«Ο άνθρωπος, εν γένει, ενώ είναι ζώο που βιώνει το παρελθόν του, όποιο κι αν είναι, τελικά αποδεικνύεται ότι δεν το αντέχει. (…) Με τα χρόνια παρατηρείται μια εσωτερική διάβρωση, ένα ψυχικό στραπάτσο, που συχνά δεν επιδέχεται καμιά εύλογη εξήγηση. Γιατί γίνονται όλοι τόσο χάλια με τα χρόνια; Κι όμως. Οπως τα αυτιά του υπέργηρου χορταριάζουν, όπως τα ξύλινα πατώματα κάποτε πέφτουν, η συνείδηση παρουσιάζει συμπτώματα κατάρρευσης, που καταλήγουν σε θορυβώδεις εκδηλώσεις. (…) Οπου χάρβαλο, όπου κουρέλι, όπου χρεοκοπία της καρδιάς, εκεί και η θάλασσα των λόγων».