<p style="text-align: justify;">Κείμενο της συγγραφέως και ψυχοθεραπεύτριας Λίζα Μίλερ</p>
<p style="text-align: justify;"><strong><em>Κρίσεις θυμού</em></strong></p>
<p style="text-align: justify;">Το βρέφος σας νιώθει μια φυσική επιτακτική ανάγκη να βρει το δικό του δρόμο και να ελέγχει περισσότερο τον κόσμο του, καθώς και όσα του συμβαίνουν. Για να το κατορθώσει, χρειάζεται να διαφοροποιηθεί και να απομακρυνθεί από τη μητέρα του. Η ανάγκη του να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί συχνά συ­γκρούεται με την αντίθετη επιθυμία του να παραμείνει σε μια ασφαλή και αποκλειστική βρεφική σχέση με τη μητέρα του. Σ’ αυτό το στάδιο το βρέφος αντιλαμβάνεται με οδυνη­ρό τρόπο πόσο μικρό και ευάλωτο είναι, ιδιαίτερα όταν έχει την ανάγκη των γονιών του και συνειδητοποιεί ότι δεν μπο­ρεί να ελέγχει τα πράγματα όπως θα ήθελε. Πολλές φορές αυτή η σύγκρουση εξελίσσεται σε δυσβάσταχτο φορτίο για το παιδί, τα συναισθήματά του εκρήγνυνται με έναν ανεξέ­λεγκτο τρόπο και έτσι καταλήγει να έχει κρίσεις θυμού και νεύρων.</p>
<p style="text-align: justify;">Αυτές οι κρίσεις θυμού είναι ένα μείγμα οργής και μα­ταίωσης. Όταν αυτά τα δυσβάσταχτα συναισθήματα συσσω- ρευθούν μέσα του, το βρέφος μπορεί να τα αποβάλει μόνο με βίαιο τρόπο, όπως περίπου απέβαλλε όταν ήταν πολύ μικρό τα κακά συναισθήματά του μέσα από τα περιττώματα ή το άγριο κλάμα του. Η κρίση θυμού ενός βρέφους αποτελεί μια πολύ δυσάρεστη εμπειρία για το γονιό.</p>
<p style="text-align: justify;">Επίσης το παιδί μπο­ρεί να φοβάται ότι η βιαιότητα των συναισθημάτων του εί­ναι δυνατόν να βλάψει τόσο το ίδιο όσο και τη μητέρα του. Εάν η κρίση συμβεί σε δημόσιο χώρο, όπως φαίνεται ότι συμβαίνει τις περισσότερες φορές, είναι βοηθητικό τόσο για το γονιό όσο και για το παιδί να το πάρει ο γονιός σε ένα ήσυχο μέρος και να το κρατήσει αγκαλιά μέχρι αυτό να ηρεμήσει. Κατόπιν μπορούμε να αρχίσουμε να διερευνούμε τι ήταν εκείνο που πυροδότησε την κρίση.</p>
<p style="text-align: justify;">Μια μητέρα ανέ­φερε ότι όταν το βρέφος της είχε κρίση θυμού στο σπίτι, το έβαζε σε μια γωνιά. Η ίδια έδειχνε να αναγνωρίζει ότι δυ­σκολευόταν να ελέγξει το δικό της θυμό απέναντι στο παιδί και έβαζε τους δύο τοίχους να κρατούν ανάμεσά τους το κοριτσάκι της. Ορισμένα παιδιά προτιμούν να μένουν μόνα και δεν θέλουν τη μητέρα κοντά τους την ώρα της κρίσης. Έπειτα, ξαφνικά, συνέρχονται και ανασυγκροτούνται. Είναι επίσης αναγκαίο να δίνεται στη μητέρα η ευκαιρία να ηρε­μήσει. Αργότερα, είναι πολύ σημαντικό να προσπαθήσει να επανακτήσει τα τρυφερά συναισθήματα προς το βρέφος της και κατόπιν ίσως να του μιλήσει σε πολύ απλή γλώσσα για το τι συνέβη και τι ήταν εκείνο που δημιούργησε την κρίση.</p>
<p style="text-align: justify;">Οι κρίσεις θυμού αποτελούν, μέχρι ένα σημείο, μέρος της αναπτυξιακής διαδικασίας και έτσι δεν πρέπει να τους δί­νεται μεγάλη σημασία. Εάν όμως οι κρίσεις είναι συχνές, οι γονείς πρέπει να αναρωτηθούν μήπως πιέζουν σε μεγάλο βαθμό το παιδί τους ή μήπως έχουν μεγάλες απαιτήσεις από αυτό, ιδίως ως προς τη συμπεριφορά του. Εάν σε ένα παιδί δοθούν πολλές ελευθερίες, χωρίς παράλληλα οι γονείς να το κάνουν να αισθάνεται ότι μπορούν να του βάλουν όρια όταν υπάρχει ανάγκη, τότε το παιδί μπορεί να αισθάνεται πίεση ότι πρέπει να τα βγάλει πέρα με καταστάσεις που δεν μπορεί να χειριστεί στο στάδιο της ανάπτυξης στο οποίο βρίσκεται.</p>
<p> </p>