Οικογένεια: Πράγματα που στεναχωρούν πολύ έναν πατέρα

<p style="text-align: justify;"><strong><span lang="EL">Αναγνώστης μας ρωτά: </span></strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong><span lang="EL">Γεια σας από Αυστραλία Έχασα τη γυναίκα μου τρία χρόνια τώρα ,χάνοντας μαζί σχεδόν τα πάντα .Εν ολίγοις :βρέθηκα Αυστραλία για χατήρι της (ήταν από εδώ κ εδώ ήθελε να τελειώσει) αφήνοντας πίσω στην πατρίδα τα δυο παιδιά μας να επιβλέπουν ένα κατάστημα ,το οποίο πήγε ναι πολύ καλά αν και η κρίση είχε αρχίσει και εν συνέχεια θα έρχονταν κ αυτοί .Το κατάστημα έκλεισε , ήρθαν τα παιδιά ,με σκοπό να ξεκινήσουμε κάτι καινούργιο εδώ. Ο μικρός ξεκινάει πανεπιστήμιο , η μητέρα τους πολύ άρρωστη … Ο μεγαλος φεύγει πίσω λόγω έρωτα … Εγώ κομμάτια για όλα (δουλειά -νοσοκομεία-σπίτι …τα πάντα μόνος ),ΑΝΤΕΞΑ!!! Τώρα δεν αντέχω κ ζητάω ψυχολογική βοήθεια γιατί :Ο μικρός αφού τον σπουδαξα κ τακτοποίησα….έφυγε . Δεν με πείραξε ότι έφυγε αλλά ότι έφυγε με μια 18 χρόνια μεγαλυτερή του, τίποτα το κοινό ,μόνο εκμετάλλευση από μεριά της ,οικονομική καταστροφή ,διάσπαση της οικογένειας ,πόλεμος και έχθρα εναντίον μου επειδή δεν συμβιβάζομαι .Αποτέλεσμα να είμαι πολύ μόνος στη ξενιτειά να νιώθω αποτυχημένος και πολύ απαγοητευμένος Που είμαι λάθος ; Τι πρέπει να κάνω ; Σας παρακαλώ βοηθήστε με! </span>Ευχαριστώ πολύ. </strong></p>
<p style="text-align: justify;"><strong>Αγαπητέ αναγνώστη στο ερώτημά σας απαντά ο ψυχολόγος- ομαδικός θεραπευτής Δημήτρης Κατσαρός. </strong></p>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr"> <img src="/thumbnail?filepath=/contentfiles/photos/eidikoi/katsarosd.jpg&amp;width=248" alt="Δημήτρης Κατσαρός" width="99" /></div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr"> </div>
<div style="text-align: justify;" dir="ltr">Περιγράφετε μεγάλη λύπη και μοναξιά. Είναι επόμενο μέσα σ'αυτή να νιώθετε πως ο έλεγχος είναι κάτι που αν δεν αναλάβετε θα χαθεί πλήρως. Και μετά από την ανάληψη του ελέγχου είναι επόμενο να αναρωτιέστε αν τον "κρατάτε σωστά". Όταν λοιπόν βιώσατε μέσα σ'αυτή τη μοναξιά το πένθος για τη γυναίκα σας και στη συνέχεια βλέπετε και τα παιδιά σας να φεύγουν είναι φυσικό να νιώσετε πως δεν αντέχετε άλλο πόνο απώλειας ή τέλος πάντων δεν τον αντέχετε μόνος. Αν όμως δεν έχετε κάποιον άνθρωπο να εμπιστεύεστε και να κάθεστε μαζί του να του ανοιχτείτε τότε δεν είναι παράξενο να παλεύετε για να κρατήσετε τα παιδιά σας κοντά σας. Οι ανάγκες των παιδιών σας είναι δικές τους και είναι πολύ φροντιστικό εκ μέρους σας να προσπαθείτε να τα προστατεύσετε από τις κακές επιλογές όμως αναρωτηθείτε: Είναι ρεαλιστικό να ξέρετε εσείς καλύτερα από αυτά τί θέλουν; Μην αφήνετε τη μοναξιά να σκιάζει το ρόλο σας ως πατέρα. Αν θέλετε να κρατήσετε επαφή με τα παιδιά σας υπάρχει κι άλλος τρόπος. Αν έχουν μεγαλώσει και παίρνουν τους δρόμους τους, οι δρόμοι αυτοί σίγουρα δεν σας αποκλείουν. Εμπιστευτείτε τα, όχι μόνο για να νιώσουν αυτοπεποίθηση αλλά και για να ξεκουραστείτε. Και μέσα στην ανάπαυλα θα βρείτε και το χρόνο, την αποδεσμευμένη πια ενέργεια να αναζητήσετε συντροφιά, παρέα και συζήτηση. Όπως ακριβώς κάνατε τώρα, εδώ. Ένα βήμα τη φορά, σιγά σιγά. Οι μεγάλες αλλαγές, όταν είναι αληθινές και δημιουργικές δεν έρχονται ξαφνικά αλλά αργά και με προσωπική προσπάθεια.</div>
<p style="text-align: justify;"><span><br /></span></p>

Σχετικά άρθρα