<p class="node" style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά: </strong></p>
<p class="node" style="text-align: justify;"><strong>Γεια σας είμαι 16 ετων.  Νιώθω πολύ κατώτερη από τα παιδιά της ηλικίας μου δεν αγαπώ τον εαυτό μου είμαι πολύ κλειστός χαρακτήρας δεν ανοίγομαι εύκολα και με ατομα που ξερω είμαι συνεσταλμενη ντροπαλη στους καθηγητές το ιδιο δεν εχω το θαρρος να πω κατι εκτος μαθηματος και το μαθημα με το ζορι μπορει και καθολου. Πως μπορω να βελτιωθω; Ευχαριστώ.</strong></p>
<p class="node" style="text-align: justify;">Αγαπητή αναγνώστρια στο ερώτημά σας απαντά ο Καθηγητής Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου<strong> Αναστάσιος Σταλίκας. </strong></p>
<p class="node" style="text-align: justify;">Θα πρέπει να πούμε ότι είναι πολύ συχνό να αισθάνονται τα παιδιά σε αυτή την ηλικία περίεργα με τον εαυτό τους και τις ικανότητές τους. Πρέπει πραγματικά η αναγνώστριά μας να δει τον εαυτό της πιο θετικά και να αναζητήσει τα πράγματα εκείνα που θα την κάνουν να νιώσει πιο θετικά. Να μη μειώνει τον εαυτό της και να ανακαλύψει ενδιαφέροντα! Για να μπορέσει να ξεπεράσει αυτή την κατάσταση πρέπει να νιώσει ότι αξίζει. Και για να νιώσει κάποιος ότι αξίζει θα πρέπει να ασχοληθεί με πράγματα που είναι σημαντικά για εκείνον. Αυτή η τακτική είναι μια καλή αρχή για όσους αισθάνονται ότι έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αντί να κλαίμε και να αισθανόμαστε άσχημα καλό είναι να αναρωτηθούμε τι είναι εκείνο που θα μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα. Είναι το διάβασμα; Είναι ο αθλητισμός; Η ικανοποίηση θα είναι μεγάλη. Θα νιώθει χρήσιμη και βέβαια αν η δραστηριότητα που θα ανακαλύψει είναι και ομαδική, πχ μαθήματα φωτογραφίας, χορός μπορεί όχι μόνο τον κοινωνικό της περίγυρο αλλά και να ανέβει ψυχολογικά όταν οι υπόλοιποι θα της λένε «Τι ωραία που κάνεις αυτό, εκείνο» κτλ. </p>