Γράφει ο  Λάμπρος Γιώτης, Ψυχίατρος - Δραματοθεραπευτής, ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας  Δραματικής Έκφρασης και Θεραπείας «Παλμός». "Μου γνέφει από μακριά και φεύγει".  Όταν μπήκα στο σπίτι της κας Γιάννας (έτσι θα την ονομάσω για σας), με παραπεμπτικό από την Κοινωνική Υπηρεσία για κατ’ οίκον ψυχιατρική εξέταση, όλα ήταν πεντακάθαρα και συγυρισμένα. Η κα Γιάννα, νοικοκυρά γύρω στα 60, με περίμενε στο σαλόνι, όπου δέσποζε μια μεγάλη τηλεόραση. Στην πρώτη επαφή μαζί της φαινόταν ευγενική και ανοικτή, επέμεινε να πιώ ελληνικό καφέ από τα χέρια της και μου μίλησε για την απόμακρη σχέση που είχε με την πατρική της οικογένεια. Τόσο σ’ αυτή όσο και σε κάποιες επόμενες συναντήσεις μας, απέφευγε να δικαιολογήσει το γιατί κλείστηκε στο σπίτι της τον τελευταίο χρόνο, το γιατί δεν πήγαινε πουθενά παρά μόνο στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, το γιατί έκοψε τις παρέες από το ΚΑΠΗ και απομακρύνθηκε από τις φίλες της. Όταν τη ρωτούσα πως περνούσε μόνη στο σπίτι έλεγε «εδώ, με την τηλεόραση». Ήταν στωική, με ένα χαμόγελο καρτερικό, ώσπου μια μέρα, που είχε ντυθεί κάπως πιο επίσημα, μου το αποκάλυψε. «Έρχεται συχνά και με βλέπει. Πάντα από την τηλεόραση. Χτες μου αφιέρωσε πάλι τραγούδι. Τραγουδάει υπέροχα. Φαντάζομαι έχετε κι εσείς την ίδια γνώμη, το ξέρει όλη η Ελλάδα. Μερικές φορές μου δίνει υποσχέσεις από την οθόνη. Στο τέλος της συναυλίας. Σήμερα είπε θα περάσει από κάτω με το αυτοκίνητο να με δει. Γι’ αυτό ντύθηκα καλά να βγω στο παράθυρο. Το έχει ξανακάνει. Έχει ξαναέρθει μια φορά. Μου γνέφει από μακριά και φεύγει. Ξέρει ότι είναι δικός μου. Ξέρει ότι μου ανήκει.» Για λόγους απόρρητου, δε θα σας αποκαλύψω το όνομα του διάσημου τραγουδιστή στον οποίο η κα Γιάννα αναφερόταν, μπορεί όμως ο καθένας μας στη θέση του να βάλει το πιο δημοφιλές και αγαπημένο πρόσωπο τραγουδιστή για να καταλάβουμε πόσο συναρπαστική μπορεί να είναι η πεποίθηση ότι το ίνδαλμά μας είναι ερωτευμένο μαζί μας. Χρειάστηκαν πολλές συναντήσεις με την κα Γιάννα για να ξαναβρεί τη σχέση της με τον κόσμο και να αποφορτίσει την επικέντρωση στο συγκεκριμένο πρόσωπο που είχε στο μυαλό της. -Τι είναι η παράνοια; Ποια η διαφορά της με τις έμμονες ιδέες; Ο όρος «παράνοια» δηλώνει τα κακώς εννοούμενα, το παρεξηγημένο, την παράλογη δοξασία. Είναι ένας όρος που αναφέρεται συχνά στην καθημερινότητα - βλέπε την έκφραση: «ζω μια παράνοια». Αρχαία λέξη (από το «παρά τον νου») αλλά με διεθνή εμβέλεια (‘paranoia’). Στην ψυχιατρική περιγράφει την κατάσταση εκείνη όπου η σκέψη ενός ατόμου διακατέχεται από μια ή περισσότερες παρανοϊκές ιδέες. Το άτομο αυτό δεν έχει καμιά αμφιβολία ότι είναι αληθινές, όμως αυτές επικυρώνονται μόνο στο δικό του σύστημα σκέψης (όπως ο έρωτας του τραγουδιστή για την κα Γιάννα). Οι ιδέες αυτές διαφέρουν από τις «έμμονες ιδέες» ή «εμμονές», όπου το άτομο γνωρίζει ότι οι σκέψεις του είναι παθολογικές, αλλά δεν μπορεί να απαλλαγεί από αυτές (π.χ. «σκέφτομαι συνέχεια ότι βρωμάω παρότι πλένομαι διαρκώς, δεν ξεκολλάει από το μυαλό μου αυτή η σκέψη»). Στην παράνοια τα πράγματα είναι πιο δύσκολα.

Ο όρος "παράνοια" νομίζω είναι αρκετά παλιός και πλέον δεν υφίσταται ως κλινική ή άλλη διάγνωση παρόλο που μπορεί να δείτε να τον χρησιμοποιούν. Συγκεκριμένα έχω την πληροφορία ότι το τελευταίο βιβλίο διαγνωστικών κριτηρίων ψυχικών νόσων (DSM) που τον περιλαμβάνει είναι το ΙΙΙ-R. Αναφερόταν σε ανθρώπους που έχουν την αίσθηση πως κάτι πολύ ακραίο συμβαίνει υπέρ ή εναντίον τους με αποτέλεσμα να τροποποιού

Έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς είναι να ζεις, να δουλεύεις ή να σε κυβερνά κάποιος που είναι και ναρκισσιστής και παρανοϊκός; Κι όχι με τον καθημερινό όρο που πιθανόν να χαρακτηρίσουμε κάποιον, αλλά με κλινική διάγνωση. Με αυτή την κατηγορία ασχολείται εδώ και 4 δεκαετίες ο Δρ. Joe Navarro M.A., ο …

Μια μικρή παράνοια μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεστε, σύμφωνα με άρθρο που εξέτασε ενδελεχώς την αξία της «συνετής» εκδοχής της. Πότε το άγχος ή ο φόβος μετατρέπονται σε παράνοια; Πολλοί από εμάς δεν εμπιστεύονται κάτι νέο και άγνωστο. Τι συμβαίνει, όμως, σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης; Ή όταν …

Είμαι 23 χρόνων. Το θέμα μου βασικά δεν είναι ότι δεν μπορώ τη μοναξιά. Η αλήθεια είναι ότι πολλές την αναζητώ και από μονή μου και την απολαμβάνω. Έχω όμως πρόβλημα με το να μένω μονή μου το βραδύ. Με πιάνουν φοβίες ότι μπορεί κάποιος να έχει μπει στο σπίτι …

Οι Διαταραχές της Προσωπικότητας χαρακτηρίζονται από άκαμπτες και δυσπροσαρμοστικές απαντήσεις στο στρες.

καλή στη δουλειά της, τσακώνεται διαρκώς με τους συναδέλφους και το διευθυντή της. Τα παιδιά τη συμπαθούν, όμως στο σχολείο είναι απομονωμένη, συνήθως δε μιλάει με κανέναν και τον ελεύθερο χρόνο της απλώς καπνίζει απανωτά. Η Άννα ακόμα και στην απλή ‘καλημέρα’ που θα της πει κάποιος συνάδελφος βλέπει ένα κρυμμένο μήνυμα, αναρωτιέται «για ποιο λόγο μου το είπε, μήπως ήθελε να με προσβάλει και γι’ αυτό δε μου είπε κάτι παραπάνω, για να δει πώς θα αντιδράσω και τι θα πω εγώ… εκτός και αν το είπε για ν

Όλοι ανεξαιρέτως έχουμε κάποια στοιχεία προσωπικότητας που μας ξεχωρίζουν και προσδίδουν μια μοναδική νότα στην ύπαρξη μας. Κάποια είναι περισσότερο εμφανή και έντονα από τα άλλα. Για παράδειγμα κάποιος μπορεί να είναι πολύ κοινωνικός και κάποιος άλλος περισσότερο εσωστρεφής. Επίσης, κατά περιόδους το ένα ή το άλλο στοιχείο της προσωπικότητας μας μπορεί να διογκωθεί ή αντίθετα να μειωθεί, λόγω διαφόρων εσωτερικών και εξωτερικών παραγόντων. Πολλοί από εμάς είναι πιθανό να έχουμε περάσει μια αντικοινωνική περίοδο, να αποφεύγαμε τις στενές σχέσεις ή να ακόμη να συμπεριφερόμασταν ναρκισσιστικά και αλαζονικά. Αυτές οι παροδικές διακυμάνσεις είναι φυσιολογικές και δεν θεωρούνται παθολογικές. Όταν όμως ένα στοιχείο της προσωπικότητας μας προεξάρχει υπερβολικά για μεγάλο χρονικό διάστημα, επηρεάζοντας αρνητικά τους περισσότερους τομείς της ζωής μας, τότε ίσως να κρύβεται εκεί μια διαταραχή προσωπικότητας.

Ο Daniel Paul Schreber υπηρξε ενας διακεκριμενος δικαστικος στη Λειψια του 19ου αιωνα. Απο τα 51 του και μετα εζησε τα 13 απο τα 18 χρονια μεχρι τον θανατο του σε ψυχιατρικα ασυλα. Σε ενα απο αυτα το 1903 εγραψε ενα αυτοβιογραφικο βιβλιο με τον τιτλο "Απομνημονευματα ενος νευρασθενους" ["Denkwürdigkeiten eines Nervenkranken"]. Τουτο, χαρη στην καθαροτητα της γραφης, την περιγραφικη ακριβεια και γλαφυροτητα, και την αφοπλιστικη του ειλικρινεια, υπηρξε αντικειμενο πολυαριθμων ψυχιατρικων, ψυχαναλυτικων και αλλων μελετων.

Έχετε αναρωτηθεί γιατί οι άνθρωποι σκοτώνουν; Τι είναι αυτό που τους οδηγεί σε αυτή την αποτρόπαια πράξη; Παρακάτω σας παρουσιάζουμε έναν "οδηγό" των πιο συγκεκριμένων ψυχολογικών προσωπικοτήτων απο ανθρώπους που έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο.