Η διανομή της οικογενειακής περιουσίας στα παιδιά αποτελεί συνήθη λόγο για την δημιουργία προστριβών και αισθήματος αδικίας. Την ίδια στιγμή που λαμβάνουν ένα δώρο, αισθάνονται αδικημένοι, γιατί δεν ασχολούνται με το τι δέχονται, αλλά με το τι περίμεναν να λάβουν ή με το τι πήραν οι άλλοι. Γονείς που προσέφεραν τους κόπους μιας ζωής αντί να δεχθούν ευχαριστίες, δέχονται διαμαρτυρίες, γκρίνιες και επιθέσεις από τα παιδιά τους. Στο τέλος της ζωής τους, αντί να ερμηνεύσουν όπως έχουν το δικαίωμα, δέχονται αφόρητες πιέσεις, προκειμένου να δώσουν κάτι παραπάνω. Αντί να αγκαλιαστούν από την εκτίμηση και την τρυφερότητα των παιδιών τους, δέχονται υποτιμητικές εκφράσεις   και υφίστανται ψυχικά βασανιστήρια.
Γράφει ο ψυχοθεραπευτής, παιδοψυχίατρος και συγγραφέας, κύριος Δημήτρης Καραγιάννης.  

Η αγάπη που μεταφράζεται σε χρήματα και σε σημαντικά δώρα χάνει το περιεχόμενό της και μεταπίπτει σε αγοραπωλησία ανασφαλειών και ενοχών. Η αγάπη χάνει την ποιότητά της και ευτελίζεται σε διεκδίκηση, σε διαπραγμάτευση και σε σύγκριση ποσών και μεγεθών.
Η διαμάχη για την περιουσία τελικά φτάνει να κατοπτρίζει άλυτες, χρόνιες συναισθηματικές εμπλοκές, προσωπικές ανεπάρκειες, και μια ανωριμότητα που αρνείται να ενηλικιωθεί και να αναλάβει προσωπική ευθύνη.
Κτηματικές περιουσίες εγκαταλειμμένων χωραφιών που αντιστοιχούν σε λίγα ευρω, έγιναν αφορμή για να ψυχρανθούν και να απομακρυνθούν αδέρφια. Μυθικές περιουσίες δισεκατομμυρίων που θα έφταναν για να ζήσουν με περισσή πολυτέλεια απόγονοι τρίτης και τέταρτης γενιάς, οδήγησαν αδέρφια σε ακραίες καταστάσεις αμοιβαίας αλληλοεξόντωσης.
Οι γονείς προσφέρουν ενίοτε με την πεποίθηση ότι μπορούν να ελέγξουν την περαιτέρω πορεία των παιδιών τους. Η προσδοκία ότι τα παιδιά θα οδηγηθούν προς τις ανεπιθύμητες γι’ αυτούς κατευθύνσεις, δεν καταγράφεται ξεκάθαρα στην στιγμή της προσφοράς, αφού θα μπορούσε να οδηγήσει στη μη αποδοχή. Αργότερα όμως παίρνει τη μορφή της αμοιβαίας απαρέσκειας.
Οι γονείς που ανησυχούν για την συναισθηματική απομάκρυνση των παιδιών μετά τον θάνατό τους, κάνουν πολλές φορές το λάθος να αφήνουν την περιουσία τους εξ αδιαιρέτου σ’ αυτά. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Εξουθενωτικές διαφωνίες στη λήψη απόφασης για την τύχη των κοινών κτημάτων, η κατανομή ρόλων και ετικετών: o “κακός” που προσπαθεί να εκμεταλλευτεί και που δημιουργεί τεχνητές εντάσεις για τα το συγκαλύψει. Ο “αδικημένος” που μονίμως διαμαρτύρεται και αντιδρά με την παθητική απόσυρσή του. Ο “διαιτητής” που προσπαθεί να συμβιβάσει τις αντιμαχόμενες παρατάξεις και προσπαθεί ανεπιτυχώς να δημιουργήσει γέφυρες επικοινωνίας. Οι σύντροφοι, οι γνωστοί και οι επόμενες γενιές απεγνωσμένα προσπαθούν να λύσουν τα μπλεξίματα που άφησαν οι προηγούμενες.
Καλή λύση είναι η ξεκάθαρη. Προτιμότερα τα λιγότερα χρήματα, αλλά δίχως τις διαμάχες. Όποιος είναι ικανός, δεν περιμένει να ζήσει από τις κληρονομιές. Η ζωή έχει να δείξει πλήθος πλούσιων κληρονόμων που πέθαναν στη μιζέρια. Εκμαυλίστηκαν από τον χαρισμένο πλουτισμό, το χρήμα το ξεκομμένο από τον μόχθο και τη δημιουργία.
Η μιζέρια που είναι ψυχικό και όχι οικονομικό μέγεθος, κατοικεί σ‘ όποιον αποφεύγει την δύσκολη, μα συναρπαστική πάλη της εργασίας.
Η παράταση της χρονικής περιόδου της εφηβείας στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες είναι γεγονός. Η αυθεντική ενηλικίωση των παιδιών δεν μπορεί να συνυπάρχει με την αυτονόητη απαίτηση για παροχή χρόνου και χρήματος εκ μέρους των γονιών. Ζητείται η αυτονόμηση, δίχως την αντίστοιχη παραίτηση από τις όποιες παροχές.
Αποτελεί θλιβερό γεγονός η γενικευμένη απαίτηση των παιδιών για διανομή της γονικής περιουσίας σ‘ αυτά. Μια τέτοια αντίληψη κλέβει τις δημιουργικές δυνάμεις του παιδιού και το καθιστά μονίμως υπολειπόμενο.
Η μόνιμη αίσθηση αδικίας και η διαρκής ενασχόληση με τα οφέλη των άλλων αδελφών, καθιστά ύποπτο αυτόν που κατηγορεί και δίνει πληροφορίες φια ψυχοπαθητική οργάνωση της προσωπικότητάς του.
Οι διαδεδομένοι οικογενειακοί μύθοι που διακρίνουν τα μέλη της οικογένειας σε δυνατούς που διαρκώς θα πρέπει να φροντίζουν και σε αδύνατους που πάντα φροντίζονται από τους άλλους, οδηγεί σε μοιραίες καταστάσεις. Οι αντιλήψεις αυτές καταλήγουν στις άνισες κατανομές, όπου ο “αδύνατος” δέχεται τα περισσότερα, αφού οι γονείς εκτιμούν ότι δεν θα μπορέσει να εντεπεξέλθει στις δυσκολίες της ζωής. Βεβαίως, όλοι αδικούνται, αφού κανείς στην πραγματικότητα δεν είναι αποκλειστικά δυνατός ή αποκλειστικά αδύνατος.
Από την κλινική μου εμπειρία μού είναι βέβαιο ότι εκείνος ο οποίος έχει δεχθεί την ευνοϊκή μεταχείριση, τελικά θα είναι ο χαμένος της ιστορίας. Δεν πρόκειται να έχει καμιά τύχη στην προσωπική του πορεία.
Κάτι αντίστοιχο αποδεικνύουν οι έρευνες γαι την πορεία όσων κέρδισαν μεγάλα ποσά σε λαχεία ή αντίστοιχα τυχερά παιχνίδια. Οι περισσότεροι δεν είχαν καλή τύχη. Δεν πρόκειται για κάποια μεταφυσική τιμωρία στην οποία υπόκεινται όσοι διαπράττουν την ύβρη να υπερβούν το όποιο οικονομιό όριο. Το γεγονός μπορεί να κατανοηθεί ως συνέπεια του μεγάλου άλματος που κάνει κάποιος όχι βάσει των δικών του προσπαθειών και των ικανοτήτων του, αλλά εξαιτίας του τυχαίου, του χαρισμένου ή του άδικου.
Είναι τότε που, σε συμβολικό επίπεδο, αυτός που έχει μάθει να οδηγεί ένα μικρό αυτοκινητάκι, βρίσκεται να πρέπει να οδηγήσει τη νέα του Φεράρι, με την έπαρση μάλιστα ότι οι δρόμοι του ανήκουν αποκλειστικά. Επομένως, το ατύχημα που θα του συμβεί δεν θα οφείλεται σε μια θεϊκή τιμωρία, αλλά στην συνέπεια της έπαρσης που χαρακτηρίζει εκείνον που θεωρεί ότι δικαιωματικά τού ανήκει αυτό που οι περιστάσεις τού χάρισαν.
Το γνωστό κινέζικο γνωμικό: “καλύτερα να μάθεις κάποιον να ψαρεύει, παρά να του προσφέρεις ψάρια για να χορτάσει την πείνα του”, παρουσιάζει την παγκόσμια αλήθεια, ότι τυχερό είναι το παιδί που με προσωπική διεργασία αξιοποίησε την θετική ή την αρνητική εμπειρία των γονιών του, παρά εκείνο που ανέξοδα κληρονόμησε τα όποια αγαθά μπόρεσαν αυτοί να αποκτήσουν.

ΕΦΗΒΙΚΟΣ ΕΓΚΕΦΑΛΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότερες έρευνες εστιάζουν στην ανάπτυξη και λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ειδικά

Αναγνώστριά μας ζητά τη συμβουλή των ειδικών μας.
ΕΙΜΑΙ ΠΑΝΤΡΕΜΕΝΗ 30 ΧΡΟΝΙΑ.ΠΡΟΣΦΑΤΑ ΠΗΡΕ ΣΥΝΤΑΞΗ Ο ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ,Ο ΟΠΟΙΟΣ ΔΟΥΛΕΥΕ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ 9.00ΜΜ.  ΑΓΑΠΟΥΣΕ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ, ΗΤΑΝ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ.  ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΥΠΟΨΙΑΣΤΩ ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΞΩΣΥΖΙΚΗ ΣΧΕΣΗ.ΕΧΟΥΜΕ ΔΥΟ ΓΙΟΥΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΜΕΝΟΥΝ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ. ΕΓΩ ΕΡΓΑΖΟΜΑΙ ΕΝΩ ΕΚΕΙΝΟΣ ΚΑΘΕΤΑΙ–ΟΥΔΕΠΟΤΕ ΕΙΧΕ ΕΝΑ ΧΟΜΠΥ ΛΟΓΩ ΔΟΥΛΕΙΑΣ–ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΔΙΚΟΙ ΜΟΥ ΦΙΛΟΙ–ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ.  ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ ΠΝΙΓΕΤΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΗΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ. ΨΑΧΝΕΙ ΑΠΕΓΝΩΣΜΕΝΑ ΝΑ ΒΡΕΙ ΔΟΥΛΕΙΑ,ΠΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΟ. ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΠΟΛΥ ΤΟΝ ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟ ΟΠΟΥΔΗΠΟΤΕ ΚΡΙΝΕΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ. ΕΙΣΠΡΑΤΩ ΠΩΣ ΠΑΝΤΑ ΠΡΟΤΕΡΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΗΤΑΝ Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΝΤΩΣ ΕΓΩ.Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑΚΙΑ ΤΗΣ ΑΛΛΑ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΟΜΟΡΦΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ. Η ΕΡΩΤΗΣΗ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟΝ ΒΟΗΘΗΣΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΝΑ ΜΗΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΤΩΡΑ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ.
Αγαπητή αναγνώστρια. Απευθύναμε τον προβληματισμό σας στην ψυχολόγο- ψυχοθεραπεύτρια κυρία Μαριέττα Πεπελάση. 

H φίλη μας πρέπει να ανακαλύψει ξανά τον άνδρα τον οποίο παντρεύτηκε, να προσπαθήσει να κάνει δραστηριότητες μαζί με τον άνδρα της για να τον βοηθήσει ουσιαστικά. Θα ήταν καλό να  ενταχθεί σε καινούριες ομάδες κοινωνικοποίησης. Ας δοκιμάσουν να πηγαίνουν μαζί εκδρομές, υπάρχουν πολλά προγράμματα σε κάθε δήμο που το προσφέρουν αυτό. Να αναζητήσουν κοινωνικές δραστηριότητες. Ο σύζυγός της τώρα, είναι σαν ένα μικρό παιδί που κάνει μια καινούργια αρχή. Και η σχέση του είναι λογικό να επηρεάζεται και αυτή με τη σειρά της.
Αν έχει απομακρυνθεί το ζευγάρι λόγω  διαφοροποίησης της εργασίας είναι σαν να ξανασυναντώνται αυτοί  οι δυο άνθρωποι από την αρχή δύο άνθρωποι επομένως πρέπει να δουν πώς θα προσεγγίσουν ο ένας τον άλλο από την αρχή. Και εδώ, οι δραστηριότητες θα βοηθήσουν να κάνουν αυτή την κοινή αρχή. Τι έκαναν όταν ήταν νεότεροι και τους ευχαριστούσε; Να βγαίνουν, να επισκέπτονται φίλους; Να πηγαίνουν για φαγητό; Να πηγαίνουν εκδρομές;
Είναι ακόμα νέοι και πρέπει να τα ξαναζήσουν όλα αυτά. Η σύνταξη είναι ευκαιρία για μια νέα αρχή. Και αν δεν έχουν ακόμα υποχρεώσεις με εγγόνια, ακόμα καλύτερα. Δραστηριότητες παλιές και νέες, λοιπόν. Χρειάζεται να ξαναπιάσουν το νήμα από την αρχή. Να γνωρίσουν άλλους ανθρώπους. Και η φίλη μας πρέπει να πάρει τον άνδρα της από το χέρι και να τον οδηγήσει γιατί αυτός μπορεί να  ντρέπεται να μην ξέρει να μη γνωρίζει τον τρόπο για νέες κοινωνικές επαφές.

Αναγνώστρια μας ρωτά για το θέμα της δυσλεξίας.
Καλησπέρα σας. Εχω ένα γιο ο οποίος έχει δυσλεξία. Συγκεκριμένα δυσαναγνωσία και δυσορθογραφία. Ασχολήθηκα πολύ η ίδια με την εκπαίδευση του και με την φροντίδα των δασκάλων και των καθηγητών του, τα πάει περίφημα στο σχολείο και είναι πολύ καλός μαθητής με επιδόσεις στα θετικά μαθήματα και στο σχέδιο. Πρόσφατα διάβασα το βιβλίο ,του Ρόναλντ Ντέιβις ο οποίος έχει εφεύρει μια μέθοδο με την οποία οι δυσλεξικοί ξεπερνούν το πρόβλημα της δυσαναγνωσίας. Ήθελα να σας ρωτήσω κατά πόσο είναι αξιόπιστη αυτή η μέθοδος και αν πρέπει να την εμπιστευθώ μιας και στοιχίζει και σε χρήμα και σε χρόνο.
Σας ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Στο ερώτημά σας μας απάντησε ο ειδικός παιδαγωγός, στη Μονάδα Διαταραχών – Υπερκινητικότητας, Προσοχής και Μάθησης του Παιδοψυχιατρικού Τμήματος του Νοσοκομείου Παίδων "Αγλαΐα Κυριακού", κύριος Χρήστος Σκαλούμπακας. 
"Η Δυσλεξία  είναι μια διαταραχή  της ανάγνωσης η οποία  επηρεάζει την ορθογραφημένη γραφή  και την γενικότερη ποιότητα του γραπτού λόγου και έχει νευροβιολογικό υπόβαθρο.Αυτό σημαίνει ότι  δεν εξαλείφεται,  μολονότι είναι απολύτως διαχειρίσιμη.
Από το γραπτό σας καταλαβαίνουμε ότι το παιδί σας έχει καταφέρει να επιτύχει πολλά πράγματα στην σχολική του σταδιοδρομία παρά τη δυσχέρεια αυτή, κάτι που ισχύει για χιλιάδες άλλα παιδιά που έχουν καταφέρει να ολοκληρώσουν τη σχολική τους σταδιοδρομία με επιτυχία, να εισαχθούν σε σχολή της αρεσκείας τους και σήμερα να είναι εξαίρετοι επαγγελματίες.
Οι περισσότεροι έχουν μάθει να ζουν με τις δυσκολίες αυτές με μεγάλη επιτυχία.  Υπάρχουν τρόποι που μπορεί κάποιος να βοηθήσει το παιδί του να βελτιώσει την αναγνωστική ή την ορθογραφική του ικανότητα, κάποιοι από τους οποίους έχουν ελεγχθεί και επιστημονικά.
Το πρόγραμμα Ντέηβις δεν έχει τύχει αυτού του τύπου τον έλεγχο, χωρίς αυτό να αποτελεί μομφή για τον επαγγελματία που το χρησιμοποιεί, απλά δεν έχει κριθεί με τρόπο που θα καθιστούσε σαφές το  αν και πού υπερτερεί συγκριτικά με άλλες προσεγγίσεις. Θα ήμουν επίσης επιφυλακτικός απέναντι σε προσεγγίσεις που αναφέρονται στη Δυσλεξία ως "χάρισμα", κάτι που ισχυρίζεται η συγκεκριμένη μέθοδος.
Παρότι τα περισσότερα παιδιά με την κατάλληλη υποστήριξη καταφέρουν να διαχειριστούν τις συνέπειες της Δυσλεξίας, το να τη χαρακτηρίζει κάποιος  "χάρισμα" μάλλον υποτιμά τη νοημοσύνη πολλών ανθρώπων που είναι Δυσλεξικοί και έχουν ταλαιπωρηθεί αρκετά από αυτή τους τη δυσκολία".
Με τιμή
Χρήστος Σκαλούμπακας

Αναγνώστριά μας ρωτά:
"Έχω δύο παιδιά. Το ένα 2,5 ετών και το άλλο 6 μηνών. Αν και κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, προσπαθήσαμε με τη γυναίκα μου να προετοιμάσουμε το γιο μας για τον ερχομό της αδερφής του. Του μιλούσαμε καθημερινά για την αδερφή του. Όταν γεννήθηκε η Αργυρώ, ο Βαγγέλης έδειξε να ζηλεύει. Ακόμα και τώρα, με την πρώτη ευκαιρία την κάνει να κλαίει. Προσπωπικά, του δίνω το χώρο και το χρόνο να μένει μόνος του με την αδερφή του. Το ίδιο και η γυναίκα μου. Δεν συμβαίνει το ίδιο με τη γιαγιά όμως, που κάθε φορά που πλησιάζει ο γιος μας την αδερφή του, αρχίζει και του φωνάζει . Πώς θα μπορούσα να χειριστώ την αποδεδειγμένη ζήλια του γιου μου;"
Αγαπητή αναγνώστρια. Απευθύναμε τον προβληματισμό μας στην οικογενειακή θεραπεύτρια κυρία Ερατώ Χατζημιχελάκη.

Μια πρώτη και βασική συμβουλή που πρέπει να δώσουμε είναι να προσπαθήσουν οι γονείς να εντάξουν το μεγάλο παιδί  στη διαδικασία περιποίησης του μικρού παιδιού και βέβαια να μη δίνουν μεγάλη σημασία στην συμπεριφορά αυτή της ζήλιας. Την αφήνουμε να περνά απαρατήρητη, να μην προκαλεί αναστάτωση στο οικογενειακό περιβάλλον.
Σας εξηγήσουμε λίγο πιο αναλυτικά αυτές τις δυο συμβουλές.
Ξαφνικά έρχεται ένα άλλο πλάσμα στην οικογένεια που τραβάει όλη την προσοχή πάνω του. Γίνεται αντικείμενο ενδιαφέροντος κυρίως της μαμάς η οποία σε αυτή την χρονική περίοδο έχει το μεγαλύτερο βάρος της φροντίδας του. Ο αναγνώστης μας πρέπει να επιδιώκει λοιπόν, κατά κύριο λόγο να αφήνει το παιδί μαζί με τη μητέρα του στον ίδιο χώρο. Το παιδί νιώθει μάλλον την έλλειψη της μητέρας που στα μάτια του αφοσιώθηκε «αλλού». Είναι πολύ πιο χρήσιμη αυτή η τακτική από το να αφήνει το παιδί μαζί με το αδερφάκι του.
Τι νιώθει το μεγάλο αδερφάκι;
Νιώθει ότι έχασε τον πρώτο λόγο, το ενδιαφέρον της μαμάς και ότι τώρα όλοι ασχολούνται με τη μικρότερη αδερφή του. Νιώθει φόβο, ότι θα χάσει την αγάπη των γονιών. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία πιστεύουν ότι η αγάπη δεν μοιράζεται. Η μαμά όσο μπορεί πρέπει να του δώσει χρόνο, να αφιερώσει χρόνο στην επικοινωνία των δυο τους,  χωρίς την παρεμβολή του μικρού παιδιού.
Μη δίνετε παραπάνω σημασία στο γεγονός από όσο πρέπει.
Είναι μια φυσιολογική συμπεριφορά και δε χρειάζεται να γίνει οικογενειακό ζήτημα. Παρεμβαίνουμε βέβαια αν δούμε ότι η συμπεριφορά του μεγάλου παιδιού μπορεί να γίνει επικίνδυνη και έχουμε το νου μας για κίνδυνο τραυματισμού.
Προσπαθήστε να μην γίνεστε επικριτικοί σαν γονείς.
Αντίθετα, πρέπει να ενθαρρύνουμε το μεγάλο παιδί, λέγοντας  “σε εμπιστεύομαι και πιστεύω ότι θα κάνεις το καλύτερο για το αδερφάκι σου”.  Το παιδί έχει το δικαίωμα να ζηλεύει όσο και αν μας φαίνεται περίεργο. Εμείς δε χρειάζεται να δημιουργήσουμε ενοχές στο παιδί για τον τρόπο που αισθάνεται. Απλά, δεν ενισχύουμε τη συμπεριφορά του αυτή και όπως είπαμε φαινομενικά, την αφήνουμε να περνά απαρατήρητη.
Κάτι που θα πρότεινα:
Ας δοκιμάσει η μητέρα που συνήθως είναι αυτή που λείπει στο παιδί να του αφιερώσει λίγο χρόνο παραπάνω. Ας προσπαθήσει να πηγαίνει βόλτες, για παράδειγμα μαζί του όταν κάποιος άλλος μπορεί να κρατήσει το παιδί. Και επειδή όπως μας λέει η αναγνώστρια βοηθά και η γιαγιά η οποία μάλιστα, φωνάζει, προσεγγίστε αυτή τη γυναίκα και βάλτε τη στο παιχνίδι σας. Εξηγήστε της για ποιο λόγο πρέπει να αλλάξει και εκείνη τη συμπεριφορά της όπως και εσείς. Μη την παρεξηγείται. Οι μεγαλύτεροι σε ηλικία άνθρωποι έχουν τις δικές τους αντιλήψεις και είναι πολλές φορές πιο δύσκολο να καταλάβουν.