<p><span><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά:</strong> </span></p>
<p style="text-align: justify;"><span>Καλησπέρα σας Είμαι 33 ετών παντρεμένη σχεδόν 10 χρόνια με παιδί 8 χρονών. Ο άνδρας μου από την αρχή της σχέσης μας μου έλεγε πολλά ψέματα τα οποία τότε δεν τα έβλεπα φυσικά Σε αυτά τα χρόνια έχω σοβαρές ενδείξεις ότι πολλές φορές με έχει απατήσει πράγμα που φυσικά ο ίδιος δεν το παραδέχεται Τα ψέματα διαδέχονται το ένα το άλλο και φυσικά έχω χάσει την εμπιστοσύνη μου Τον τελευταίο καιρό τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά όταν είναι στο σπίτι ελάχιστες ώρες επικαλούμενος και βραδινή εργασία είναι όλο νεύρα και αμέτοχος σε καθετί που συμβαίνειΔεν αφιερώνει καθόλου χρόνο στο παιδί και γενικώς στην οικογένεια του Έχουν πέσει όλα επάνω μου για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι να υπάρχουν καθαρά ρούχα στην ντουλάπα Σε μια συζήτηση που είχα με κάποιο πρόσωπο από το οικογενειακό του περιβάλλον έμαθα ότι από μικρός έλεγε πολλά ψέματα γιατί έτσι πίστευε ότι ήταν κάποιος Και φυσικά η απορία σας θα είναι ότι αφού δεν περνάω καλά γιατί δεν τραβάω ένα Χ και να σηκωθώ να φύγω Τον τελευταίο καιρό το σκέφτομαι πολύ σοβαρά το κακό είναι ότι το παιδί που βιώνει όλη αυτή την κατάσταση έχει κλειστεί στον εαυτό του με αποτέλεσμα να ταλαιπωρείται από αυτοάνοσο νόσημα Κατά την άποψη μου ένας χωρισμός σε αυτή την φάση μπορεί να προκαλέσει μεγαλύτερο πρόβλημα Ξεκίνησα την διαδικασία για να την παρακολουθεί παιδοψυχολόγος αλλά και σε αυτό ήταν αρνητικός και πιστεύει ότι εγώ έχω δώσει μεγαλύτερη σημασία από ότι θα έπρεπε και το παιδί είναι μια χαρά Μετά από ένα καυγά και αφού του είπα ότι δεν πάει άλλο και ότι ο μόνος λόγος που με κρατάει σε αυτή τη φάση είναι το παιδί έδειξε μετανοιωμένος ζήτησε συγγνώμη για όλα όσα έχουν γίνει και μου ζήτησε κάποια στιγμή που θα νοιώσει έτοιμος να μιλήσουμε ανοιχτά για όλα Βέβαια αυτό κράτησε μόνο λίγες ώρες Την επόμενη ημέρα η συμπεριφορά του ήταν η ίδια Έχω παγώσει μέσα μου Μέχρι τώρα προσπαθούσα να μην διαλυθεί αυτή η οικογένεια αλλά αργά ή γρήγορα θα γίνει και αυτό Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω και πως πρέπει να ενεργήσω από εδώ και πέρα. </span></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Αγαπητή αναγνώστρια στο ερώτημά σας απάντησε η Οικογενειακή θεραπεύτρια-σύμβουλος</strong></p>
<p><strong>Τραυλού Δήμητρα</strong></p>
<p><strong><br /></strong></p>
<p align="JUSTIFY">Κατ’ αρχάς νιώθει κανείς πολλή απογοήτευση όταν αντιλαμβάνεται ότι ο άνθρωπός του του έλεγε ψέμματα όλα αυτά τα χρόνια. Είναι φυσικό να χάνεται η εμπιστοσύνη και να υπάρχει το αίσθημα της πικρίας.</p>
<p align="JUSTIFY"> </p>
<p align="JUSTIFY">Το ψέμα προσπαθεί να κρύψει μια αδυναμία, μια υστέρηση. Τα παιδιά λένε ψέματα από το φόβο της τιμωρίας. Όλοι έχουμε νιώσει αυτό τον φόβο όταν κάναμε λάθη. Ένας απών ή επικριτικός γονιός μπορεί να δημιουργήσει την αίσθηση ότι είμαστε ανεπιθύμητοι. Ίσως ένα παιδί να νιώθει μειονεκτικά απέναντι στους φίλους του. Μέσα του τότε δημιουργείται η αίσθηση της κατωτερότητας κι ότι είναι ανάξιο να αγαπηθεί. Μπορεί έτσι να επινοήσει έναν τρόπο που θα τραβά την προσοχή των άλλων. Το ψέμα είναι ένας εύκολος τρόπος που μπορεί να καλύψει τις ανασφάλειες και τους φόβους ότι οι άλλοι δεν το αγαπούν και άρα θα το εγκαταλείψουν αν δεν εκπληρώνει τις προσδοκίες τους και η συμπεριφορά του είναι τέλεια. Συχνά η μεγάλη ανάγκη να νιώθουμε ξεχωριστοί και ικανοί να αγαπηθούμε, αλλά και ο φόβος της απόρριψης, οδηγεί κάποιους να μην μπορούν να δεσμευτούν και να περνούν από τη μια σχέση στην άλλη, ή να έχουν πολλές σχέσεις ταυτόχρονα. Το ψέμα γίνεται τότε τρόπος ζωής. Προκειμένου να νιώσουν ασφαλείς περνούν μ’αυτό τον τρόπο στην αντεπίθεση. Δηλαδή γίνονται τόσο ξεχωριστοί που κανείς πια δεν μπορεί να τους αγνοήσει. Αρνούνται ότι λένε ψέματα, συχνά με επιθετικό τρόπο απαιτούν να γίνεται το δικό τους. Ωστόσο, δεν αντιλαμβάνονται πόσο αυτό πληγώνει τους αγαπημένους τους. Μοιάζουν ανίκανοι να νιώσουν ενσυναίσθηση και να μπουν στη θέση αυτού που πληγώνουν.</p>
<p align="JUSTIFY"> </p>
<p align="JUSTIFY">Αν μέσα σας έχετε παγώσει όπως λέτε, σκεφτείτε για πόσο ακόμα θα μπορείτε να ζείτε μέσα σ’αυτήν την κατάσταση. Είστε διατεθειμένη να περάσετε μια ζωή παγωμένη; Πως θα νιώθει το παιδί σας βλέποντάς σας έτσι;</p>
<p align="JUSTIFY"> </p>
<p align="JUSTIFY">Η σχέση ενός ζευγαριού είναι ο πιο εύθραστος δεσμός. Αν αυτός ο δεσμός δεν βρίσκεται σε ισορροπία χρειάζεται ένα τρίτο πρόσωπο για να τον εξισορροπήσει. Το παιδί σ’αυτή τη φάση, παρόλο που μπορεί να μην γνωρίζει τι συμβαίνει, αλλά διαισθάνεται ότι η ισορροπία της πρωταρχικής σχέσης είναι ιδιαίτερα ασταθής, έχει πάρει το ρόλο του ισορροπιστή. Με το αυτοάνοσο νόσημα έχει τραβήξει επάνω του ασυνείδητα, τη δυσκολία της δικής σας σχέσης. Νιώθει, <strong>ασυνείδητα</strong>, πως είναι προτιμώτερο να έχει πρόβλημα το ίδιο, γιατί μ’αυτό τον τρόπο αισθάνεται πως κρατά την οικογένεια ενωμένη. Και το πετυχαίνει από τη στιγμή που πιστεύετε ότι ένας χωρισμός τώρα θα επιδείνωνε την υγεία του.</p>
<p align="JUSTIFY"> </p>
<p align="JUSTIFY">Κατανοώ την επιθυμία σας να θέλετε την οικογένεια σας ενωμένη, αλλά το να το προσπαθείτε κάτω από τόσο αντίξοες συνθήκες, ίσως είναι μάταιο. Αν υπάρχει μια περίπτωση ο σύζυγός σας να καταλάβει πόσο σας πονάει με την συμπεριφορά του ώστε να την αλλάξει, τότε μόνον με την δική σας νηφάλια και αποφασιστική στάση πως θέλετε να χωρίσετε μπορεί ίσως να το πετύχετε. Συνήθως <span style="font-family: Cambria;"><span lang="el-GR">σε αυτές τις καταστάσεις ο άλλος κινητοποιείται να αλλάξει, όταν μας δει αποφασισμένους να προχωρήσουμε στο χωρισμό</span></span>. Η δική σας αποφασιστικότητα να πάρετε την κατάσταση στα χέρια σας θα ανακουφίσει και το παιδί σας που δεν θα νιώθει πια υπεύθυνο να κουβαλά το βάρος της σχέσης σας. Καθώς αυτό το βάρος θα μετατοπίζεται από εκείνο στο ζευγάρι, η υγεία της κόρης σας θα βελτιώνεται. Ωστόσο, θα χρειαστείτε τη συμβολή ενός οικογενειακού θεραπευτή, καθώς οι ισορροπίες και των τριών σας θα αλλάζουν και θα δημιουργούνται νέες με μεγαλύτερη πολυπλοκότητα, είτε αυτές καταλήξουν σε ένα διαζύγιο, ή σε ένα νέο “μαζί” με τον συντροφό σας.</p>
<p> </p>