Στον αντίποδα των ζευγαριών και γονέων που μισιούνται υπάρχουν οι γονείς που όταν χωρίζουν παραμένουν φίλοι. Είναι καλοί και ευγενικοί, αγαπιούνται. Είναι μια συμπεριφορά που τηρούν αρκετά ζευγάρια. Οι πρώην συνεχίζουν να κάνουν παρέα σαν φίλοι γιορτάζουν τα γενέθλια των παιδιών και τα Χριστούγεννα μαζί και γιατί όχι κάνουν και μαζί διακοπές. Πώς γίνεται αυτό; Είναι σωστό;
Γράφει ο ψυχίατρος, Μορίς Μπερζέ.
Συμμετέχουν επίσης και σε έναν πρωτότυπο τρόπο επιμέλειας όπου οι γονείς αντικαθιστούν ο ένας τον άλλο με τη σειρά τους σε ένα οικογενειακό σπίτι όπου κατοικούν τα παιδιά τους. Όταν λείπει ο ένας δηλαδή ο άλλος μπορεί να μείνει στο σπίτι του άλλου. Ασυνήθιστο ίσως αλλά συμβαίνει. Ούτε μίσος ούτε κακία. Όλα γίνονται με καλό σκοπό και για τον καλύτερο τρόπο.
Πώς γίνεται αυτό;
Η κατάσταση αυτή φαντάζει ιδανική στον αντίποδα των συγκρούσεων που μπορεί να προκαλέσει βλάβες στο παιδί. Είναι σαφές ότι όταν τα πηγαίνει καλά με τον πρώην σύντροφο οι πόνοι που έχουν σχέση με το διαζύγιο καταπραΰνονται. Ωστόσο είναι σημαντικό να αναρωτηθούμε για τα όρια αυτής της σύμπνοιας. Μέχρι που μπορεί να φτάσει;
Το να περάσει κανείς τις διακοπές μαζί δηλαδή, να κοιμηθεί κάτω από την ίδια στέγη με τον/ την πρώην σύζυγό του δεν κινδυνεύει να δημιουργήσει κάποια σύγχυση στο μυαλό ενός παιδιού να διατηρήσει την ελπίδα του ξανασμιξίματος των γονέων και κατά συνέπεια να αποδειχθεί βλαβερό; Δεν μπορούμε να το ξέρουμε. Δεν διαθέτουμε κανένα στοιχεία βασισμένο σε επιστημονική έρευνα πάνω σε αυτό το θέμα.
Ένα και μόνο είναι σίγουρο. Δεν πρέπει να κάνουμε καμία κριτική. Αν ένα ζευγάρι έχει ανάγκη αυτό το ενδιάμεσο στάδιο για να χωνέψει το διαζύγιο, λίγο χρόνο για να χωνέψει τον πόνο του, γιατί όχι; Τις περισσότερες φορές κάνουμε ό, τι μπορούμε με ό, τι διαθέτουμε. Από την άλλη αν το πρώην ζευγάρι παραμείνει για καιρό σε αυτή την πολύ ασαφή σχέση επειδή δεν μπορεί να ξεπεράσει και να αποδεχθεί με ωριμότητα τον χωρισμό του ίσως να δημιουργηθεί ο κίνδυνος μιας μεγάλης αποσταθεροποιητικής κατάστασης για τα παιδιά. Λόγω της αλληλουχίας των συμβάντων οι γόνοι τους θα καταφέρουν να αφομοιώσουν το διαζύγιο να κάνουν την απαραίτητη ψυχική διεργασία για να το αποδεχτούν; Πολύ φοβόμαστε πώς όχι.
Όσο για το οικογενειακό σπίτι καλό θα είναι να δούμε τα όρια δηλαδή τους κινδύνους. Μήπως είναι μια προσπάθεια όχι αναγκαστικά ενσυνείδητη να διατηρηθεί τεχνητά με τους τοίχους ο δεσμός ενός ζευγαριού που έχει ραγίσει; Πώς είναι δυνατόν να φανταστούμε ότι οι γονείς δεν θα αφήσουν κανένα ίχνος από το πέρασμά τους στον κοινό αυτό χώρο; Σημάδια εντελώς προσωπικά που θα βρει ο άλλος όταν φτάσει. Όλα αυτά δεν ευνοούν έναν καθαρό και σαφή χωρισμό.
Οφείλουμε λοιπόν να είμαστε προσεκτικοί. Η κατάσταση της πολύ μεγάλης οικειότητας σίγουρα δεν πρέπει να διαιωνιστεί. Τα παιδιά έχουν ανάγκη από ξεκάθαρες καταστάσεις για να βρουν τον εαυτό τους. Αργά ή γρήγορα οι γονείς πρέπει να πάρουν τις αποφάσεις τους αυτό θα γίνει άλλωστε πολύ φυσικά κάτω από την πίεση των νέων συζύγων. Στην πραγματικότητα όλα είναι θέμα επιπέδου. Το να τρώνε μαζί κάπου κάπου σε ορισμένες περιπτώσεις σημαίνει κάποια αμοιβαία αγάπη μεταξύ των γονέων (την οποία δεν βλέπουμε γιατί το διαζύγιο θα έπρεπε να σκοτώσει). Όμως το να περνούν  τις διακοπές μαζί φανερώνει έναν χωρισμό που δεν είναι ξεκάθαρος. Στην τελευταία περίπτωση προσοχή! Σίγουρα οφείλουμε να το ξανασκεφτούμε.