, τι να κανω ζητησα και εγω η ιδια απο τους γονεις μου να με πανε σε ψυχολογο και κρατανε αυτη την ταση ας πουμε "αποκλειεται να εχεις κατι" Ακομη σε λίγο θα με λενε και τρελη ολοι γιατι εχω τοσο πολλη κομπλεξ με τον εαυτο μου που πιεζομαι και κανω πραγματα που δεν θελω μην με πειτε τρελη σας παρακαλω, μια συμβουλη χρειαζομαι. </span></p>
<p><span>Αγαπητή αναγνώστρια στο ερώτημά σας απαντά η </span> <strong>Μαρκέλλα Καπλάνη </strong><strong>M.A. Κλινικής-Συμβουλευτικής Ψυχολογίας Pg.Cert. Ειδικής Αγωγής, B.Sc. Ψυχολογίας. </strong><strong>Μέλος Αμερικάνικου Συλλόγου Ψυχολόγων. </strong></p>
<p><span><strong><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles_2015/photos/eidikoi/psyxologoi/mkaplani.jpg&amp;amp;amp;amp;amp;width=248" alt="Μαρκέλλα Καπλάνη " width="99" /></strong></span></p>
<div style="text-align: justify;">Θα ξεκινήσω λέγοντας πως σε καμία περίπτωση δεν είσαι "τρελή". Αρχικά θα σου πω πως αυτά που μου περιγράφεις και στον βαθμό τον οποίο τα βιώνεις όντως είναι καλό να τα συζητήσεις με ψυχολόγο για να μπορέσεις να τα αντιμετωπίσεις αποτελεσματικά. Αν αυτό δεν το επιδιώκουν ή αποδέχονται οι γονείς σου, καλό θα ήταν να δεις εάν μπορείς να απευθυνθείς στον δήμο που κατοικείς, εφόσον υπάρχει κοινωνική υπηρεσία. Έτσι μπορείς να πας χώρος κόστος και να βλέπεις κάποιον ειδικό. Εάν περνάει ποτέ σχολικός ψυχολόγος στο σχολείο, βάλε στόχο να του μιλήσεις γιατί μπορεί και ο/η ίδιος/ίδια να έχει κι άλλες εναλλακτικές να σου προτείνει. Μέχρι τότε, θα σου γράψω κάποιες πρακτικές συμβουλές να ακολουθήσεις ώστε να ελαχιστοποιήσεις όσο είναι δυνατόν τα συμπτώματα που βιώνεις.</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Αρχικά, όλες οι συμπεριφορικές καθώς και συναισθηματικές αντιδράσεις που έχεις οφείλονται σε σκέψεις που κάνεις και πεποιθήσεις που έχεις δημιουργήσει και αποδεχτεί για τον εαυτό σου. Παρουσιάζεις αρκετά έντονο άγχος σε σχέση με την συναναστροφή τους άλλους ανθρώπους και πως μπορεί αυτοί να σε κρίνουν. Αυτό δείχνει πως εσύ η ίδια αξιολογείς τον εαυτό σου αυστηρά και χαμηλά! Αν δεν ίσχυε κάτι τέτοιο τότε δε θα φοβόσουν μήπως οι απλοί δεν σε εκτιμήσουν – ουσιαστικά κρίνεις από την οπτική τη δική σου. Για να καταπολεμήσεις τέτοιες πεποιθήσεις είναι καλό να τις αμφισβητήσεις. Για παράδειγμα, διερωτήσου τι σου λείπει σε σχέση με τους άλλους και φοβάσαι πως δε θα είσαι αποδεκτή; Εδώ δεν μπορείς να απαντήσεις πχ "η κοινωνικότητα" αφού αυτό είναι <strong>αποτέλεσμα</strong> της αυτο-κατάκρισης και των επακόλουθων συμπεριφορικών και συναισθηματικών αντιδράσεων (π.χ. κλείνομαι). Εσύ θα θεωρούσες σωστή την περιθωριοποίηση ατόμων είτε είναι λίγο διαφορετικοί είτε όχι; Εσύ απορρίπτεις τους άλλους τόσο εύκολα; Αν όχι, γιατί να το κάνουν και οι άλλοι αυτό προς εσένα; Αυτές οι ερωτήσεις είναι παραδείγματα για το πως να αντικρούεις τις αρνητικές πεποιθήσεις οι οποίες σε παραλύουν. Αντί να τις ακούς και να τις ακολουθείς τυφλά, καλό θα ήταν να τις αμφισβητείς. Βεβαίως αυτό δεν είναι εύκολο και αρχικά θέλει κάποια θεραπευτική διεργασία που περιλαμβάνει την ακριβή εύρεση και αποδοχή των πιο ριζωμένων και ασυνείδητων πεποιθήσεων – εξού και η ενθάρρυνση για να απευθυνθείς σε ειδικό. </div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Όσο έχεις δυνάμεις, προσπάθησε και να πηγαίνεις ενάντια στην τάση σου να κλειστείς. Όποτε σε πιάνει τάση φυγής καλό είναι να προσπαθείς να κάνεις το ακριβώς αντίθετο. Όταν είναι δύσκολο να αλλάξουμε τις πεποιθήσεις μας, βοηθάει και το να λειτουργούμε αντίστροφα – αν καταφέρεις να αλλάξεις τις αντιδράσεις σου σε στρεσογόνα γεγονότα, θα καταφέρεις σιγα-σιγα να επηρεάσεις (θετικά) και τον τρόπο που σκέφτεσαι (αν και αυτή η μέθοδος είναι πολλή πιο αργή). Όταν, λοιπόν, θέλεις να μείνεις σπίτι και να βλέπεις τηλεόραση ή σειρές συνεχόμενα, προσπάθησε επί τούτου να βγεις.</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Όπως και να αποφασίσεις να το αντιμετωπίσεις, να θυμάσαι πως το πιο σημαντικό είναι να μην επιτρέπεις στο άγχος κι στη δυστυχία να σε κατευθύνουν γιατί έτσι ενστερνίζεσαι συμπεριφορές που δε σε εκφράζουν και υποτιμάς τον εαυτό σου. Μπορεί μα μη κερδίζεις πάντα τη μάχη μα και η προσπάθεια από μόνη της θα σε βοηθήσει να χτίσεις περισσότερο αυτο-σεβασμό και επομένως αυτοπεποίθηση εφόσον θα έχεις υπερασπιστεί τον εαυτό σου με σθένος και ας μη νίκησες!</div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>