<div>Περίεργος άνθρωπος. Μοναδική περίπτωση στα δώματα της εξουσίας. Μιλά χωρίς να φοβάται το τσαλάκωμα της εικόνας του και συνεχίζει να είναι παρών στην πολιτική «θεατρική» σκηνή της χώρας. Μιλά για πράγματα που μας καίνε, δίνοντας διευθύνσεις και ονόματα. Είναι από τους λίγους στο δωμάτιο της εξουσίας που τους είδα να στέκουν όρθιοι μπροστά στην καρέκλα και να αποφεύγουν να στρογγυλοκαθίσουν. Απολαύστε τον!</div>
<p><strong>Τραβήξτε από τη μνήμη σας μια ανάμνηση των γονιών σας που σας καθόρισε…</strong></p>
<p class="a0">Θυμάμαι τον μπαμπά μου να γυρνάει στις ταβέρνες για να προωθήσει τη δουλειά του. Την Καθαρά Δευτέρα γέμιζε τη Μοδιάνο και μαζί με τα ψάρια είχε και πενηνταράκια ούζο «Μπουτάρης». Ηταν πολύ συστηματικός στη δουλειά. Η δε μάνα μου όχι μόνο δεν του έλεγε όχι σε όλα αυτά, αλλά ήταν μαζί του και από μακριά. Εκείνη ήταν καλοσυνάτη, αλλά αυστηρή Δεν υπήρχε περίπτωση να της πας κόντρα. Οταν έβλεπε ότι δεν πήγαιναν τα πράγματα προς τα εκεί που ήθελε, έβρισκε τρόπο. Ηταν αποφασιστικός άνθρωπος, </p>
<p class="a0"><strong>Πείτε μια απόφαση της μητέρας σος που επηρέασε τη δική σας ζωή…</strong></p>
<p class="a0">Τελειώνοντας το δημοτικό, πέρασα στο Πειραματικό. Ημουν λίγο περίεργος στο σχολείο, όχι κακός μαθητής αλλά λιγάκι ονειροπόλος, αφηρημένος, Ο περίφημος Ξηροτύρης του Πειραματικού, που ήταν εναντίον των πλουσίων, δεν ήταν ευχαριστημένος από μένα. Μάλωσε, λοιπόν, με τη μάνα μου και αυτή, χωρίς δεύτερη κουβέντα, μου είπε: «Φεύγεις από το Πειραματικό, θα πας από αύριο στο Κολλέγιο, που έχει πιο ελεύθερο σύστημα». Ετσι πήγα και τελείωσα το γυμνάσιο στο Κολλέγιο. </p>
<p class="a0"><strong>Πίστευε ότι το παιδί της έχει πάντα δίκιο;</strong></p>
<p class="a0"><strong></strong>Όχι. Ηξερε, όμως ότι ήμουν ιδιότροπο παιδί και με προστάτευε. Γι' αυτό κάποια στιγμή που είδε ότι ξέφευγα είπε: «θα του πάρουμε και δάσκαλο». Και μου πήραν τον Κώστα τον Κεφαλά, συνταξιούχο τότε και παράλληλα ιδρυτή του Λοσγραφικού Μουσείου. Μια φυσιογνωμία. Ηταν πανεπιστήμονας. Από αυτόν επηρεάστηκα πολύ. Στην Ε' Γυμνασίου η οικογένεια αποφάσισε ότι έπρεπε να γίνω χημικός για να μάθω καλά τα κρασιά. Δεν υπήρχε περιθώριο για κάτι άλλο. Τότε ο πατέρας μου μού γνώρισε την Κουράκου, τη δασκάλα μου στα κρασιά, που είχε ανέβει για να παρουσιάσει το διδακτορικό της. Ηταν γνωστή με τον πατέρα μου, χημικός δούλευε στο Ινστιτούτο, κέρατο βερνικωμένο. Αυτή η γυναίκα με επηρέασε πολύ… Πάντοτε με τον τρόπο της μου έδειχνε τι να κάνω και πώς να το κάνω.</p>
<p class="21"><strong>Εσείς αυτόν τσν δρόμο θέλατε να τραβήξετε στη ζωή;</strong></p>
<p class="30">Οχι. Αν με είχαν αφήσει ελεύθερο, μηορεί να είχα γίνει μουσικός ζωγράφος καπετάνιος… Βέβαια μετά το πρώτο έτος αγάπησα πολύ τη χημεία.</p>
<p class="30"><strong>Πιστεύετε ότι γεννηθήκατε με κάποιο ταλέντο; </strong></p>
<p class="a0">Οχι. Λέω ότι μου αρέσει η χειρωνακτική δουλειά και κάθε φορά που πιάνω να κάνω κάτι γεμίζουν πληγές τα χέρια μου. Ξέρω βέβαια ότι γράφω καλά. Αμα σου γράψω ερωτικό γράμμα, θα με ερωτευτείς χωρίς να με ξέρεις (σ.σ.: γέλια).</p>
<p class="20" align="left"><strong><span class="2">Δηλαδή κάτι σαν Συρανό…</span></strong></p>
<div class="WordSection1">
<p class="a2" align="left">Ναι… Εχω επίσης το χάρισμα να είμαι αγαπητός. Στο σχολείο τα έβγαζα πέρα με όλους. Αλλά και αργότερα, με τους αμπελουργούς και με τους αντιπάλους τα κατάφερνα μια χαρά.</p>
<p class="20" align="left"><strong>Τελικως τι καθορίζει τη ζωή μας; Οι επιλογές ή οι επιρροές μας;</strong></p>
<p class="a2">Η στρατηγική επιλογή είναι αποτέλεσμα των όποιων αντιλήψεων έχεις διαμορφώσει.</p>
<p class="20"><strong>Υπάρχει μία επιρροή που άλλαξε τις επιλογές στη ζωή σας;</strong></p>
<p class="30">Ναι. Πιστεύω ότι πέρα από την Αθηνά, τη γυναίκα μου, με την οποία μεγαλώσαμε μαζί και επηρεάσαμε ο ένας τον άλλο, επηρεάστηκα πάρα πολύ από το πρόγραμμα της απεξάρτησης το οποίο είναι ουσιαστικά θεραπεία συμπεριφοράς όπου δεν αποκτάς καινούργιες γνώσεις ούτε καινούργιες συνήθειες αλλά ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και καλλιεργείς περισσότερο τα σημεία που σε βοηθούν να πορευτείς στη ζωή.</p>
<p class="30"><strong>Γιατί εξαρτιέται από ουσίες ένας άνθρωπος; Πώς γινόμαστε πρεζόνια;</strong></p>
<p class="a2">Ο φόβος. Από φόβο γίνεσαι πρεζόνι. Ο φόβος να αντιμετωπίσουμε γενικώς τις καταστάσεις και τον εαυτό μας.</p>
<p><strong>Γιατί οι άνθρωποι επιλέγουν, ως συνήθως, τον εύκολο δρόμο;</strong></p>
<p><span class="a"><span lang="EL">Από φόβο. Το εύκολο δεν είναι πάντοτε το καλύτερο. Η δυσκολία είναι που σαγηνεύει περισσότερο. Κι όμως, ο εύκολος δρόμος είναι πρώτη επιλογή.</span></span></p>
<p><strong>Γιατί κάνουμε λάθη; Οταν κάνουμε λάθος, ξέρουμε ότι είναι λάθος;</strong></p>
<p><span class="a"><span lang="EL">Παρόλο που τα λάθη με δυσκόλεψαν στη ζωή μου, αν ξαναζούσα τη ζωή μου, δεν θα άλλαζα τίποτα, ούτε τα λάθη μου. Και πάλι θα ήμουν μπέκρα και πάλι θα ήμουν κωλόπαιδο… Γιατί υπήρξα και κωλόπαιδο… Πέρασα ωραία στη ζωή μου, είμαι ευχαριστημένος δεν έχω κάτι που να μου έλειψε. Ο πατέρας μου από τη μια -για να λένε «τι καλός άνθρωπος ο Μπουτάρης!»- ήτανε επίτροπος στην εκκλησία, από την άλλη δεν φοβόταν να πει τι σκέφτεται. Μάλωσε κάποτε με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή -ήμουνα μπροστά-, του είπε «τράβηξες μια γραμμή και χάλασες την παραλία»! Κι αυτός τον έβρισε και άλλαξε δωμάτιο… Γενικά δεν κώλωνε και σε αυτό τού έμοιασα.</span></span></p>
<p><strong>Εσείς φορτωθήκατε φοβίες παρότι μεγαλώσατε κοντά σε ανθρώπους που σκέφτονταν και ενεργούσαν χωρίς φόβο…</strong></p>
<p><span class="a"><span lang="EL">Ο βασικότερος φόβος μου ήταν το βάρος του ονόματος που κουβαλούσα κι έπρεπε να τον ξεπεράσω με κάποιον τρόπο. Μετά ήταν γενικώς ο φόβος να πω «όχι»! Δεν μπορώ να πω όχι. Ενα από τα προβλήματα που σε οδηγούν στο αλκοόλ είναι ότι δεν μπορείς να πεις «όχι» και τελικά βρίσκεις τον μπελά σου και ο μόνος τρόπος να αντέξεις είναι να πνιγείς στο αλκοόλ.</span></span></p>
<p class="50"><strong>Ποια ήταν η στιγμή που πήρατε την απόφαση και είπατε «το κόβω»;</strong></p>
<p><span class="a"><span lang="EL">Οταν δεν πήγαινα πια στα κανονικά μπαρ και πήγαινα σε μπαρ που ήταν μόνο όμοιοί μου, αλκοολικοί δηλαδή. Κάθεσαι στο μπαρ κι εσύ μιλάς για τα αεροπορικά δρομολόγια και ο άλλος </span></span>σού λέει για τα τρένα, αλλά μιλάτε κανονικά, σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Οταν φθάσεις πια σε αυτό το σημείο, αναρωτιέσαι τι γίνεται. Εγώ κάποια στιγμή, προς το τέλος αισθανόμουν πολύ μεγάλη μοναξιά, μου έλειπε και η Αθηνά -η Αθηνά ήταν ο έρωτας της ζωής μου- δεν γινόταν χωρίς αυτή. Πήγα, λοιπόν, μια μέρα και τη βρήκα -η Αθηνά συζούσε τότε με κάποιον κι εγώ είχα μια άλλη σχέση- και της λέω, «κοίτα, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα, κάνε ό,τι είναι να κάνεις γυρνάω». Και την άλλη μέρα, παράτησε τον άλλον και ήρθε στο σπίτι. Τότε πια είπαμε ότι ναι, εντάξει, αλλά…</p>
<div class="WordSection1">
<p class="60"><strong>…Πρέπει να βρεθεί μια λύση με το αλκοόλ.. </strong></p>
<p class="60">Πέρασαν δυο χρόνια που με μάζευε από τα μπαρ το βράδυ. Σε κάποιο σημείο μού λέει «κοίταξε, ή σταματάς ή φεύγω». Είχα τότε έναν φίλο, πέθανε, ήταν Αμερικανός αλκοολικός… Μετά την κουβέντα με την Αθηνά, πήγα, τον βρήκα στη Σκιάθο και του λέω, «Λη, βοήθεια». Με κράτησε τρεις μέρες στη Σκιάθο, μου έδωσε και κάτι για να περάσω το στερητικό σύνδρομο, με φόρτωσε στο αεροπλάνο, πήγα στην Αμερική και μπήκα κατευθείαν στο πρόγραμμα και αυτό ήταν. Τελειώνοντας το πρόγραμμα, το αλκοόλ ήταν όπως ένα βιβλίο που το διάβασες το ξαναδιάβασες το έμαθες απέξω, το έβαλες στο ράφι και τελείωσε, δεν σε αφορά πια το θέμα. Δεν με αφορά πια το θέμα.</p>
<p class="60"><strong>Το πρόγραμμα πόσο κράτησε;</strong></p>
<p class="a1">Τριάντα ημέρες, ήταν κλειστό πρόγραμμα.</p>
<p class="100"><strong>Τώρα πίνετε καμιά φορά;</strong></p>
<p class="a1">Δεν πίνω καθόλου. Τις προάλλες ήμασταν στη Βσνδή μέχρι τις 5-6 το πρωί. Μέσα στο μαγαζί όλοι σουρωμένοι. Εγώ περνούσα πολύ καλά από όλους χωρίς να έχω βάλει γουλιά στο στόμα μου.</p>
<p class="a1"><strong>Πιστεύετε ότι το δωμάτιο της εξουσίας μπορεί να σε κάνα πρεζόνι; Αλκοολικό της δύναμης;</strong></p>
<p class="a1">Βέβαια. Το βλέπω ακόμα και μέσα στην ίδια την Πρωτοβουλία. Ανακατεύονται με τα κοινά για να έχουν εξουσία, όχι γιατί θέλουν να προσφέρουν. Μπορώ να σου πω τουλάχιστον πέντε τέτοιο ονόματα. Δεν τα λέω, αλλά τα ξέρετε. Τρελαμένοι με τη δύναμη.</p>
<p class="a1"><strong>Τι σε μεθάει στην εξουσία;</strong></p>
<p class="a1">Αυτή η ψευδαίσθηση της δύναμης η οποία σε κάνει άφοβο. Ογδόντα τοις εκατό, για να μη σου πω εκατό, των πολιτικών μσς είναι πρεζόνια της εξουσίας. Εγώ δεν έχω γνωρίσει πολιτικό που να μην έχει την έπαρση της εξουσίας η οποία ουσιαστικά είναι εθισμός. Αυτό, όταν δεν έχουν πλέον εξουσία, είναι σαν τον συνταξιούχο που δεν έχει πια τι να κάνει και μαραζώνει.</p>
<p><strong>Το δωμάτιο της εξουσίας σε κάνα πρεζόνι ή από πριν είσαι και μπαίνοντας σε αυτό το «χάνεις» και πιάνεις πάτο;</strong></p>
<p class="a1">Οπωσδήποτε έχεις προδιαγραφές. Δηλαδή, αν δεν είναι η εξουσία που θα σε κάνει πρεζόνι, θα είναι το φαγητό ή το αλκοόλ ή ο τζόγος. Εχεις το DNA του εθισμού. Είμαι 100% σίγουρος ότι υπάρχει ένα DNA του εθισμού.</p>
<p class="20"><strong>Ποιο είναι το στοιχείο που κάνει τον καλό πολιτικό;</strong></p>
<p class="a0">Είναι ο πολιτικός ο οποίος ξέρει να λέει «όχι», που δεν έχει στον νου του αποκλειστικά και μόνο το πώς θα βγει στις επόμενες εκλογές. Οι πιο πολλοί πολιτικοί, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι…</p>
<p class="100"><strong>…Η ιδιοτέλεια τους;</strong></p>
<p class="a0">Ακριβώς. Δεν τον ενδιαφέρει να πει «εμένα με βγάλατε για να κάνω πέντε πράγματα, έπρεπε να κάνω δέκα, δεν μπόρεσα να κάνω δέκα, έκανα πέντε, αυτά είναι». Εκανα μια προφορική πρόταση μέσα σε γενική συνέλευση της ΚΕΔΕ και είπα ότι η θητεία του δημάρχου δεν πρέπει να είναι παραπάνω από δύο φορές. Οι δύο φορές θητεία είναι ήδη πολλά χρόνια για να είσαι επάνω σε μια καρέκλα και να διαφεντεύεις την πόλη. Μετά αρχίζεις και φθείρεσαι, αλλά και διαφθείρεσαι, σε διαφθείρει η εξουσία, είναι ωραίο στην αρχή να περπατάς και να σου λένε «καλημέρα, κύριε δήμαρχε». Μετά από λίγο αρχίζεις να το απαιτείς και στο τέλος σού λείπει κιόλας. Αυτά, φυσικά, δεν συμβαίνουν μόνο στην Ελλάδα. Οσο πιο απολίτιστη είναι μία χώρα, τόσο πιο πολύ η εξουσία έχει αυτό το πρόσωπο.</p>
<p class="a0"><strong>Πόσο μεγάλη σημασία έχει η αποτυχία για τπν επιτυχία; Ποιο είναι το κέρδος της αποτυχίας, ποιο είναι το κόστος της επιτυχίας;</strong></p>
<p class="a0">Το κέρδος της αποτυχίας είναι το ότι σε αναγκάζει να ξανασκεφτείς πάρα πολλά πράγματα. Στην αποτυχία πρέπει να καθίσω και να κάνω ταμείο. Αυτό είναι τελικά το κέρδος της αποτυχίας. Η επιτυχία είναι ζημία, δεν έχει κέρδος σε οδηγεί να καβαλήσεις το καλάμι, νιώθεις ότι μπορείςνα τα κάνεις όλα. Η επιτυχία δεν σε υποχρεώνει να κάνειςταμείο. Η επιτυχία είναι σχεδόν πάντα κακός σύμβουλος. Οπως και τα λεφτά είναι κακός σύμβουλος.</p>
<p class="20" align="left"><strong>Τα λεφτά γιατί;</strong></p>
<p class="a1"><span class="a">Γιστί σε ξεσαλώνουν. Λες «θέλω να πάρω ένα κοστούμι» και αντί να πάρεις ένα κοστούμι των 150 ευρώ, πας και παίρνεις ένα </span><span class="a0">Zenia </span><span class="a0">που κάνει</span><span class="a"> 1500. </span></p>
<p class="110"><strong><span class="1111">Εσείς</span><span class="11"> πιάσατε τον εαυτό σας να διαφθείρεται από το χρήμα;</span></strong></p>
<p class="110"><span class="11"><span class="a"><span lang="EL">Βέβαια, πολλές φορές.</span></span></span></p>
<p class="110"><strong><span class="11"><span class="a"><span lang="EL"><span class="111"><span lang="EL">Δεν </span></span><span class="11"><span lang="EL">φοβάστε ότι</span></span><span class="111"><span lang="EL"> αυτά που λέτε μπορεί να ηλήξουν τπν εικόνα </span></span><span class="11"><span lang="EL">σας;</span></span></span></span></span></strong></p>
<p class="a0"><span class="a">Οχι, δεν φοβάμαι. Όποιος με ακούει, κάνει κι αυτός ταμείο και λέει «έχει ελαττώματα, κι αυτός άνθρωπος είναι, δεν είναι θεός». Πιστεύω ότι αυτή η παραδοχή είναι η αλήθεια της ζωής. Γιατί κι εγώ έχω προβλήματα σαν κι εσένα κι εγώ κουράζομαι και εγώ θέλω μια γκόμενα που δεν μπορώ να έχω κι εγώ θέλω να έχω φίλους κι εγώ θέλω να έχω λεφτά. Δεν διαφέρω επειδή είμαι δήμαρχος. </span></p>
<p class="a0"><strong><span class="111">Για εσάς ποια είναι η πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία παίζοντας στο παιχνίδι της ζωής;</span></strong></p>
<div class="WordSection1">
<p class="a0">Το ίδιο το παιχνίδι, ότι παίζεις με όλα, τα δοκιμάζεις τα αφήνεις ξαναγυρνάς και εντέλει το διασκεδάζεις ή πολλές φορές το βλέπεις σαν θεατρικό έργο. Αυτό είναι το μυστικό της επιβίωσής μου μέσα σε όλο αυτό το χάος που αντιμετωπίζω καθημερινά στην κρατική μηχανή. Στην αρχή εκνευριζόμουν στο δημοτικό συμβούλιο και στις γενικές συνελεύσεις παλιότερα. <span class="a"><span lang="EL">Και είπα κάποια στιγμή «πες ό,τι είναι μια θεατρική παράσταση, αποστασιοποιήσου λιγάκι». Τώρα άλλες φορές κάνω τον εκνευρισμένο, άλλες φορές τον αδιάφορο, άλλες φορές τον κουρασμένο, άλλες φορές τον θυμωμένο. </span></span>Είναι δυο-τρεις σύμβουλοι που παίζω μαζί τους και τους προγκάρω λιγάκι για να με προγκάρουν κι αυτοί, να δημιουργηθεί μια κατάσταση. Οταν νομίζουν ότι με αυτά που λένε σε εκνευρίζουν, μετά λένε ακόμα περισσότερες μαλακίες, για να εκνευριστείς περισσότερο, και τελικά εκτίθενται αυτοί… Αυτό είναι το παιχνίδι.</p>
<p class="20"><strong>Μπορείτε να υποθέσετε τι λένε για εσάς πίσω από την πλάτη σας;</strong></p>
<p class="a1">Και βέβαια. Με λένε επιπόλαιο, με λένε μαλάκα, με λένε «άλλ' αντ' άλλων», ό,τι θες με λένε.</p>
<p class="20"><strong>Και πώς νιώθετε με όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς;</strong></p>
<p class="a1">Εγώ τους απαντώ ότι στη Νάουσα έχουμε μια παροιμία, «κατά το μάγουλο κι ο μπάτσος», δηλαδή συμπεριφέρομαι ανάλογα με αυτόν που έχω απέναντί μου.</p>
<p class="161"><strong><span class="16">Εχετε πιάσει τον εαυτό σας να λέει "Αν ήμουν</span><span class="16"> πρωθυπουργός για μια μέρα" θα έκανα αυτό κι εκείνο;</span></strong></p>
<p class="161"><span class="16"><span class="15"><span lang="EL">Βέβαια πολλές φορές. Να σου πω ένα τελευταίο παράδειγμα, με τα </span><span>WikiLeaks, </span><span lang="EL">με τη Λαγκόρντ και τον Τόμσεν. Τι λέει το ΔΝΤ; Λέει ότι το χρέος δεν βγαίνει, πρέπει να κοπεί. Ποιοι πρέπει να κόψουν το χρέος Η Γερμανία κατ' αρχάς. Λέει, επιπλέον, πως τα δημοσιονομικό μέτρα που λέτε για 3,5% το 2018 δεν βγαίνουν με τίποτα, πρέπει να πάει στο 1,5%. Δηλαδή βούτυρο στο ψωμί το δικό μας. Ξαφνικά βγάζουν το ΔΝΤ στα κάγκελα </span></span></span>και τότε λες «καλά, είναι τόσο μαλόκες». Γιατί; Γιατί μέχρι τώρα κρέμονται από τη Μέρκελ για να τους δώσει τη δόση, να βγάλουμε τον Ιούλιο. Τέτοια τσαπατσουλιά και τέτοια προχειρότητα δεν γίνεται, εκτός κι αν έχουν άλλα πράγματα στο μυαλό τους τα οποία δεν μπορούμε να τα φανταστούμε.</p>
<p class="161"><strong><span class="16"><span class="15"><span lang="EL">Εσείς γιατί πιστεύετε ότι αντιδρούν έτσι; </span></span></span></strong></p>
<p class="161"><span class="16"><span class="15"><span lang="EL">Πιστεύω ότι συμβαίνουν δύο πράγματα. Ενα είναι το ότι είχαν άλλη αντίληψη για το πώς πρέπει να λειτουργεί η οικονομία. Το δεύτερο είναι ότι δεν είχαν καμία απολύτως επικοινωνία με το διεθνές γίγνεσθαι. Δεν αποκστέστησαν καμία συμμαχία. Αναγκαστικά θα έπρεπε να </span></span></span>αποκαταστάσεις τις συμμαχίες που πρέπει με αυτούς από τους οποίους εξαρτάσαι. Εξαρτάσαι από τους Αμερικανούς; Θα είσαι κολλητός μαζί τους γιατί αλλιώς θα σε πουλήσουν και θα χάσεις τον δρόμο σου. Αν είσαι τη μία με τον έναν και την άλλη με τον άλλον, θα σε θεωρήσουν καραγκιόζη.</p>
<p class="91"><strong>Βέβαια είσαι στο μέσο αντιπαραθέσεων και αντιφατικών σχέσεων…</strong></p>
<p class="150">Δεκτό… Αλλά υπάρχει και μια γενικότερη ασάφεια με ποια πλευρά είμαστε. Εκεί πρέπει να αποκστασταθούν οι ισορροπίες κι εκεί χρειάζονται και οι προσωπικές σχέσεις. </p>
<div class="WordSection1">
<p><strong>Αυτό που υποστηρίξατε για τη μέγιστη διάρκεια του δημάρχου στη δημοτική Αρχή για τις δύο θητείες, εσείς θα την τηρήσετε για τον εαυτό σας, ανεξάρτητα αν υπάρχει νόμος; </strong></p>
<p class="150">Το σκέπτομαι πάρα πολύ σοβαρά, απλώς δεν το λέω φωναχτά, λέω «θα είμαι μέχρι 100 χρόνων δήμαρχος» γιατί άμα αρχίσω να λέω από τώρα ότι δεν θα είμαι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές, θα γίνουν πέντε ομάδες διαδόχων, θα λυσσάξουν οι εφημερίδες και θα τα φορτώσουμε στον κόκορα και δεν θα γίνει τίποτα από αυτά που πρέπει να κάνουμε τώρα.</p>
<p><strong>Πείτε μου έναν άνθρωπο που θεωρείτε πραγματικά πλούσιο στην εποχή μας.</strong></p>
<p class="150">Δεν το έχω σκεφθεί, δεν με έχει απασχολήσει. Μου αρέσει όμως ο Ψινάκης όσο και να τον χαρακτηρίζουν καραγκιόζη. Εγώ, λίγο που του έχω μιλήσει, είναι ένα παιδί που ξέρει ότι κάνει θέατρο, άλλωστε αυτό πουλάει, αλλά το κάνει καλά κι έχει καλοσύνη μέσα του.</p>
<p class="150"><strong>Ο Τραμπ πώς σας φαίνεται;</strong></p>
<p class="150"><span class="15"><span lang="EL">Γουρούνι όρθιο. Ανθρωπος που βάφει τα μαλλιά του, με τον τρόπο που τα βάφει αυτός -παρόλο που στην Αμερική είναι όχι απλώς αποδεκτό, είναι και τάση το να βάφεις τα μαλλιά σου γιατί </span></span>θεωρείται καλλωπισμός- μόνο σιχαμάρα σου προκαλεί. Γιατί, πόσο μαλάκας είσαι όταν στα 65 σου βάφεις τα μαλλιά σου ξανθά κομοδινί και θέλεις να κυβερνήσεις και τον κόσμο;</p>
<p class="150"><strong>Πώς σας ακούγεται η φράση "Είναι νέος ο Κυριάκος όπως ο Αλέξης";</strong></p>
<div class="WordSection1">
<p class="150">Δεν είναι θέμα ηλικίας. Ξέρω βέβαια πάρα πολλούς νέους που είναι καλοί. Το βλέπω με τα παιδιά μου. Οταν γύρισε ο Μιχά- λης οπό την Αμερική -είχε τελειώσει το Davis, είχαν προηγηθεί οι συζητήσεις ότι αναλαμβάνει το κτήμα- πάω μια μέρα στο κτήμα, στο γραφείο μου, είχε βγάλει τα πράγματά μου, τα είχε βάλει σε ένα κιβώτιο και είχε χωρίσει το γραφείο στα δύο, στο ένα καθόταν αυτός και στο άλλο ο γεωπόνος. Του λέω «η έγινε, Μιχάλη;». «Τι να γίνει;», λέει. «Εδώ είναι το γραφείο μου, θα κάθομαι έξω στη βροχή;». «Οχι, βέβαια… Αλλά δεν έχεις λόγο να είσαι πια στο κτήμα». Τέτοιος βάρβαρος…Τίναξε στον αέρα όλο το κτήμα, ξήλωσε 250 στρέμματα, φύτεψε καινούργιες ποικιλίες μέσα σε δύο χρόνια και το κτήμα πήρε την καινούργια του μορφή. Εγώ πήγαινα και ηαραμιλούσα αποσβολωμένος "Τι διάολο κάνει; Παναγία μου!". Τελικά όμως είχε δίκιο. Αυτό ήταν ένα από τα κίνητρα που με έκαναν και είπα αντίο στα κρασιά, έκλεισε αυτό το βιβλίο για μένα. Όπως έκλεισε το αλκοόλ, έτσι έκλεισε και η δουλειά με τα αμπέλια (σ.σ.: γέλιο)</p>
<p class="150"><strong>Αν στις επόμενες εκλογές έχετε να διαλέξετε ανάμεσα στον Τσίπρα και τον Κυριάκο, τι θα διαλέξετε; </strong></p>
<div class="WordSection1">
<p class="60">Τον Μητσοτάκη, είναι πιο συγκροτημένος Δηλαδή δυο τρία πράγματα μου έκαναν κακή εντύπωση στον Τσίπρα. Δεν ξέρεις αγγλικά, ρε φίλε, αλλά και η μητρική σου γλώσσα να ήταν, όταν μιλάς με έναν ξένο, μιλάς στη γλωοσα σου και έχεις έναν καλό διερμηνέα. Αυτό ήταν τραγικό. Το δεύτερο με τον Τσίπρα είναι ότι ενώ έκανε τη στροφή, δεν κατάφερε να είναι αυτός που θα εγκαταστήσει τη σοσιαλδημοκρατία στην Ελλάδα. Διότι λέει μόνο συνθήματα, καλλιεργεί συστηματικά την αντιεπιχειρηματικότητα, δεν μιλά με τον κόσμο, δεν ακούει τον κόσμο. Θες Φεστιβάλ Αθηνών; Φώναξε δέκα ανθρώπους όχι μόνο τους κρατικοδίαιτους του Εθνικού θεάτρου, φώναξε και άλλους οι οποίοι έχουν πάψει πια να μετέχουν στα κοινά. Φώναξε δέκα γκαλερίστες «τι λέτε, παιδιά, τι κάνουμε;». Κάτι που είχε ξεκινήσει να κάνει ο Σημίτης κάποια εποχή, το οποίο του ξέφυγε και δεν έκανε τίποτα.</p>
<p class="60"><strong>Ο Κυριάκος θα το έκανε αυτό;</strong></p>
<p class="60">Ο Μητσοτάκης είναι γενικότερα πιο συγκροτημένος δεν ξέρω αν θα το έκανε αυτό. Ο Μητσοτάκης από την άλλη, έχει να παλέψει στον λάκκο με τα φίδια, διότι η Νέα Δημοκρατία σαν τον Μητσοτάκη έχει άλλους δύο ίσως όλοι οι υπόλοιποι είναι κοπρόσκυλα, είναι περισσότερο δεξιοί, φεουδαρχικής αντίληψης. Οι πιο πολλοί μέσα στη Νέα Δημοκρατία θεωρούν ακόμα ότι το κράτος είναι δικό τους. Εχει να παλέψει με όλους αυτούς.</p>
<p class="190"><strong>Σας ευχαριστώ</strong> </p>
<p class="190">Κι εγώ. Αυτό ήταν ένα ενδιαφέρον διάλειμμα.</p>
</div>
</div>
<p class="150"> * Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Real News </p>
<p class="150"> </p>
</div>
</div>
<p class="110"><span class="11"><span class="a"><span lang="EL"><span class="11"><span lang="EL"><br /></span></span></span></span></span></p>
<p class="110"><span class="11"><span class="a"><span lang="EL"><br /></span></span></span></p>
<p class="a1"><span class="a"><br /></span></p>
</div>
<p><span class="a"><span lang="EL"><br /></span></span></p>
<p><span class="a"><span lang="EL"><br /></span></span></p>
</div>
<p class="20" align="left"><span class="2"><br /></span></p>