Αυτό που θα συνιστούσα στην αναγνώστρια είναι να απευθυνθεί άμεσα στην μη κυβερνητική οργάνωση Κλίμακα η οποία λειτουργεί και μια συμβουλευτική γραμμή ενημέρωσης για την αυτοκτονία το 1034. Έχουν μεγάλη εμπειρία στον χειρισμό τέτοιων δύσκολων καταστάσεων ακόμα και των περιπτώσεων όπου ένας άνθρωπος δεν αναγνωρίζει για οποιοδήποτε λόγο την κρισιμότητα μιας κατάστασης που βιώνει. Από κει και πέρα, δεν γνωρίζουμε αναλυτικά τι έχουν δοκιμάσει και τι όχι για να πειστεί να ζητήσει τη βοήθεια ειδικού.Απευθύναμε το ερώτημά σας στον ψυχίατρο, κύριο Γεώργιο Φλώρο.

Ας κρατήσουμε την αισιοδοξία μας. Είναι και αυτό μια μορφή αντίστασης στους δύσκολους καιρούς. Καθημερινά τρέχουμε και αγχωνόμαστε για πολλές …

Ήθελα κ εγώ να κάνω κατι για μένα εχω πολλα χρονια έτσι αλλα τελευταια παράγινε το κακό ..λοιπόν είμαι πολύ νευρική χωρίς λόγο, κλαίω συνέχεια, μια θέλω να βγαίνω και να μη γυρίζω σπίτι και μια να μην βγαίνω καθολου .νιωθω κούραση ασταθεια. Θέλω να κοιμάμαι συνέχεια. Δε ξέρω έχω συνέχεια αρνητικές σκέψεις. Σας παρακαλώ αν μπορείτε θα ήθελα να με συμβουλέψετε. Ειμαι παντρεμένη με ένα γιο 3,5 χρονών. Ο άντρας μου με στηρίζει πολύ αλλά ούτε αυτό με βοηθάει..

Διαταραχή Καταναγκαστικών Αγορών
Η διαταραχή καταναγκαστικών αγορών ανήκει στις διαταραχές ελέγχου των παρορμήσεων αν και για πολλούς μοιράζεται πολλά κοινά στοιχεία με τα προβλήματα εθισμού. Χαρακτηρίζεται από επίμονη επιθυμία, σκέψεις και ενασχόληση με την διαδικασία αγορών καθώς και ανεξέλεγκτα επεισόδια αγορών. Στις περιπτώσεις καταναγκαστικών αγορών τα άτομα βιώνουν μια έντονη εσωτερική ένταση/διέγερση για αγορά που κορυφώνεται και τελικώς εκτονώνεται με την επιτέλεση της πράξης αγοράς. Η διαδικασία της αγοράς και της απόκτησης συνοδεύεται από συναισθήματα ευφορίας, χαράς, ικανοποίησης, ανακούφισης και πληρότητας, ενώ σε δεύτερο χρόνο από ενοχές απογοήτευση και λύπη για την αδυναμία αντίστασης σε αυτή την ορμή.
Γράφει η  Ψυχολόγος και Γνωσιακή- Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεύτρια, κυρία Λητώ Καλογεράκη.

Αποτελεί συνήθως χρόνιο πρότυπο συμπεριφοράς που φαίνεται να χρησιμοποιείται ως ένας ανεπιτυχής τρόπος αυτορρύθμισης του συναισθήματος. Συνήθως τα άτομα που εμφανίζουν καταναγκαστικές αγορές αναφέρουν ότι των επεισοδίων αγοράς προηγούνται αρνητικές συναισθηματικές καταστάσεις όπως λύπη, άγχος, καταθλιπτική διάθεση, θυμός, ανία.
Έτσι καταφεύγουν στις αγορές με στόχο την επιδίωξη της βραχύβιας ευχαρίστησης που προκαλεί η διαδικασία της αγοράς και η απόκτηση. Όμως μακροπρόθεσμα καταλήγουν να εγκλωβίζονται σε έναν φαύλο κύκλο συνεχούς επιδίωξης της ευχαρίστησης και της εκτόνωσης της ορμής καθώς και αποφυγής των δυσάρεστων συναισθημάτων.
Ο τρόπος όμως αυτός αποβαίνει τελικά δυσλειτουργικός και επιβλαβής. Το άτομο καταλήγει να ορίζεται παρά να ορίζει την συμπεριφορά αυτή με αποτέλεσμα ποίκιλες και σοβαρές επιπτώσεις στην κοινωνική, επαγγελματική και προσωπική ζωή. Η ενασχόληση με το θέμα των αγορών (να τις σκέφτεται, να τις προσμένει, να τις σχεδιάζει, να απορροφάται κατά την διαδικασία) τείνει να καταλαμβανει μεγάλο μέρος του χρόνου της καθημερινότητας του ενώ συνήθης είναι και η μεγάλη οικονομική επιβάρυνση (συσσώρευση χρεών σε δάνεια και πιστωτικές κάρτες).
Εδώ πρέπει να αναφερθεί ότι το πρόβλημα των καταναγκαστικών αγορών δεν φαίνεται να σχετίζεται με το εισόδημα. Είναι χαρακτηριστικό ότι και άτομα με χαμηλό εισόδημα δεν αποκλείονται από αυτήν την προβληματική συμπεριφορά. Στις περιπτώσεις αυτές η στόχευση τους έχει να κάνει με αντικείμενα μειωμένης αξίας, αντίστοιχης της δικής τους οικονομικής αγοραστικής δύναμης (π.χ. αγορές από καταστήματα outlet, μαζικές αγορές αγαθών μικρής αξίας ή προσφορών). Επίσης πολλές φορές παρατηρείται ότι η δυσλειτουργική αυτή συμπεριφορά συνεχίζεται ακόμα και σε περιόδους ένδειας και οικονομικής στενότητας με αποτέλεσμα να επιβαρύνουν περαιτέρω την ήδη επιβαρυμένη οικονομική τους κατάσταση.
Όπως φαίνεται από τα παραπάνω η διαταραχή καταναγκαστικών αγορών διαφοροποιείται από τις απλές παρορμητικές αγορές με τις οποίες σε κάποια στιγμή της ζωής μπορεί να έχουμε έρθει αντιμέτωποι. Στην περίπτωση της διαταραχής η μεγαλύτερη συχνότητα και ένταση των συμπτωμάτων (είναι συχνό να αναφέρονται επεισόδια αγορών 2, 3 ή και περισσότερες φορές ανά εβδομάδα), η οικονομική επιβάρυνση (κάποιοι κάνουν λόγο για έξοδα που μπορεί ανά περιόδους να αγγίζουν τα 200 ευρώ και άνω την κάθε φορά)  και ο ανεξέλεγκτος χαρακτήρας της επιθυμίας διαφοροποιούν ποιοτικά και ποσοτικά την συμπεριφορά. Επίσης τα άτομα αυτά δεν φαίνεται να ενδιαφέρονται τόσο για τα αντικείμενα της αγοράς όσο για την διαδικασία της αγοράς.
Για το λόγο αυτό πολλές φορές τα αποκτήματα παραμένουν αχρησιμοποίητα στα κουτιά ή με τις ταμπέλες τους, ξεχασμένα ή καταχωνιασμένα. Δεν πρέπει επίσης να συγχέεται με συμπεριφορές που εκδηλώνονται σε κατά την διάρκεια επεισοδίων μανίας ή υπομανίας. Στην περίπτωση των καταναγκαστικών αγορών έχουμε να κάνουμε με μια σχετικά σταθερά εκφραζόμενη δυσλειτουργική συμπεριφορά και όχι με επεισόδια αλόγιστης σπατάλης λόγω ενός γενικότερου επεισοδίου έντονης ευφορίας και αισθήματος μεγαλείου όπως στην περίπτωση ενός μανιακού επεισοδίου.
Για την θεραπεία της η σχετική έρευνα έχει να επιδείξει υποσχόμενα αποτελέσματα με την εφαρμογή της Γνωσιακής Συμπεριφορικής Θεραπείας. Το πρώτο σημαντικό και αναγκαίο βήμα για την θεραπεία είναι καταρχήν η αναγνώριση του προβλήματος απο το ίδιο το άτομο. Κοινωνικοί παράγοντες όπως η ευόδωση της καταναλωτικής συμπεριφοράς ως γενικότερης τάσης και αξίας πολλές φορές δίνουν στο άτομο την δυνατότητα να εκλογικεύει και να ωραιοποιεί στα μάτια του και στα μάτια των άλλων την κατάστασή του. Εξάλλου είναι χαρακτηριστικό ότι η διαταραχή αυτή συναντάται κυρίως στις αναπτυγμένες χώρες που βασίζονται στην οικονομία της αγοράς.
Αρχικά, σημαντικό κομμάτι στον έλεγχο του προβλήματος είναι η ρύθμιση της πρόσβασης σε χρηματικές πηγές. Είναι συχνά αναγκαίο, αν το πρόβλημα έχει μεγάλες διαστάσεις, το άτομο να απαλλαγεί από πιστωτικές κάρτες ή βιβλιάρια ανάληψης και να έχει περιορισμένη πρόσβαση σε ρευστό. Βασικό θεραπευτικό εργαλείο είναι η σταδιακή έκθεση του ατόμου σε περιβάλλοντα και καταστάσεις που του κινητοποιούν την επιθυμία για αγορά χωρίς όμως τελικά να ενδίδει. Στόχος είναι να μπορέσει να ανέχεται, να εξοικειώνεται και να νικά αυτή την εσωτερική ένταση ώστε τελικά η επαφή με σχετικά ερεθίσματα να μην κινητοποιεί την επιθυμία για αγορά.
Ένας άλλος στόχος είναι μέσα από την θεραπεία να κατανοήσει τις συνθήκες της ζωής του που το κάνουν πιο ευάλωτο στην εκδήλωση τέτοιων επεισοδίων. Όπως προαναφέρθηκε, πολλές φορές, διάφοροι στρεσσογόνοι παράγοντες και δυσφορικά συναισθήματα μπορεί να πυροδοτήσουν τα επεισόδια αγορών. Το να μάθει, λοιπόν, να αναγνωρίζει, να διαχειρίζεται και να επιλύει τα προβλήματα της καθημερινότητας με άλλον τρόπο από την καταφυγή σε αγορές, να μην αποφεύγει τα συναισθήματά του και να μάθει να αντλεί ευχαρίστηση από άλλες πηγές είναι ουσιαστικό στοιχείο ώστε να μπορέσει να καταφέρει και να διατηρήσει το όποιο κέρδος από την θεραπευτική προσπάθεια.

Η διπολική διαταραχή είναι δυνατό να εκδηλωθεί κατά τη διάρκεια της εφηβικής ή ακόμα και της παιδικής ηλικίας. Ο κίνδυνος είναι μεγαλύτερος για τα παιδιά των οποίων οι γονείς έχουν διπολική διαταραχή.
Από το Ερευνητικό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγιεινής και το Πρόγραμμα κατά του Στίγματος των Ψυχικών Διαταραχών,  “ΑΝΤΙ-ΣΤΙΓΜΑ”. Mε την επιστημονική ευθύνη της Mαρίνας Οικονόµου-Λαλιώτη. Επικ. Καθηγήτρια Ψυχιατρικής.

Πώς εκδηλώνεται η διπολική διαταραχή σε παιδιά και εφήβους; 
Σε αντίθεση με τους ενήλικες, οι οποίοι εκδηλώνουν διακριτές περιόδους μανίας ή κατάθλιψης, τα παιδιά και οι νεαροί έφηβοι παρουσιάζουν συνήθως ταχείες εναλλαγές της διάθεσης, ακόμα και στο διάστημα μιας ημέρας. Στα παιδιά η μανία εκδηλώνεται περισσότερο με ευερεθιστότητα και ξεσπάσματα παρά με ευφορική διάθεση. Στους εφήβους η νόσος εκδηλώνεται συνήθως με μεικτή συμπτωματολογία, ενώ οι μεγαλύτερης ηλικίας έφηβοι εκδηλώνουν περισσότερο την τυπική μορφή της νόσου, όπως αυτή απαντάται στους ενήλικες.
 Πώς γίνεται η διάγνωση; 
Η διάγνωση της διπολικής διαταραχής σε παιδιά και εφήβους ενέχει ορισμένες δυσκολίες και γι’ αυτό χρειάζεται προσεκτική εκτίμηση από παιδοψυχίατρο, καθώς η συμπτωματολογία που παρουσιάζεται  μπορεί να «μιμείται» αυτή  άλλων διαταραχών, που εκδηλώνονται στο ίδιο ηλικιακό φάσμα (πχ. διαταραχή της ελλειμματικής προσοχής / υπερκινητικότητας). Επίσης, στην περίπτωση που ένα παιδί ή έφηβος εκφράζει αυτοκτονικό ιδεασμό ή αυτοκαταστροφική συμπεριφορά, αυτό θα πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη και να ζητηθεί άμεσα η βοήθεια ενός ειδικού.
Αν έχω διπολική διαταραχή θα εμφανίσουν και τα παιδιά μου;

Η εμφάνιση της διπολικής διαταραχής είναι εν μέρει μόνο γενετικά προκαθορισμένη. Για κάποιον που δεν έχει μέλος στην οικογένειά του με διπολική διαταραχή, οι πιθανότητες εμφάνισης της νόσου είναι 1%. Αν όμως έχεις διπολική διαταραχή, τα παιδιά σου έχουν περισσότερες πιθανότητες να εμφανίσουν και αυτά την ασθένεια.

Αν έχει την ασθένεια κάποιο από τα αδέλφια σου, οι πιθανότητες να την εμφανίσεις κι εσύ είναι περίπου 5-10%. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση που πάσχει ένας από τους δυο γονείς σου. Σε ένα ζευγάρι διδύμων από το ίδιο ωάριο, αν ο ένας πάσχει από διπολική διαταραχή, ο κίνδυνος να εμφανίσει και ο άλλος την ασθένεια είναι της τάξης του 40-70%. Συνεπώς, όσα περισσότερα μέλη της οικογένειάς σου έχουν τη διαταραχή και όσο πιο κοντινός είναι ο βαθμός συγγένειάς σου με αυτά, τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες υπάρχουν να εμφανιστεί σε σένα η διαταραχή αυτή.

Aναγνώστριά μας βιώνει μια πολύ δύσκολη κατάσταση.
Τα τελευταία χρόνια ήταν πολύ δύσκολα με θανάτους και αρρώστιες στενών προσώπων. Τα 4 τελευταία χρόνια είναι άρρωστος ο πατέρας μου προσπαθώ να σταθώ δίπλα του, νιώθω ότι με καταβάλλει στην προσωπική μου ζωή, τα παιδιά μου έχουν κουραστεί και πιστεύουν ότι τα παραμελώ και είναι προτεραιότητά μου ο πατέρας μου και όχι αυτά (η 12χρονη κόρη μου ειδικά). Πώς μπορώ να βρω τις ισορροπίες; 
Αγαπητή αναγνώστρια. Απευθύναμε το ερώτημά σας στον συνεργάτη μας, κύριο Μαυρέα Βενετσάνο, Καθηγητή Ψυχιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. 

Οι απώλειες, ειδικότερα από θάνατο, είναι "γεγονότα ζωής" που μπορούν να είτε να κάνουν το άτομο ευάλωτο σε κατάθλιψη, είτε (το καλύτερο) να περιοριστούν σε απλό πένθος που διαρκεί λίγες εβδομάδες. Στην περίπτωσή σας, οι επανειλημμένες απώλειες, μαζί με το χρόνιο πρόβλημα υγείας του πατέρα σας έχουν συσσωρεύσει μεγάλο βάρος πάνω σας που, όπως φαίνεται, έχει αρχίσει να σας επηρεάζει ψυχικά.
Επιπλέον, αν η ασθένεια του πατέρα σας είναι τελική και αναμένεται ο θάνατος, η μακροχρόνια αναμονή είναι ιδιαίτερα επώδυνη και ψυχοφθόρα. Ιδιαίτερα, στην περίπτωσή σας, η υποχρέωσή σας να σταθείτε δίπλα στον πατέρα σας, συγκρούεται με τις υποχρεώσεις σας ως μητέρας απέναντι στα παιδιά σας, αλλά και την επιθυμία σας να ζήσετε ως ανεξάρτητο άτομο χωρίς βάρη και δεσμεύσεις. Επιπλέον, η ενοχή απέναντι στα παιδιά σας που, δικαίως, σας πιέζουν για περισσότερη προσοχή και φροντίδα, είναι αρκετά μεγάλο βάρος.

Από όσα γράφετε, δεν φαίνεται να υπάρχει ακόμη κάποια ψυχική διαταραχή όπως κατάθλιψη ή αγχώδης διαταραχή, αν και η επιβάρυνση που βιώνετε, τόσο η πρόσφατη όσο και οι απώλειες του παρελθόντος, σας κάνει ευάλωτη σε παρόμοιες διαταραχές.
Φυσικά, πρέπει πρώτα απ' όλα να μπορέσετε να μοιραστείτε το βάρος της φροντίδας του πατέρα σας και με άλλους (αδέλφια, άλλους συγγενείς). Έτσι θα δώσετε χώρο στον εαυτό σας να ασχοληθεί τόσο με τις υποχρεώσεις σας απέναντι στα παιδιά σας, όσο και με τον εαυτό σας. Επιπλέον, πρέπει, ίσως και με τη βοήθεια ψυχολόγου, να εξετάσετε το θέμα της δυσκολίας σας να καταλήξετε στις προτεραιότητες με τις οποίες θα πρέπει να ασχοληθείτε.

Δεν νομίζω ότι αφορά κάποιο οργανικό θέμα η κατανάλωση πάγου. Το γεγονός πως είστε στη Αυστραλία και πως βρίσκεστε εκεί "αυτή τη στιγμή" με κάνει να συμπεράνω πως είτε δεν θα μείνετε για πολύ εκεί είτε δεν είστε εκεί πολύ καιρό.

Η Ηλέκτρα, 52 ετών εκπαιδευτικός εξομολογείται:
"Από νέα ήμουν πολύ αδύνατη και παρόλο που απέκτησα τρία παιδιά, το σώμα μου δεν άλλαξε σχεδόν καθόλου. Στην περίοδο της κλιμακτηρίου άρχισα σιγά σιγά να παχαίνω. Θεώρησα όμως, ότι εύκολα θα αντιμετωπίσω το πρόβλημα και θα χάσω χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια τα κιλά που είχα πάρει. Αντίθετα όμως, τα κιλά άρχισαν να συσσωρεύονται το σώμα μου να αλλάζει δραματικά και στο τέλος έχασα τον έλεγχο. Παράλληλα εκείνη την περίοδο συνέβαιναν πολλά δραματικά γεγονότα στη ζωή μου. Ο πατέρας μου αρρώστησε και έτσι ανέλαβα εγώ την φροντίδα και των δυο γονιών μου ενώ ταυτόχρονα δούλευα, φρόντιζα το σπίτι και τα παιδιά μου.   
Πριν παχύνω ένιωθα όμορφα με το σώμα μου, ελεύθερη. Έβλεπα ότι άρεσα και το απολάμβανα. Είχα διάθεση να αγοράζω καινούργια ρούχα, να βγαίνω. Οι ισορροπίες στη ζωή μου ήταν πολύ καλές. Είχα καλή σχέση με τον άνδρα μου, τους φίλους μου και τον κοινωνικό μου περίγυρο. Όμως, ο συνδυασμός του ότι μπήκα στην κλιμακτήριο με το πρόβλημα του θυρεοειδούς μου που ανακάλυψα λίγο αργότερα, με οδήγησε να επιβαρύνω τον εαυτό μου με τριάντα επιπλέον κιλά. 
Άρχισα να παίρνω σιγά σιγά κιλά και επειδή πίστευα ότι ήταν πολύ εύκολο να τα χάσω δεν ένιωσα καθόλου απειλή από το πάχος. Το χειρότερο ήταν ότι ενώ είχα ήδη πάρει τα πρώτα 10 κιλά, εγώ διατηρούσα στο μυαλό μου την παλιά μου εικόνα μη συνειδητοποιώντας την έντονη αλλαγή. Στην πορεία μη βρίσκοντας στην ντουλάπα μου ρούχα και μη μπορώντας να βρω στα μαγαζιά πια νούμερο που να μου κάνει άρχισα να συνειδητοποιώ το πρόβλημα.
Και τότε δεν μου άρεσε πια η εικόνα μου. Άρχισα να σκέφτομαι ότι ποτέ δε θα απαλλαγώ από τα περιττά κιλά. Απέφευγα να βλέπω φίλους και γνωστούς παλιούς που στα μάτια τους θα ήταν έντονη η αλλαγή στο σώμα μου. Δεν είχα όρεξη για κοινωνικές εκδηλώσεις σταμάτησα να πηγαίνω στα μαγαζιά πια και να κάνω βόλτες με τις φίλες μου. Ήμουν πολύ απογοητευμένη από τον εαυτό μου αλλά και πολύ θυμωμένη που είχα αφήσει να μου συμβεί αυτό. 
Οι πιο δύσκολες στιγμές ήταν όταν κοιταζόμουν στον καθρέφτη. Όταν έπρεπε να παρεβρεθώ σε μια κοινωνική ή οικογενειακή εκδήλωση και δεν έβρισκα ρούχα να φορέσω. Συνήθως, ένιωθα αταίριαστη στο περιβάλλον. Από τον άνδρα μου είχα στήριξη. Δεν έδειχνε να με απορρίπτει ούτε καν να σχολιάζει το γεγονός. Αυτό μπορεί να με βοηθούσε αλλά δεν ήταν αρκετό για να μη νιώθω απέχθεια για τον εαυτό μου. Αντί όμως να αντιδράσω και να αλλάξω έτρωγα όλο και περισσότερο! Με είχε κυριεύσει το άγχος. Το φαγητό γινόταν η μόνη μου διέξοδος και τα 10 κιλά έγιναν 20, τα 20 κιλά έγιναν 30!
Και στη δουλειά μου ένιωθα πολύ άσχημα. Πίστευα ότι όλοι παρατηρούσαν πόσο είχε αλλάξει το σώμα μου. Ο ύπνος μου ήταν ανήσυχο;.Είχα δυσφορία και οι αντοχές μου μειώνονταν μέρα με τη μέρα. Τα σαββατοκύριακα κλεινόμουν στο σπίτι. Κατέληξα να κάνω μόνο τα αναγκαία και τίποτε άλλο. Έκρινα τον εαυτό μου πολύ αυστηρά, θαύμαζα τους άλλους, το σώμα τους τον τρόπο που ντύνονταν. Νοσταλγούσα τον καιρό που ήμουν αδύνατη που μπορούσα να φορέσω ό, τι ήθελα, πίστευα ότι ποτέ δε θα μπορούσα να αποδεχτώ αυτή τη νέα μου εικόνα. Πολλές φορές στο δρόμο άκουγα σχόλια περιφρονητικά και απάνθρωπα και αισθανόμουν ακόμα χειρότερα.Κατάλαβα πόση προκατάληψη υπάρχει προς τα υπέρβαρα άτομα. 
Η διάθεσή μου άρχισε να αλλάζει μόνο όταν μετά από κόπο και κάνοντας μια δίαιτα έχασα 8 κιλά. Πήρα δυνάμεις και άρχισα να αντιμετωπίζω με χιούμορ το πρόβλημα του πάχους. Αρχισα σιγά σιγά να σκέφτομαι διαφορετικά. Άρχισα να πιστεύω ότι θα τα καταφέρω και εγώ. Δεν μπορεί, σκεφτόμουν, τόσοι και τόσοι τα κατάφεραν. Aν γυρνούσα τον χρόνο πίσω αυτό που θα άλλαζα είναι ο τρόπος που αντιμετώπισα το πρόβλημά μου από την αρχή. Δεν θα έφτανα ως εδώ, από την αρχή θα το έβλεπα πιο δυναμικά το πρόβλημα. Ακόμα παλεύω με το πάχος. Αυτό που έχω διδαχθεί ως τώρα, είναι ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι δεδομένο. Ξαφνικά όλα αλλάζουν. Ναι θα συνεχίσω, ναι θα δώσω και ελαφρυντικά στον εαυτό μου και θα τα καταφέρω!
Η συνεργάτιδά ψυχοθεραπεύτρια, M.S Ψυχολογίας από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια με ειδικότητα στην οικογενειακή θεραπεία κυρία Πέγκυ Πελώνη- Πινήρου αναλύει την περίπτωση της Ηλέκτρας. 

"Καθώς παχαίνει η εικόνα της Ηλέκτρας αλλάζει. Όμως ενώ στον καθρέφτη βλέπει μια υπέρβαρη γυναίκα μέσα της νιώθει όπως παλιά. Η αυτόματη αντίδραση να μην αποδεχτεί την αλλαγή είναι μια άμυνα, μια ανάγκη να προστατεύσει τον εαυτό της από το συγκεκριμένο γεγονός. Εάν το παραδεχτεί όπως έκανε αργότερα θα πρέπει να πάρει μιαν απόφαση. είτε να αποδεχτεί τα περιττά κιλά είτε να κάνει κάτι γι´αυτό. Όσο είμαστε στην άρνηση εκτός από την αυτοπροστασία παρατηρείται και ακινησία. Το γεγονός ότι τα κιλά άρχισαν να συσσωρεύονται με την εμμηνόπαυση δεν είναι τυχαίο. Η αλλαγή είχε ξεκινήσει εσωτερικά. Τι σήμαινε για την Ηλέκτρα αυτή η αλλαγή; Πώς βλέπει τον εαυτό της τώρα πια; Πώς βλέπει τον εαυτό της σε σχέση με τους άλλους;
Ακούγεται απλό. Κάνω δίαιτα. Πίσω από τα κιλά όμως κρύβονται συναισθήματα περίπλοκα συγκρουόμενα. Το πάχος πολλές φορές μας βοηθά να οχυρωθούμε από αυτά που δυσκολευόμαστε  να καταλάβουμε ή να δεχτούμε. Ακολουθεί θυμός, οργή, κλείσιμο στον εαυτό της. Τρώει όλο και περισσότερο. Όταν η Ηλέκτρα αποφασίσει να αλλάξει θα ορίσει τον εαυτό της διαφορετικά από πριν. Θα πενθήσει τις απώλειες της ως γυναίκα, σύζυγος, μητέρα, φίλη, επαγγελματίας. Τα περιττά κιλά λειτουργούν σαν φρούριο που την προστατεύουν από τους φόβους που μπορούν να εισβάλλουν χωρίς καμιά προειδοποίηση την κρατούν όμως μακριά από τις χαρές, την υγεία, τις σχέσεις. 
Προφανώς η απόφασή της να αδυνατίσει τη βάζει σε μια διαδικασία εσωτερικού διαλογισμού. Μια εσωτερική περιπέτεια που θα τη φέρει αντιμέτωπη με τον εαυτό της και ίσως και να την βοηθήσει να δει στοιχεία του εαυτού της που δεν είχε δει μέχρι τώρα.

Είμαι έγκυος και το τελευταίο καιρό έχω απίστευτο άγχος. Σκέφτομαι διάφορα από την αρχή… Τη γέννα. Και φοβόμουν. Τώρα μου …

Το να αποφεύγει κάποιος την επαφή με πολύ κόσμο στον χώρο εργασίας του είναι φυσιολογικό ή πρόκειται για φοβία; Για …