<p style="text-align: justify;"><strong>Αναγνώστριά μας ρωτά:</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Η κορη μου είναι 25 χρονων μενει μαζι μας δουλευει σε κεντρο αποκατάστασης resepsion και λογιστηριο. Όταν τελειωνει τη δουλεια ερχεται σπιτι πιεσμενη και ξεσπα σε εμας στους γονεις της αυτο δε γινεται κάθε μερα αλλα συχνα δυο φορες τη βδομαδα μας λεει ότι θα παραιτηθεί παιρνει λιγα λεφτα και βγαζει ολη τη δουλεια. Λεει ότι δεν την στηρίζουμε ψυχολογικα, τι πρεπει να κανουμε; Ευχαριστω</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός.</strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" /></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></p>
<div style="text-align: justify;">Αγαπητέ-τή αναγνώστη-τρια:</div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">Η κόρη σας φαίνεται να βρίσκεται σε μια εξελικτική φάση μεταξύ τέλους εφηβείας και ενηλικίωσης όπου προσπαθεί να σταθεί επαγγελματικά. Η φάση αυτή κρύβει αφενός την ανάγκη του ανθρώπου για ανεξαρτησία και αφετέρου το φόβο για το άγνωστο και σκληρό κόσμο της εργασίας. Αυτό το τελευταίο είναι ίσως που δημιουργεί αμφιβολίες για τον εαυτό, μιας και υπάρχει σύγκριση με τη ζέστη και τη θαλπωρή της οικογενειακής εστίας που τόσα έχει προσφέρει χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα. Το δίλημμα λοιπόν σε μια τέτοια εξελικτική φάση είναι "γιατί να κάνω ανοίγματα και να μη μείνω στην ασφάλεια που ήδη υπάρχει απ' την οικογένειά μου;" "Θα μπορέσω να μου παρέχω όλα αυτά που μου δώσαν εκείνοι;" Από την άλλη ομως υπάρχει και το αίσθημα της τόλμης που εγείρεται από τα προσωπικά θέλω. Αυτά δεν μπορεί κανείς να τα ζητά από τους γονείς του κι έτσι αναγκάζεται να σκέφτεται την ανεξαρτητοποίηση. Το αποτέλεσμα είναι να θυμώνει κανείς με την φύση του που "μεγαλώνει" και "θέλει". Νομίζω πως η κόρη σας δεν έχει απαραίτητα θυμό προς εσάς. Ίσως ζητά έμμεσα να τη χωρέσετε. Να της δείξετε πως είστε εκεί να τη στηρίξετε όσο κάνει τα δικά της βήματα τώρα που ανεξαρτητοποιείται, όπως ήσαστε εκεί όταν έκανε τα πρώτα της βήματα σαν παιδί που πρωτοπερπάτησε. Όταν πέφτει θα κλάψει αλλά οι γονείς είναι εκεί να του δώσουν το χέρι όταν αποφασίσει να ξανασηκωθεί.</div>
<p style="text-align: justify;"><strong><br /></strong></p>