<p style="text-align: justify;"><em>Χαίρετε Διάβασα ερωτήσεις και απαντήσεις που υπάρχουν στη σελίδα σαςμε μεγάλο ενδιαφέρον Θα ήθελα σας παρακαλώ να ρωτήσω

<p><span>Είμαι και εγώ θύμα συναισθηματικής βίας στην εργασία μου, τι μπορώ να κάνω  πως πρεπει να κινηθώ;</span></p> <p>Στο ερώτημά σας

Εδω και 4 χρόνια μένω με τους γονεις μου και τον αδερφό μ σε ενα μικρο χωριό της βόρειας Γερμανιας Απο την πρωτη μέρα που ήρθαμε εδώ δεν μου άρεσε και συνεχίζει ακόμα να μην μου αρέσει Νόμιζα οτι το πρόβλημα ηταν η γλώσσα και με τον καιρό θα συνηθιζα όμως συνεχίζει να μην μ αρέσει τιποτα Κάθε μέρα είναι πολύ βαρετή δεν έχω φιλους έχω χασει χρονιές απο το σχολείο και ενω τώρα πρωην συμμαθητές μου στην Ελλάδα βρίσκονται ηδη στο δεύτερο έτος τους εγώ κατάντησα να θέλω αλλά 5 χρόνια για να μπω σε ενα πανεπιστήμιο που παντα το ήθελα μιας και ημουν καλη μαθητρια παντα

Η οικονομική κρίση έχει αναγκάσει πολλούς ενήλικους νέους που ζούσαν μόνοι τους, να γυρίσουν –σαν βρεγμένες γάτες- ξανά στο σπίτι των γονιών τους, καμιά φορά ακόμη και παντρεμένοι πια, αφού δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα.

Η μακρόσυρτη περίοδος της οικονομικής κρίσης που διανύουμε είναι ικανή να στερήσει από τους νέους τη δυνατότητα να ασκήσουν το επάγγελμα που επέλεξαν και να συρρικνώσει τα ελεύθερα κριτήρια επιλογής για την αναζήτηση εργασίας. Συχνά μάλιστα παρατείνει χρονικά ή και ακυρώνει την εύρεση δουλειάς ακόμη και με μηδαμινά κριτήρια. Ώριμοι άνθρωποι που έχουν μία σταθερή δουλειά, για την οποία εργάστηκαν επί χρόνια με συνέπεια μπορεί εύκολα να τη χάσουν. Τέλος, πολλοί εργαζόμενοι παραμένουν με χαμηλή αμοιβή, και μερικές φορές με κακές εργασιακές συνθήκες, σε μία «κατ’ ανάγκη εργασία», δηλαδή σε μια δουλειά ανεπιθύμητη, που τους ταλαιπωρεί, γιατί γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν πρόσφορες εναλλακτικές λύσεις. Οι ατομικές και κοινωνικές βιοποριστικές συνέπειες των καταστάσεων αυτών έχουν απασχολήσει εκτενέστατα το δημόσιο λόγο. Δεν έχουν τύχει της ίδιας προσοχής όμως οι συνέπειες που δημιουργούν για το ίδιο το άτομο και την ψυχική του υγεία.

Πολλές φορές οι αναγνώστες μου γράφουν «καλά όλα αυτά περί θετικής διάθεσης, αλλά τι γίνεται όταν υπάρχουν αντικειμενικά προβλήματα, πχ, ανεργία, φτώχεια, δυσκολίες στην οικογένεια, κλπ»;

<p style="text-align: justify;">Δεν είναι μόνο φαινόμενο της οικονομικής κρίσης. Η αυξανόμενη ανταγωνιστικότητα, οι απαιτητικοί ρυθμοί δουλειάς, ο τρόπος ζωής γενικότερα

<p style="text-align: justify;"><span>Αναγνώστριά μας ρωτά: </span></p> <p style="text-align: justify;"><span>ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΑΙΤΗΘΩ ΑΠΟ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΝ ΚΑΝΩ ΚΑΛΑ ΓΙΑ

Έντονα φαινόμενα άγχους, διαταραχών και κατάθλιψης, λόγω της κρίσης και υψηλά ποσοστά παχυσαρκίας, εντόπισε στους κατοίκους της Αμοργού η Ομάδα Εθελοντών γιατρών και νοσηλευτών των Φίλων Κοινωνικής Παιδιατρικής & Ιατρικής «Ανοιχτή Αγκαλιά», που επισκέφθηκε το νησί από 13 έως 17 Ιουνίου.

Η φινλανδική έρευνα που πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 2.214 Βρετανών δημοσίων υπαλλήλων μέσης ηλικίας, διαπίστωσε ότι όσοι εργάζονταν περισσότερο από 55 ώρες την εβδομάδα έχουν μειωμένες νοητικές επιδόσεις συγκριτικά με αυτούς που ακολουθούσαν το κανονικό εργασιακό ωράριο.