Όλοι ξέρουμε ότι οι γονείς μας ασκούν ισχυρή επίδραση στην υγεία μας, τόσο με τα γονίδια όσο και με τον τρόπο ζωής τους. Ωστόσο, το ίδιο φαίνεται πως κάνουν τα αδέλφια μας, καθώς ολοένα περισσότερες μελέτες υποδηλώνουν πως ο αριθμός των αδελφών που έχει κάποιος, αλλά και η σειρά της γέννησής του, μπορούν να επηρεάσουν πολλές παραμέτρους της υγείας του.
Time out σημαίνει η απώλεια όλων των εξής προνομίων για ένα σύντομο χρονικό διάστημα απο ένα έως δύο λεπτά, ανάλογα με την σοβαρότητα της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς που μπορεί να παρουσίασε ένα παιδί, ανάλογα με την ηλικία του:
Σωματική επαφή
Οποιαδήποτε χαλαρή συζήτηση (έχει προηγηθεί σύντομη εξήγηση όσον αφορά για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί)
Παιχνίδια
Παρέα με άλλα παιδιά
Οι φίλοι
Όλοι θέλουμε να αποκτούμε φίλους, όλοι ανησυχούμε αν θα καταφέρουμε να χτίσουμε νέες φιλίες. Αυτό ισχύει ακόμα και για τα άτομα που μοιάζουν να έχουν υπερβολική αυτοπεποίθηση. Ορισμένοι άνθρωποι έχουν πολλούς φίλους ενώ κάποιοι άλλοι είναι ευτυχισμένοι με έναν-δυο στενούς φίλους. Αν νιώθεις ότι δεν έχεις ούτε ένα φίλο, μπορεί να αισθάνεσαι συχνά μόνος. Επιπλέον, πολλοί φίλοι μας προδίδουν και μας απογοητεύουν.
Συμβουλές προς εφήβους από τον Επίκουρο Καθηγητή Ψυχιατρικής ου Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Πέτρο Σκαπινάκη
Τα 8 είδη της νοημοσύνης: Ποια διαθέτει το παιδί σας;
Δεν υπάρχει μόνον ένα αλλά πολλά είδη νοημοσύνης. Και όπως δεν μπορούμε να βρούμε δύο ανθρώπους με πανομοιότυπα δακτυλικά αποτυπώματα, έτσι δεν μπορούμε να βρούμε και δύο ανθρώπους με τον ίδιο συνδυασμό απ αυτά τα είδη νοημοσύνης!
Αυστηρά ακατάλληλο για ενηλίκους: Έγινα 18!
Είσαι 18 ετών! Τι καινούριες καταστάσεις θα αντιμετωπίσεις σ' αυτή την ηλικία;
Συμβουλές από
<p>Αναγνώστριά μας θέτει τον προβληματισμό της για τον γιο της.</p> <p>O γιος μου 25 ετών δεν έχει φίλους, είναι σπίτι
Οι δυσκολίες της πρώτης μέρας στον παιδικό σταθμό
Η πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό αποτελεί για το μικρό παιδί έναν από τους σημαντικότερους αποχωρισμούς στη ζωή του. Αποχωρισμός σημαίνει απώλεια και κάθε παιδί νοηματοδοτεί την απώλεια αυτή με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ανάλογα με την προσωπικότητα και τα βιώματά του. Το παιδί αποχωρίζεται τη μητέρα του, τον πατέρα του, τις σημαντικές σταθερές «φιγούρες» στο σπίτι του, τον χώρο του.
Καλείται τώρα να δημιουργήσει νέες σχέσεις, με τη δασκάλα του, τα άλλα παιδιά, τον χώρο του σχολείου, να ενταχθεί σε ομάδες, να μάθει να προσαρμόζεται σε κανόνες. Καλείται να μην αναζητά σώνει και καλά την αγάπη και την αναγνώριση μέσα από την ύπαρξή του και μόνο, αλλά και μέσα από αυτά που θα πράττει.
Με λίγα λόγια, το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με μια διαφορετική πραγματικότητα, πιο απαιτητική. Πιο απρόβλεπτη.
Αυτή η πρώτη συνάντηση με το μη αναμενόμενο μεταμορφώνεται σε ένα σημαντικό στοίχημα για το παιδί. Αν το διαχειριστεί αποτελεσματικά, θα καταφέρει να διεκδικήσει την αυτονομία που δικαιούται.
Κάθε διεκδίκηση, ανεξάρτητα από την έκβασή της, συμβάλλει και σε μια απομάκρυνση από στάσεις που έχουν να κάνουν με απάθεια, παθητικότητα, ετεροπροσδιορισμούς. Φόβος, αίσθημα ανασφάλειας, κλάμα, πανικός, αγωνία, υπερδιέγερση, προσκόλληση στον γονιό για διαβεβαίωση, είναι μερικές πρώτες αντιδράσεις που θεωρούνται φυσιολογικές για ένα παιδί, κατά τις πρώτες εβδομάδες προσαρμογής του στον παιδικό σταθμό.
Βέβαια, οι αντιδράσεις του παιδιού είναι εναρμονισμένες και με τις στάσεις και τα συναισθήματα των γονιών όσον αφορά τον τρόπο που βιώνουν οι ίδιοι τον αποχωρισμό από το παιδί τους, καθώς και με την πίστη τους στις ικανότητες του παιδιού.
Οι παιδικές ζωγραφιές εκτός από δημιουργική έκφραση αποτελούν κι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για τη διερεύνηση της συναισθηματικής, ψυχικής και νοητικής κατάστασης των παιδιών.
Τα παιδιά -κυρίως στην προσχολική ηλικία- ζωγραφίζουν πολύ, κι αυτό επειδή οι ζωγραφιές τους είναι ένας από τους κύριους τρόπους έκφρασης. Οι εικόνες αυτές είναι πολύ χρήσιμες για να εκτιμήσουμε τη νοητική και τη συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού, να καταλάβουμε τα στοιχεία της προσωπικότητάς του, όσα το προβληματίζουν, ή απλώς όσα βλέπει και παρατηρεί γύρω του.
Ζωγράφοι ετών 1,5
Για τα πολύ μικρά παιδιά το μολύβι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο. Όταν τους δείξουμε και καταλάβουν ότι μπορεί να κάνει σημάδια, αρχίζουν να το χρησιμοποιούν μουντζουρώνοντας κάποια επιφάνεια. Ο στόχος τους φυσικά δεν είναι να ζωγραφίσουν κάτι συγκεκριμένο. Οι πρώτες αυτές «ζωγραφιές» μοιάζουν με μπερδεμένα κουβάρια, είναι μουτζούρες που ουσιαστικά θυμίζουν τις κινήσεις τους όταν, σε αυτή την ηλικία, πηδάνε πάνω κάτω ή στροβιλίζονται γύρω από τον εαυτό τους. Σταδιακά βάζουν τις μουτζούρες τους σε έλεγχο, οι οποίες και διαφοροποιούνται σε πολλές μορφές: ευθείες, ελικοειδείς, ζιγκ ζαγκ γραμμές. Από τα 3 τους χρόνια και μετά σχεδιάζουν μεμονωμένες «φιγούρες» (γραμμές, σπείρες, κύκλους) στις οποίες και δίνουν ονόματα. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία έχουν την τάση να ονομάζουν τις ζωγραφιές τους, λένε δηλαδή πως έχουν ζωγραφίσει τη μαμά ή τον μπαμπά, αλλά μετά το ξεχνάνε κι αν τα ξαναρωτήσουμε μετά από λίγες μέρες για τις ίδιες εικόνες μπορεί να μας πουν πως οι ζωγραφιές τους αναπαριστούν κάτι άλλο.
Νήπια και ζωγραφική
Ξεκινά περίπου στην ηλικία των 4,5 με 5 ετών, όταν τα παιδιά περνάνε από τις γραμμές και τις μουτζούρες στα σχήματα που θυμίζουν κηλίδες και που αναπαριστούν αντικείμενα ή ανθρώπους που βλέπουν γύρω τους (π.χ. ο ουρανός, η θάλασσα, ένας άνθρωπος, ένα σπίτι, ένα δέντρο, λουλούδια κ.ά.). Σε αυτές τις ζωγραφιές δεν υπάρχει η έννοια της προοπτικής (όλα όσα θέλουν να αναπαραστήσουν τοποθετούνται το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς να αλληλοκαλύπτονται) ούτε οι κανόνες της βαρύτητας (π.χ. τα σπίτια πάνω στο βουνό ζωγραφίζονται πλαγιαστά ακολουθώντας τη γραμμή του βουνού). Από την άλλη πλευρά, ο ουρανός, όπως και η θάλασσα, είναι μια μπλε γραμμή, η γη μια καφέ λωρίδα, το χορτάρι, μια πράσινη, ο αέρας είναι απλώς το υπόλοιπο χαρτί που παραμένει λευκό, τα σπίτια και τα αυτοκίνητα είναι διαφανή (π.χ. βλέπουμε μέσα τις καρέκλες και τα κρεβάτια) κι ό,τι αγαπάνε, προτιμούν, είναι σημαντικό ή μεγάλο το αναπαριστούν χωρίς να σέβονται τις αναλογίες ή τα πραγματικά μεγέθη.
Οι διαφωνίες είναι αναπόφευκτες σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και πολύ περισσότερο ανάμεσα στα αδέρφια. Με αυτές τις απλές τεχνικές θα καταφέρετε (ελπίζουμε) να φέρετε ξανά την ειρήνη στο σπίτι σας.
1. Αναλάβετε το ρόλο του διαμεσολαβητή και όχι του δικαστή
Είναι πράγματι δύσκολο να σκεφτεί κάποιος τι είναι σωστό και τι λάθος όταν βλέπει τα παιδιά του να χτυπάνε το ένα το άλλο. Η πρώτη σας αντίδραση να τρέξετε να προστατέψετε τη σωματική τους ακεραιότητα και να τα χωρίσετε είναι σωστή. Προσπαθήστε να τους εξηγήσετε τις επιπτώσεις των πράξεών τους χωρίς απειλές.Το κάθε παιδί καταλαβαίνει ότι με το να χτυπήσει το άλλο παιδί προκαλεί πόνο. Δώστε τους εναλλακτικές λύσεις για να λύσουν τον καυγά τους. Εάν η κατάσταση έχει ξεφύγει και συνεχίζουν, μιλήστε τους αργότερα. Για την ώρα βάλτε τους σε διαφορετικούς χώρους να ηρεμήσουν. Μην φτάσετε στο σημείο να «εμπλακείτε» κι εσείς στον καβγά φωνάζοντας. Μιλήστε απόλυτα και μην ζητάτε εξηγήσεις.
Πώς μαθαίνουμε τα παιδιά να κάνουν οικονομία;
Για το παιδί το χρήμα είναι σαν το μαγικό κόλπο- τη μία βλέπεις κάτι την άλλη το χάνεις. Δεν καταλαβαίνουν πώς βγαίνουν τα λεφτά και φυσικά δεν γνωρίζουν τι σημαίνει αποταμίευση. Όποιος έχει δει το χαρτζιλίκι του παιδιού του να εξανεμίζεται στο περίπτερο εν ριπή οφθαλμού αντιλαμβάνεται πλήρως το φαινόμενο.
Γράφει ο ψυχολόγος Στάλνει Σαπίρο.
Τα παιδιά ξοδεύουν αλόγιστα επειδή δεν γνωρίζουν. Εσείς θέλετε να μάθουν τα παιδιά σας την πραγματική αξία του χρήματος ότι δεν είναι κάτι που η μαμά και ο μπαμπάς βγάζουν δίχως καθόλου κόπο. Γιατί όμως να αποταμιεύσουν όταν ξέρουν ότι τελικά θα τους αγοράσετε ότι θελήσουν; Αν πείτε ότι δεν έχετε χρήματα να αγοράσετε αυτό που ζητούν ίσως δεν καταλάβουν την οικονομική δυσκολία σας και σας θεωρήσουν «κακό».
Μια συνηθισμένη αντίδραση των γονέων.
Πολλές φορές είμαστε πολύ απασχολημένοι με τον δικό μας προυπολογισμό και δεν δίνουμε σημασία στο να αναλύσουμε την παιδική αντίληψη περί χρήματος όσο θα έπρεπε. Πολλές φορές δε, δεν διστάζουμε να τα κακομάθουμε δίνοντάς τους πράγματα προκειμένου να κάνουν κάτι που τους ζητάμε ή για να είναι συνεπή στις υποχρεώσεις τους. Πώς όμως θα καταλάβει το παιδί ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα της ενήλικης ζωής;
Όλοι ξέρουμε ότι οι γονείς μας ασκούν ισχυρή επίδραση στην υγεία μας, τόσο με τα γονίδια όσο και με τον τρόπο ζωής τους. Ωστόσο, το ίδιο φαίνεται πως κάνουν τα αδέλφια μας, καθώς ολοένα περισσότερες μελέτες υποδηλώνουν πως ο αριθμός των αδελφών που έχει κάποιος, αλλά και η σειρά της γέννησής του, μπορούν να επηρεάσουν πολλές παραμέτρους της υγείας του.
Time out σημαίνει η απώλεια όλων των εξής προνομίων για ένα σύντομο χρονικό διάστημα απο ένα έως δύο λεπτά, ανάλογα με την σοβαρότητα της ανεπιθύμητης συμπεριφοράς που μπορεί να παρουσίασε ένα παιδί, ανάλογα με την ηλικία του:
Σωματική επαφή
Οποιαδήποτε χαλαρή συζήτηση (έχει προηγηθεί σύντομη εξήγηση όσον αφορά για ποιο λόγο βρίσκεται εκεί)
Παιχνίδια
Παρέα με άλλα παιδιά
Οι φίλοι
Όλοι θέλουμε να αποκτούμε φίλους, όλοι ανησυχούμε αν θα καταφέρουμε να χτίσουμε νέες φιλίες. Αυτό ισχύει ακόμα και για τα άτομα που μοιάζουν να έχουν υπερβολική αυτοπεποίθηση. Ορισμένοι άνθρωποι έχουν πολλούς φίλους ενώ κάποιοι άλλοι είναι ευτυχισμένοι με έναν-δυο στενούς φίλους. Αν νιώθεις ότι δεν έχεις ούτε ένα φίλο, μπορεί να αισθάνεσαι συχνά μόνος. Επιπλέον, πολλοί φίλοι μας προδίδουν και μας απογοητεύουν.
Συμβουλές προς εφήβους από τον Επίκουρο Καθηγητή Ψυχιατρικής ου Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Πέτρο Σκαπινάκη
Τα 8 είδη της νοημοσύνης: Ποια διαθέτει το παιδί σας;
Δεν υπάρχει μόνον ένα αλλά πολλά είδη νοημοσύνης. Και όπως δεν μπορούμε να βρούμε δύο ανθρώπους με πανομοιότυπα δακτυλικά αποτυπώματα, έτσι δεν μπορούμε να βρούμε και δύο ανθρώπους με τον ίδιο συνδυασμό απ αυτά τα είδη νοημοσύνης!
Αυστηρά ακατάλληλο για ενηλίκους: Έγινα 18!
Είσαι 18 ετών! Τι καινούριες καταστάσεις θα αντιμετωπίσεις σ' αυτή την ηλικία;
Συμβουλές από
<p>Αναγνώστριά μας θέτει τον προβληματισμό της για τον γιο της.</p> <p>O γιος μου 25 ετών δεν έχει φίλους, είναι σπίτι
Οι δυσκολίες της πρώτης μέρας στον παιδικό σταθμό
Η πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό αποτελεί για το μικρό παιδί έναν από τους σημαντικότερους αποχωρισμούς στη ζωή του. Αποχωρισμός σημαίνει απώλεια και κάθε παιδί νοηματοδοτεί την απώλεια αυτή με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ανάλογα με την προσωπικότητα και τα βιώματά του. Το παιδί αποχωρίζεται τη μητέρα του, τον πατέρα του, τις σημαντικές σταθερές «φιγούρες» στο σπίτι του, τον χώρο του.
Καλείται τώρα να δημιουργήσει νέες σχέσεις, με τη δασκάλα του, τα άλλα παιδιά, τον χώρο του σχολείου, να ενταχθεί σε ομάδες, να μάθει να προσαρμόζεται σε κανόνες. Καλείται να μην αναζητά σώνει και καλά την αγάπη και την αναγνώριση μέσα από την ύπαρξή του και μόνο, αλλά και μέσα από αυτά που θα πράττει.
Με λίγα λόγια, το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με μια διαφορετική πραγματικότητα, πιο απαιτητική. Πιο απρόβλεπτη.
Αυτή η πρώτη συνάντηση με το μη αναμενόμενο μεταμορφώνεται σε ένα σημαντικό στοίχημα για το παιδί. Αν το διαχειριστεί αποτελεσματικά, θα καταφέρει να διεκδικήσει την αυτονομία που δικαιούται.
Κάθε διεκδίκηση, ανεξάρτητα από την έκβασή της, συμβάλλει και σε μια απομάκρυνση από στάσεις που έχουν να κάνουν με απάθεια, παθητικότητα, ετεροπροσδιορισμούς. Φόβος, αίσθημα ανασφάλειας, κλάμα, πανικός, αγωνία, υπερδιέγερση, προσκόλληση στον γονιό για διαβεβαίωση, είναι μερικές πρώτες αντιδράσεις που θεωρούνται φυσιολογικές για ένα παιδί, κατά τις πρώτες εβδομάδες προσαρμογής του στον παιδικό σταθμό.
Βέβαια, οι αντιδράσεις του παιδιού είναι εναρμονισμένες και με τις στάσεις και τα συναισθήματα των γονιών όσον αφορά τον τρόπο που βιώνουν οι ίδιοι τον αποχωρισμό από το παιδί τους, καθώς και με την πίστη τους στις ικανότητες του παιδιού.
Οι παιδικές ζωγραφιές εκτός από δημιουργική έκφραση αποτελούν κι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για τη διερεύνηση της συναισθηματικής, ψυχικής και νοητικής κατάστασης των παιδιών.
Τα παιδιά -κυρίως στην προσχολική ηλικία- ζωγραφίζουν πολύ, κι αυτό επειδή οι ζωγραφιές τους είναι ένας από τους κύριους τρόπους έκφρασης. Οι εικόνες αυτές είναι πολύ χρήσιμες για να εκτιμήσουμε τη νοητική και τη συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού, να καταλάβουμε τα στοιχεία της προσωπικότητάς του, όσα το προβληματίζουν, ή απλώς όσα βλέπει και παρατηρεί γύρω του.
Ζωγράφοι ετών 1,5
Για τα πολύ μικρά παιδιά το μολύβι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο. Όταν τους δείξουμε και καταλάβουν ότι μπορεί να κάνει σημάδια, αρχίζουν να το χρησιμοποιούν μουντζουρώνοντας κάποια επιφάνεια. Ο στόχος τους φυσικά δεν είναι να ζωγραφίσουν κάτι συγκεκριμένο. Οι πρώτες αυτές «ζωγραφιές» μοιάζουν με μπερδεμένα κουβάρια, είναι μουτζούρες που ουσιαστικά θυμίζουν τις κινήσεις τους όταν, σε αυτή την ηλικία, πηδάνε πάνω κάτω ή στροβιλίζονται γύρω από τον εαυτό τους. Σταδιακά βάζουν τις μουτζούρες τους σε έλεγχο, οι οποίες και διαφοροποιούνται σε πολλές μορφές: ευθείες, ελικοειδείς, ζιγκ ζαγκ γραμμές. Από τα 3 τους χρόνια και μετά σχεδιάζουν μεμονωμένες «φιγούρες» (γραμμές, σπείρες, κύκλους) στις οποίες και δίνουν ονόματα. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία έχουν την τάση να ονομάζουν τις ζωγραφιές τους, λένε δηλαδή πως έχουν ζωγραφίσει τη μαμά ή τον μπαμπά, αλλά μετά το ξεχνάνε κι αν τα ξαναρωτήσουμε μετά από λίγες μέρες για τις ίδιες εικόνες μπορεί να μας πουν πως οι ζωγραφιές τους αναπαριστούν κάτι άλλο.
Νήπια και ζωγραφική
Ξεκινά περίπου στην ηλικία των 4,5 με 5 ετών, όταν τα παιδιά περνάνε από τις γραμμές και τις μουτζούρες στα σχήματα που θυμίζουν κηλίδες και που αναπαριστούν αντικείμενα ή ανθρώπους που βλέπουν γύρω τους (π.χ. ο ουρανός, η θάλασσα, ένας άνθρωπος, ένα σπίτι, ένα δέντρο, λουλούδια κ.ά.). Σε αυτές τις ζωγραφιές δεν υπάρχει η έννοια της προοπτικής (όλα όσα θέλουν να αναπαραστήσουν τοποθετούνται το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς να αλληλοκαλύπτονται) ούτε οι κανόνες της βαρύτητας (π.χ. τα σπίτια πάνω στο βουνό ζωγραφίζονται πλαγιαστά ακολουθώντας τη γραμμή του βουνού). Από την άλλη πλευρά, ο ουρανός, όπως και η θάλασσα, είναι μια μπλε γραμμή, η γη μια καφέ λωρίδα, το χορτάρι, μια πράσινη, ο αέρας είναι απλώς το υπόλοιπο χαρτί που παραμένει λευκό, τα σπίτια και τα αυτοκίνητα είναι διαφανή (π.χ. βλέπουμε μέσα τις καρέκλες και τα κρεβάτια) κι ό,τι αγαπάνε, προτιμούν, είναι σημαντικό ή μεγάλο το αναπαριστούν χωρίς να σέβονται τις αναλογίες ή τα πραγματικά μεγέθη.
Οι διαφωνίες είναι αναπόφευκτες σε όλες τις ανθρώπινες σχέσεις και πολύ περισσότερο ανάμεσα στα αδέρφια. Με αυτές τις απλές τεχνικές θα καταφέρετε (ελπίζουμε) να φέρετε ξανά την ειρήνη στο σπίτι σας.
1. Αναλάβετε το ρόλο του διαμεσολαβητή και όχι του δικαστή
Είναι πράγματι δύσκολο να σκεφτεί κάποιος τι είναι σωστό και τι λάθος όταν βλέπει τα παιδιά του να χτυπάνε το ένα το άλλο. Η πρώτη σας αντίδραση να τρέξετε να προστατέψετε τη σωματική τους ακεραιότητα και να τα χωρίσετε είναι σωστή. Προσπαθήστε να τους εξηγήσετε τις επιπτώσεις των πράξεών τους χωρίς απειλές.Το κάθε παιδί καταλαβαίνει ότι με το να χτυπήσει το άλλο παιδί προκαλεί πόνο. Δώστε τους εναλλακτικές λύσεις για να λύσουν τον καυγά τους. Εάν η κατάσταση έχει ξεφύγει και συνεχίζουν, μιλήστε τους αργότερα. Για την ώρα βάλτε τους σε διαφορετικούς χώρους να ηρεμήσουν. Μην φτάσετε στο σημείο να «εμπλακείτε» κι εσείς στον καβγά φωνάζοντας. Μιλήστε απόλυτα και μην ζητάτε εξηγήσεις.
Πώς μαθαίνουμε τα παιδιά να κάνουν οικονομία;
Για το παιδί το χρήμα είναι σαν το μαγικό κόλπο- τη μία βλέπεις κάτι την άλλη το χάνεις. Δεν καταλαβαίνουν πώς βγαίνουν τα λεφτά και φυσικά δεν γνωρίζουν τι σημαίνει αποταμίευση. Όποιος έχει δει το χαρτζιλίκι του παιδιού του να εξανεμίζεται στο περίπτερο εν ριπή οφθαλμού αντιλαμβάνεται πλήρως το φαινόμενο.
Γράφει ο ψυχολόγος Στάλνει Σαπίρο.
Τα παιδιά ξοδεύουν αλόγιστα επειδή δεν γνωρίζουν. Εσείς θέλετε να μάθουν τα παιδιά σας την πραγματική αξία του χρήματος ότι δεν είναι κάτι που η μαμά και ο μπαμπάς βγάζουν δίχως καθόλου κόπο. Γιατί όμως να αποταμιεύσουν όταν ξέρουν ότι τελικά θα τους αγοράσετε ότι θελήσουν; Αν πείτε ότι δεν έχετε χρήματα να αγοράσετε αυτό που ζητούν ίσως δεν καταλάβουν την οικονομική δυσκολία σας και σας θεωρήσουν «κακό».
Μια συνηθισμένη αντίδραση των γονέων.
Πολλές φορές είμαστε πολύ απασχολημένοι με τον δικό μας προυπολογισμό και δεν δίνουμε σημασία στο να αναλύσουμε την παιδική αντίληψη περί χρήματος όσο θα έπρεπε. Πολλές φορές δε, δεν διστάζουμε να τα κακομάθουμε δίνοντάς τους πράγματα προκειμένου να κάνουν κάτι που τους ζητάμε ή για να είναι συνεπή στις υποχρεώσεις τους. Πώς όμως θα καταλάβει το παιδί ένα από τα σημαντικότερα ζητήματα της ενήλικης ζωής;