<p><strong><strong><strong><span>Γράφει ο Dr. Ιωάννης Ζούμπος, FEBU – Χειρουργός Ουρολόγος – Ανδρολόγος  </span></strong><br /></strong></strong></p>
<p><strong>Τί είναι;</strong><br /><span>Η κάμψη του πέους κατά τη διάρκεια της στύσης, που οφείλεται στην ανάπτυξη ινώδους πλάκας ή πολλαπλών πλακών στο λευκό χιτώνα (tunica albuginea) του πέους. Το άτομο προηγουμένως είναι φυσιολογικό και αναπτύσσει την κάμψη σε κάποια φάση της ενήλικης ζωής του.</span><br /><br /><strong>Πώς εκδηλώνεται;</strong><br /><span>Ο συνήθως μεσήλικος ασθενής παραπονείται για εμφάνιση κάμψης του πέους προς άλλοτε άλλη κατεύθυνση. Η στύση μπορεί να είναι επώδυνη και να συνοδεύεται από παραμόρφωση του πέους σε μορφή “κλεψύδρας”. Η όλη κατάσταση μπορεί να συνοδεύεται και από στυτική δυσλειτουργία.</span><br /><br /><strong>Πού οφείλεται;</strong><br /><span>Πρόκειται για αινιγματική νόσο της οποίας η ακριβής αιτιολογία είναι άγνωστη. Πιστεύουμε ότι η κατάσταση εκλύεται από τραυματισμό του λευκού χιτώνα κατά τη διάρκεια της στύσης και της σεξουαλικής επαφής. Το τραύμα συνοδεύεται από απρόσφορη αντίδραση του ανοσοποιητικού συστήματας, που ως συνέπεια έχει τη διήθηση της τραυματικής περιοχής από ινοβλάστες και κολλαγόνο και τη δημιουργία της ινώδους πλάκας. Κατά την εξέλιξη της νόσου η πλάκα απασβεστώνεται (os penis). </span><br /><br /><strong>Πώς γίνεται η διάγνωση;</strong><br /><span>Η διάγνωση γίνεται καταρχήν με τη βοήθεια του ιστορικού του ασθενή και ιδιαίτερα την αυτοφωτογραφία του πέους σε στύση (προφίλ και ανφάς λήψεις). Ιδιαίτερη βοήθεια προσφέρει το υπερηχογράφημα του πέους, με το οποίο απεικονίζεται λεπτομερώς η ανατομική υφή του πέους και κυρίως οι πλάκες. Η μορφολογία των πλακών και η απασβέστωση αυτών έχουν προγνωστική αξία για την εξέλιξη της νόσου. Σε περίπτωση όπου συνυπάρχει στυτική δυσλειτουργία μπορεί να εκτελεστεί έγχρωμο υπερηχογράφημα (triplex πέους) μετά από τεχνητή πρόκληση στύσης με ενδοπεϊκή ένεση αγγειοδραστικών ουσιών. </span><br /><br /><strong>Πώς θεραπεύεται;</strong><br /><span> Η νόσος έχει παράξενη και απρόβλεπτη κλινική εξέλιξη. Σε μεγάλο ποσοστό ασθενών είναι αυτοϊώμενη μετά από την πάροδο αρκετών μηνών. Σε αρκετούς, ωστόσο, παρουσιάζει σταδιακή επιδείνωση τόσο της κάμψης, όσο και του πόνου.</span><br /><span>Εμπειρικές θεραπείες που έχει βρεθεί ότι απαλύνουν τα συμπτώματα είναι η βιταμίνη Ε (Eviol) σε υψηλές δόσεις, η ταμοξιφένη και το παρα-αμινο-βενζοϊκό οξύ (Potaba). Έχουν αναφερθεί καλά αποτελέσματα με την ιοντοφόρηση βεραπαμίλης, καθώς και με ενέσεις ουσιών (βεραπαμίλη, κορτιζόνη, ιντερφερόνη) εντός των πλακών. Η ταυτόχρονη χρήση συσκευών επιμήκυνσης θεωρείται ότι βοηθά.</span><br /><span>Στην περίπτωση που οι πλάκες είναι επασβεστωμένες θεωρούμε ότι η νόσος είναι σταθεροποιημένη, οπότε οι συντηρητικές θεραπείες δεν έχουν αξία. Εάν η κάμψη είναι έντονη συνιστάται χειρουργική διόρθωση. Η επιλογή της τεχνικής είναι θέμα του Ουρολόγου και μπορεί είτε να γίνει πτύχωση του λευκού χιτώνα αντιδιαμετρικά (Nesbit, Yachia), είτε εκτομή της πλάκας και χρήση εμβαλώματος (Goretex, πτωματική περιτονία, αγγειακά μοσχεύματα). Βασικό μειονέκτημα των επεμβάσεων η πιθανότητα βράχυνσης του πέους, η δημιουργία ψηλαφητών κοκκιωμάτων κάτω από το δέρμα καθώς και η εμφάνιση στυτικής δυσλειτουργίας. Σε ακραίες περιπτώσεις σοβαρής κάμψης και στυτικής δυσλειτουργίας συνιστάται η τοποθέτηση πεϊκής πρόθεσης.</span><br /><span>Ορισμένοι έχουν αναφέρει καλά αποτελέσματα με τη χρήση εξωσωματικής λιθοθρυψίας των επασβεστωμένων πλακών. Η πρακτική αυτή θεωρείται πειραματική.</span></p>