Ως αποτέλεσμα όλων των παραπάνω, και ιδίως όταν η διαταραχή χρονίσει, εμφανίζονται συμπτώματα καχεξίας, όπως οστεοπόρωση (εξ αιτίας της οποίας μπορεί να υπάρχουν κατάγματα των οστών ακόμη και με μικρές κάποτε αφορμές), αναιμία, υποθερμία, καρδιακή αρρυθμία, βραδυκαρδία, υπόταση και διαταραγμένη λειτουργία του ήπατος, των νεφρών και του γαστρεντερικού συστήματος.
Έτσι τα άτομα με ΨΑ συχνά βρίσκουν προοδευτικά όλο και πιο δύσκολο το να μπορούν να ανταποκρίνονται στις ακαδημαϊκές, επαγγελματικές, οικογενειακές και κοινωνικές τους δραστηριότητες και για λόγους όπως η κακή σωματική τους κατάσταση, η συνεχής τους ενασχόληση με ιδέες γύρω από το βάρος τους και το φαγητό και συχνά για να αποφύγουν την αντιπαράθεσή τους με το περιβάλλον που βλέποντας την κατάστασή τους τα σχολιάζει και τα πιέζει συχνά να φάνε και να βάλουν βάρος, ότι χειρότερο θάθελαν δηλαδή να τα συμβεί. Η μεγάλη απώλεια βάρους, τέλος, κάνει κάποτε υποχρεωτική, ακόμη και παρά την θέλησή τους μερικές φορές, τη νοσηλεία τους σε νοσοκομείο για να αποφευχθεί ο θάνατος από ασιτία.
Η ΨΑ είναι μια βαριά διαταραχή, ιδιαίτερα στην χρόνια μορφή της, όπου από διάφορες μελέτες αναφέρεται θνησιμότητα από 5 μέχρι και 18 περίπου στα εκατό.