Το ζήτημα του σχολικού εκφοβισμού απασχολεί τελευταία αρκετά έντονα τα επιστημονικά, εκπαιδευτικά και επικοινωνιακά δίκτυα αναζητώντας αίτια και τρόπους αντιμετώπισης. Παρότι δεν είναι ένα πρωτοεμφανιζόμενο φαινόμενο, παρουσιάζεται συχνά ως τέτοιο, ενώ δίνεται έμφαση στην ανάπτυξη πολιτικών αντιμετώπισής του κατά κύριο λόγο στα πλαίσια στα οποία εκδηλώνεται και δη στο χώρο του σχολείου. Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι η ευθύνη της φροντίδας του παιδικού ψυχισμού επιφορτίζεται κυρίως στους εκπαιδευτικούς- παιδαγωγούς. Ο κίνδυνος που ελλοχεύει στην προσέγγιση αυτή, χωρίς να προτείνεται υποβάθμιση της σημασίας του ρόλου του εκπαιδευτικού, είναι η μειωμένη εστίαση στις δυνάμεις της οικογένειας που αναμφίβολα κατέχει τον μεγαλύτερο ρόλο στην ανάπτυξη της πνευματικής και ψυχικής υγείας του παιδιού.