Έχω τονίσει πολλές φορές ότι οι εμπειρίες μας , σε συνάρτηση και με διεθνείς έρευνες, συνηγορούν στο ότι η «μετάδοση» του τραύματος πού έχει υποστεί κάποιος στην επόμενη γενιά αποτελεί συνήθη ψυχική κατάσταση σε όσους πάσχουν από σοβαρή δυσλειτουργία της προσωπικότητας, από κατάχρηση τοξικών ουσιών ή από μια αυτό-τραυματική ή/και παρορμητική συμπεριφορά. Αν τα άτομα αυτά αναζητήσουν ψυχοθεραπευτική βοήθεια, τότε υπάρχει ελπίδα να «σπάσει» ο φαύλος κύκλος της επανάληψης. Πολλοί όμως αρνούνται τη σύνδεση της δικής τους τραυματικής ιστορίας με το ό,τι παθολογικό συμβαίνει στην οικογένεια που έχουν φτιάξει. Δικαιολογούνται ότι αυτοί άντεξαν ή ξεπέρασαν αυτό πού τους είχε συμβεί και έτσι αρνούνται την οδύνη πού προκαλεί η αποκάλυψη της επανάληψης του τραύματος στην επόμενη γενιά.