Ο Ιπποκράτης (460-377πΧ) περιέγραψε τη θεραπευτική αξία εκχυλισμάτων φυτών που περιέχουν σαλικυλικά, όπως των "χυμών" της λεύκας στις οφθαλμικές παθήσεις και του φλοιού της ιτιάς στην ανακούφιση του πυρετού και των πόνων του τοκετού. Από το φλοιό της ιτιάς περιγράφεται το 1763μΧ από τον αιδεσιμότατο Edward Stone η κατασκευή σκόνης με σαφή επιτυχία στην αντιμετώπιση του πυρετού με ρίγη, μετά χορήγηση σε 50 ασθενείς. Η δοκιμή του φλοιού της ιτιάς έγινε όχι λόγω της σύστασης του Ιπποκράτη, αλλά λόγω του ότι το εκχύλισμα ήταν εξαιρετικά πικρό και θύμιζε τη γεύση του φλοιού του κινινόδεντρου, σε μία εποχή που το κινίνο χρησιμοποιείτο για την αντιμετώπιση του πυρετού της ελονοσίας. Αυτή όμως η εξαιρετικά πικρή γεύση του σαλικυλικού οξέος οδήγησε τον Felix Hoffman τo 1897 στη Γερμανία στη παρασκευή μιας πιο εύγευστης μορφής, ώστε να μπορεί να το χρησιμοποιεί ο πατέρας του που έπασχε από ρευματισμούς. Η δημιουργία με αυτό τον τρόπο της ασπιρίνης και η κυκλοφορία της από την Bayer, άλλαξε τα δεδομένα της ιατρικής και οδήγησε στη δημιουργία ενός φαρμάκου που μπήκε σε όλα σχεδόν τα ανθρώπινα σπίτια σε παγκόσμια κλίμακα.