<p style="text-align: justify;"><strong>Ο ριζωμένος φόβος της εγκατάλειψης είναι η υπερβολική ανησυχία ενός ανθρώπου ότι οι άνθρωποι που αγαπάει θα το αφήσουν, θα φύγουν μακριά, θα αγαπήσουν περισσότερο κάποιο άλλο ή ακόμα και ότι θα πεθάνουν. Ο φόβος τον οδηγεί να γαντζώνεται από τους αγαπημένους του ανθρώπους και να εξαρτάται συναισθηματικά από εκείνους, παρότι αυτοί μπορεί να μην καλύπτουν τις ανάγκες του. Οι σχέσεις απλώς συγκαλύπτουν το φόβο του ότι δεν θα εγκαταλειφθεί. Ο φόβος όμως ότι αν ο άλλος φύγει τότε ο εσωτερικός κόσμος του ατόμου θα καταρρεύσει υπάρχει και καθορίζει τη συμπεριφορά του.</strong></p>
<p style="text-align: justify;">Το άτομο προσδοκά κάθε στιγμή την εγκατάλειψη και ασυνείδητα της αποδίδει μια παντοδυναμία που απειλεί κάθε πτυχή του ψυχικού του κόσμου. <strong>Είναι σαν να φοβάται ότι στο τέλος θα μείνει μόνο. Η μοναξιά φαντάζει μέσα του σαν μια αόρατη. διάχυτη, επερχόμενη καταστροφή, σαν ένας συμβολικός θάνατος του εαυτού, τον οποίο πασχίζει να υπερνικήσει. Ο φόβος της εγκατάλειψης είναι μια παγίδα στην οποία ορισμένα άτομα πέφτουν επανειλημμένως στη ζωή τους, σαν υπνοβάτες σε ένα όνειρο που βλέπεις κάθε βράδυ, ξανά και ξανά.</strong> Κάθε φορά όμως που το άτομο έρχεται αντιμέτωπο με την ιδέα της εγκατάλειψης είναι σαν να είναι η πρώτη φορά. Νιώθει τρόμο, πανικό και μπορεί ακόμα και να μπει σε μια ψυχολογική διαδικασία πένθους. Ο θυμός κυριαρχεί στο συναισθηματικό κόσμο των ατόμων που φοβούνται την εγκατάλειψη. Θυμός απέναντι στο αντικείμενο του φόβου, όπως είναι ένας σύντροφος που μπορεί να εγκαταλείψει το άτομο, αλλά θυμός και απέναντι στον εαυτό, γιατί έχει τον άλλο τόσο πολλή αναγκη και αδυνατεί να αυτονομηθεί στην καθημερινότητά του.  Παραμένει το ερώτημα αν το άτομο έχει πράγματι τόσο μεγάλη ανάγκη τον άλλο και η εγκατάλειψη φαντάζει μέσα του τόσο οδυνηρή  ή αν δεν έχει δώσει ποτέ στόν εαυτό του την ευ καίρια να βγει από την παγίδα της εγκατάλειψη και να πιστέψει ότι εντέλει η ζωή δεν είναι τόσο απειλητική ούτε το ίδιο τόσο ευάλωτο απέναντι της.</p>
<p style="text-align: justify;">Συνήθεις τραυματικές καταστάσεις της πρώιμης ζωής που μεταμορφώνουν την εγκατάλειψη σε φόβο μπορεί να είναι ο θάνατος ή ο αποχωρισμός από το γονιό κατά την παιδική ηλικια, το διαζύγιο που τραυματίζει το παιδί, η ψυχική ασθένεια του γονιού (π.χ., η κατάθλιψη), που δημιουργεί αστάθεια στην ανταπόκριση των συναισθηματικών αναγκών του γονιού προς το παιδί, οι επαναλαμβανόμενοι καβγάδες μεταξύ των γονιών και η ανησυχία του παιδιού ότι η οικογένειά του θα καταρρεύσει. Η γονεική υπερπροστατευτικότητα που στερεί από το παιδί την ικανότητα να αντιμετωπίζει μόνο του τις δυσκολίες της ζωής. Η εγκατάλειψη ποτέ δεν είναι τόσο παντοδύναμη, περισσότερο μοιάζει να κατασκευάζεται από το ίδιο το άτομο του φόβου που κουβαλάει και η αποδοχή της ευαισθησίας του αυτής είναι το πρώτο βήμα για την καταπολέμηση του προβλήματος. Η αποφυγή δημιουργίας σχέσεων με ανθρώπους  που του συντηρούν το φόβο της εγκατάλειψης και η προσπάθεια να  εμπιστευθεί έστω και λίγο το σύντροφο αυτό ο οποίος θα είναι σταθερός  και θα το βοηθήσει να νιώσει αληθινή ασφάλεια είναι σημαντικοι στοχοι για τη βελτίωση της ποιότητας των διαπροσωπικών του σχέσεων.</p>
<p><strong>Από τη Δρ. Μυρσίνη Κωστοπούλου Κλινική Ψυχολόγο-Ψυχοθεραπεύτρια. </strong></p>
<p>Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στο βιβλίο της Δρ. Μυρσίνης Κωστοπούλου "Μιλώντας για εμάς και τα προβλήματά μας" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Καστανιώτη.</p>