<div id="yui_3_16_0_1_1453889589804_30111" style="text-align: justify;"><strong>«Φάουστ» του Γκαίτε: το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζει το έργο-ορόσημο της παγκόσμιας δραματουργίας, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου. Στον ρόλο του Φάουστ ο Νίκος Κουρής. Μεφιστοφελής ο Αργύρης Πανταζάρας. Μια παραγωγή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με τη Λυκόφως του Γιώργου Λυκιαρδόπουλου. </strong></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://www.culturenow.gr/contentfiles_2014/theatro/faust-dhmotiko-theatro.jpg" alt="" /></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div style="text-align: justify;">
<div><em>Ήταν μια σειρά απο θεατρικές απογοητεύσεις που έζησα ως θεατής τους τελευταίους μήνες. Μου αρέσει να βλέπω ανθρώπους να ρισκάρουν στην τέχνη τους και το αποτέλεσμα να τους δικαιώνει. Νοιώθω την αγωνία τους να πατήσουν στο άγνωστο με τόλμη, να δοκιμάσουν από το ήδη μεγαλειώδες ενός έργου να πεταχτούν στο δικό τους στοιχείο αποθέωσης. Αυτά τα λέω γιά ανθρώπους που έχουν το θάρρος να καταπιαστουν με ένα ήδη ένδοξο έργο τέχνης _κυρίως λόγου_ και να επενδύσουν στην ερμηνευτική τους προσέγγιση την δική τους ματιά για τον κόσμο. Μιλώ για όλους τους δημιουργούς που δουλευοντας πάνω σε ενα αριστούργημα καταφέρνουν να βάλουν και την δική τους υπογραφή σε σημείο που να είναι ορατή για όλους. </em></div>
<div><br /><em>Αυτή η αλλεπάληλη απογοήτευση ανατράπηκε προχθές στο Δημοτικό Θεατρο του Πειραιά. Πήγα να δω την πολλά υποσχόμενη Κατερίνα Ευαγγελάτου αν και τα τελευταία χρόνια το υποσχόμενη έχει ήδη γίνει γεγονός.</em></div>
<div><br /><em>Λοιπόν ο Φάουστ της Ευαγγελάτου ήταν χάρμα οφθαλμών, ήταν ακουστική απόλαυση και ουσιαστική ερμηνεία… Παρτιτούρα μιάς άλλης ματιάς πάνω σε ένα αριστούργημα της λογοτεχνίας… σε εξαιρετική μετάφραση του Σπύρου Ευαγγελάτου την ειχε κάνει για το Αμφιθέατρο το 2000, αλλά την ολοκλήρωσε για την εκδοχή της Κατερίνας Ευαγγελάτου_ βασισμένη… «σε πορίσματα νεοτέρων μελετητών των πηγών, απόλυτα πίστη στο ύφος, στην ατμόσφαιρα και στο νόημα του κειμένου και φυσικά στο μέτρο… Ο Φάουστ έχει συντεθεί σε ομοιοκατάληκτο στίχο στο μεγαλύτερο μέρος του ενώ υπάρχουν και σημεία σε ανομοιοκατάληκτο στίχο καθώς και μια σκηνή σε πρόζα». Επίσης μια μετάφραση επιτέλους που δεν απευθύνεται στον αναγνώστη αλλά στον θεατή, πολύ μεγάλο προσόν της συγκεκριμένης παράστασης.</em></div>
<div><em> </em><br /><em>«Ο Φάουστ έχει κατακτήσει το σύνολο της ανθρώπινης γνώσης αλλά καθώς πλησιάζει το τέλος του βίου του αισθάνεται οτι δεν γνωρίζει τίποτα για την πραγματική ζωή…» Η Κατερίνα σε αυτή την παράσταση ρισκάρει να ξεχάσει ότι έχει δει στο θέατρο και αφήνεται ελευθερη να κατοικήσει το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Καθε σκηνή του εργου είναι σαν να ανοίγεται στον θεατή η πόρτα στη σκοτεινή του πλευρά. Από την πρώτη στιγμή ο θεατής μαθαίνει ότι η αγνοια είναι η δυναμη μας και η γνώση μιας μορφής υπνωση.</em></div>
<div><br /><em>Ο Μεφιστοφελής είναι η άλλη πλευρα του εαυτού μας… «που θρέφει τον εθισμό μας στην αέναη κίνηση μέσα από την άρνηση κάθε ορίου και κάθε περιορισμού στις απολαυσεις…» Φάουστ και Μεφιστοφελής ορμούν… «στην εποχή της βίας, όπως σε παραλήρημα μετά από τραύμα, αναζητώντας περισσότερο πόνο, περισσότερη ηδονή, περισσότερη δύναμη μέσα σε ένα σύμπαν απεγνωσμένων ανθρώπων και βουβών αμέτοχων Θεών».</em></div>
<div><br /><em>Ούτε μια σκηνή δεν κρεμάει στο κενο του χρόνου. Όλη η παράσταση μοιάζει με μια περφόρμανς, οι ηθοποιοί ξεπερνούν τα προσόντα τους και αιωρούνται στον υγρό κόσμο της απολαυσης, γλυστρούν και πέφτουν στην τσουλήθρα της αφήγησης.</em><br /><em>Τόσο ο Κουρής ως Φάουστ όσο και ο Πανταζαρας ως Μεφιστοφελής υποκριτικά σπάνε τα όρια και ενσωματωνουν το Καλό </em><em>και το Κακό. </em></div>
<div><br /><em>Κανεις απο τους ηθοποιούς δεν είναι απαιδευτος, ακόμα και οι σπουδαστες απο την Δραματική Σχολή του Πειραικού Συνδέσμου υπηρετούν την σκηνοθετική φαντασίωση. </em></div>
<div><br /><em>Μου άρεσε πολύ η σκηνογραφική ευρυματικότητα της Ε'υας Μανιδάκη και η χορογραφική δουλεια της Πατρίτσιας Απέργη </em><br /><em>Τέλος για μια ακόμα φορά όλοι υποκλινόμαστε στην Ελευθερία Ντεκώ. Ο φωτισμός της βοήθησε αποτελεσματικά να δούμε την λάμψη της δουλειας της Κατερίνας Ευαγγελάτου.</em><br /><br /><em>Χαίρομαι που είδα αυτη την παράσταση. Χαιρομαι που όλα ήταν όπως έπρεπε. Ακόμα και το πρόγραμμα της παραστασης ήταν στο ύψος της παράστασης.</em><br /><br /><em>Μην την χάσετε!</em><br /><em>Θανάσης Λάλας </em></div>
<div><em><br /></em></div>
<div><em><img src="https://encrypted-tbn3.gstatic.com/images?q=tbn:ANd9GcSODDtibLGRY1EZy_aqJzug0Gq0r1-uYOgpfRw_qwI5cy3jZaAKCg" alt="Αποτέλεσμα εικόνας για λαλας" width="120" /></em></div>
</div>
<div style="text-align: justify;"><br /><br /><br /><strong>Συντελεστές της παράστασης </strong></div>
<div style="text-align: justify;"><br />Μετάφραση: Σπύρος Α. Ευαγγελάτος<br />Σκηνοθεσία: Κατερίνα Ευαγγελάτου<br />Σύμβουλος δραματουργίας: Πλάτων Μαυρομούστακος<br />Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη<br />Χορογραφία: Πατρίσια Απέργη<br />Κοστούμια: Βασιλική Σύρμα<br />Μουσική σύνθεση: Γιώργος Πούλιος<br />Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ<br />Κομμώσεις: Talkin’heads<br />Ειδικά Εφέ – Κατασκευές: Προκόπης Βλασερός<br />Βοηθός σκηνοθέτη: Καλλιόπη Παναγιωτίδου<br />Β’ Βοηθός Σκηνοθέτη : Βικτώρια Φώτα<br />Βοηθός σκηνογράφου: Μυρτώ Μεγαρίτου<br />Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου</div>
<div><br /><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://cdn.multi-news.gr/2015/12/8b5fe0df9a-660×330.jpeg" alt="" width="640" /></div>
<div> </div>
<div><strong>Λίγα λόγια για το έργο</strong><br /><br /><span id="yui_3_16_0_1_1453889589804_30190">Το έργο του Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε (1749-1831) έχει τις ρίζες του στο θρύλο του Φάουστ που αποτυπώθηκε σε μπαλάντες, κουκλοθέατρα, ξυλογραφίες και χαρακτικά ήδη από τον 16ο αιώνα. Η μεγάλη διάδοσή του έγινε χάρη σε μια λαϊκή φυλλάδα, που κυκλοφόρησε το 1587 ο τυπογράφος Johan Spiess, με τον τίτλο Ιστορία του Δόκτορα Ιωάννου Φάουστ, θαυματοποιού και τεχνίτη της μαύρης μαγείας όπου συγκεντρώνονται ιστορίες που αναφέρονται στον αστρολόγο και μάγο Γιόχαν Φάουστ ο οποίος πιθανότατα ήταν υπαρκτό πρόσωπο, γεννήθηκε ίσως μετά τα μέσα του 15ου αιώνα και πέρασε τη ζωή του ως περιπλανώμενος αγύρτης: κέρδιζε τα προς το ζην γράφοντας ωροσκόπια και κάνοντας μαγικά κόλπα ακατανόητα για τους σύγχρονούς του τα οποία έδωσαν τροφή για την δημιουργία θρύλων και δοξασιών γύρω από το πρόσωπό του, ενώ σύμφωνα με κάποιο χρονικό ο ίδιος έκλεισε μια συμφωνία με τον διάβολο. Το βιβλίο επανεκδόθηκε πολλές φορές μέχρι τον 18ο αιώνα.</span></div>
<div> </div>
<div><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://www.dithepi.gr/pictures/original/b_22842_or_923116_z_b_c_th_m_i_s_z_n_s_ps_s_k_s_m_2.jpg" alt="" width="640" /></div>
<div> </div>
<div> <img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://s.nbst.gr/files/1/2015/12/faoust.jpg" alt="" /></div>
<div> </div>
<div><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://www.ticketservices.gr/pictures/b/b_4752_img_1018.jpg" alt="" width="640" /></div>
<div style="text-align: justify;"> </div>
<div><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://www.ert.gr/wp-content/uploads/2015/12/12374980_862394930543581_6973893228740890484_o.jpg" alt="" width="640" /></div>
<div> </div>
<div><img style="display: block; margin-left: auto; margin-right: auto;" src="http://athens.wiz-guide.com/assets/modules/kat/articles/201512/147/photos/gs_faoust3.jpg" alt="" width="640" /></div>