Λέμε πως ένα παιδί έχει λεκτική απραξία/ δυσπραξία όταν δεν μπορεί να σχεδιάσει και να πει συνειδητά αυτό που θέλει. Τα όργανα της ομιλίας δε συγχρονίζονται και έτσι όταν μιλούν ο λόγος τους είναι ακατανόητος. Με άλλα λόγια, το παιδί ξέρει τι θέλει να πει, όμως ο εγκέφαλος δεν δίνει τις σωστές εντολές στα όργανα της άρθρωσης για να παράγει με ακρίβεια τη λέξη. Ακόμα, μπορεί το παιδί να σου πει την λέξη “αλεπού” σωστά σε κάποια αυθόρμητη στιγμή, όμως αν του ζητήσουμε να επαναλάβει την ίδια λέξη μπορεί να την πει μια φορά “απού”, την επόμενη “λεπού”.

Σύμφωνα με μια εξήγηση, οι έφηβοι που είναι πιθανότερο να μπλέξουν με ναρκωτικά, είναι όσοι έχουν λιγότερα κίνητρα και παίρνουν μικρότερη απόλαυση από παραδοσιακές ανταμοιβές όπως η απόκτηση χρημάτων. Η τάση για λιγότερο συμβατικές ‘απολαύσεις’ όπως τα ναρκωτικά αφήνει ένα «αποτύπωμα» στον εγκέφαλό τους, πράγμα που επιτρέπει να γίνει πρόβλεψη –εν μέρει τουλάχιστον- για το ποιοί νέοι μπορεί να εθιστούν στα ναρκωτικά.