«Το άγχος για τον οδοντίατρο είναι ο φόβος που αποτρέπει τους ασθενείς από τη φροντίδα της στοματικής τους υγείας. Όταν τελικά οι φοβικοί ασθενείς επισκεφθούν τον οδοντίατρο, κινδυνεύουν από την αύξηση των ορμονών του στρες που σε ακραίες περιπτώσεις μπορεί να οδηγήσουν μέχρι το θάνατο, λόγω άπνοιας και ανακοπής. Ο ασθενής , που φοβάται τον οδοντίατρο νοιώθει αυτοϋποτίμηση και αισθάνεται «γελοίος» που δεν καταφέρνει να ξεπεράσει τους φόβους του ενώ οι επικρίσεις του οδοντίατρου χειροτερεύουν τη κατάσταση. Τελικά γίνεται αντικοινωνικός λόγω: κακοσμίας, παραμόρφωσης από αποστήματα, αδυναμία μάσησης σκληρών τροφών, πόνου» επισημαίνει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η κ Αράβου-Παπαδάτου.
Ο φόβος του οδοντιάτρου μπορεί να προκαλέσει στον ασθενή άπνοια, εφίδρωση στο άνω χείλος, το μέτωπο και τις μασχάλες, αύξηση αρτηριακής πίεσης, τάση μυών, ξηρότητα στόματος από αύξηση ορμονών, μεταβολές αίσθησης γλυκού-πικρού-ήχου αλλά και αδυναμία συγκέντρωσης, υπερκινητικότητα καθώς και καταστροφικές σκέψεις.
«Υπάρχουν ασθενείς που λόγω φόβου ακυρώνουν τα ραντεβού, απαιτούν ολοκλήρωση της θεραπείας σε μία συνεδρία ή στέλνουν προπομπούς μέλη της οικογένειας που δεν φοβούνται. Υπάρχουν ακόμη ασθενείς που δεν εκδηλώνονται, αλλά εάν πονέσουν αλλάζουν οδοντίατρο και ασθενείς που κάνουν χρόνια να επισκεφθούν οδοντίατρο, οι οποίοι τελικά πιέζονται από περιβάλλον και καταλήγουν σε εκτεταμένες θεραπείες. Κάποιοι κάνουν καταστροφικές σκέψεις ότι θα πεθάνουν, θα καταπιούν εργαλεία, θα μολυνθούν, θα τους κόψουν τη γλώσσα ή τα μάγουλα ή τα χείλη. “Άλλοι αμφισβητούν τον οδοντίατρο και το προσωπικό . Το 77% των φοβικών φοβούνται τις οδοντιατρικές πράξεις , τις ενέσεις, τις εξαγωγές ,τον τροχό και τον πόνο. Διεθνή δεδομένα αναφέρουν ότι το ποσοστό των ασθενών που δεν πηγαίνουν ποτέ στον οδοντίατρο και καταλήγουν σε νοσοκομεία για γενική αναισθησία ανέρχεται 54%» αναφέρει η κ Αράβου- Παπαδάτου