<p>Αναγνώστριά μας θέτει τον προβληματισμό της για τον γιο της.</p> <p>O γιος μου 25 ετών δεν έχει φίλους, είναι σπίτι

Οι δυσκολίες της πρώτης μέρας στον παιδικό σταθμό
Η πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό αποτελεί για το μικρό παιδί έναν από τους σημαντικότερους αποχωρισμούς στη ζωή του. Αποχωρισμός σημαίνει απώλεια και κάθε παιδί νοηματοδοτεί την απώλεια αυτή με τον δικό του μοναδικό τρόπο, ανάλογα με την προσωπικότητα και τα βιώματά του. Το παιδί αποχωρίζεται τη μητέρα του, τον πατέρα του, τις σημαντικές σταθερές «φιγούρες» στο σπίτι του, τον χώρο του.
Καλείται τώρα να δημιουργήσει νέες σχέσεις, με τη δασκάλα του, τα άλλα παιδιά, τον χώρο του σχολείου, να ενταχθεί σε ομάδες, να μάθει να προσαρμόζεται σε κανόνες. Καλείται να μην αναζητά σώνει και καλά την αγάπη και την αναγνώριση μέσα από την ύπαρξή του και μόνο, αλλά και μέσα από αυτά που θα πράττει.
Με λίγα λόγια, το παιδί έρχεται αντιμέτωπο με μια διαφορετική πραγματικότητα, πιο απαιτητική. Πιο απρόβλεπτη.
Αυτή η πρώτη συνάντηση με το μη αναμενόμενο μεταμορφώνεται σε ένα σημαντικό στοίχημα για το παιδί. Αν το διαχειριστεί αποτελεσματικά, θα καταφέρει να διεκδικήσει την αυτονομία που δικαιούται.
Κάθε διεκδίκηση, ανεξάρτητα από την έκβασή της, συμβάλλει και σε μια απομάκρυνση από στάσεις που έχουν να κάνουν με απάθεια, παθητικότητα, ετεροπροσδιορισμούς. Φόβος, αίσθημα ανασφάλειας, κλάμα, πανικός, αγωνία, υπερδιέγερση, προσκόλληση στον γονιό για διαβεβαίωση, είναι μερικές πρώτες αντιδράσεις που θεωρούνται φυσιολογικές για ένα παιδί, κατά τις πρώτες εβδομάδες προσαρμογής του στον παιδικό σταθμό.
Βέβαια, οι αντιδράσεις του παιδιού είναι εναρμονισμένες και με τις στάσεις και τα συναισθήματα των γονιών όσον αφορά τον τρόπο που βιώνουν οι ίδιοι τον αποχωρισμό από το παιδί τους, καθώς και με την πίστη τους στις ικανότητες του παιδιού.

Οι παιδικές ζωγραφιές εκτός από δημιουργική έκφραση αποτελούν κι ένα πολύ χρήσιμο εργαλείο για τη διερεύνηση της συναισθηματικής, ψυχικής και νοητικής κατάστασης των παιδιών.

Τα παιδιά -κυρίως στην προσχολική ηλικία- ζωγραφίζουν πολύ, κι αυτό επειδή οι ζωγραφιές τους είναι ένας από τους κύριους τρόπους έκφρασης. Οι εικόνες αυτές είναι πολύ χρήσιμες για να εκτιμήσουμε τη νοητική και τη συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού, να καταλάβουμε τα στοιχεία της προσωπικότητάς του, όσα το προβληματίζουν, ή απλώς όσα βλέπει και παρατηρεί γύρω του.

Ζωγράφοι ετών 1,5
Για τα πολύ μικρά παιδιά το μολύβι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα οποιοδήποτε άλλο αντικείμενο. Όταν τους δείξουμε και καταλάβουν ότι μπορεί να κάνει σημάδια, αρχίζουν να το χρησιμοποιούν μουντζουρώνοντας κάποια επιφάνεια. Ο στόχος τους φυσικά δεν είναι να ζωγραφίσουν κάτι συγκεκριμένο. Οι πρώτες αυτές «ζωγραφιές» μοιάζουν με μπερδεμένα κουβάρια, είναι μουτζούρες που ουσιαστικά θυμίζουν τις κινήσεις τους όταν, σε αυτή την ηλικία, πηδάνε πάνω κάτω ή στροβιλίζονται γύρω από τον εαυτό τους. Σταδιακά βάζουν τις μουτζούρες τους σε έλεγχο, οι οποίες και διαφοροποιούνται σε πολλές μορφές: ευθείες, ελικοειδείς, ζιγκ ζαγκ γραμμές. Από τα 3 τους χρόνια και μετά σχεδιάζουν μεμονωμένες «φιγούρες» (γραμμές, σπείρες, κύκλους) στις οποίες και δίνουν ονόματα. Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία έχουν την τάση να ονομάζουν τις ζωγραφιές τους, λένε δηλαδή πως έχουν ζωγραφίσει τη μαμά ή τον μπαμπά, αλλά μετά το ξεχνάνε κι αν τα ξαναρωτήσουμε μετά από λίγες μέρες για τις ίδιες εικόνες μπορεί να μας πουν πως οι ζωγραφιές τους αναπαριστούν κάτι άλλο.

Νήπια και ζωγραφική
Ξεκινά περίπου στην ηλικία των 4,5 με 5 ετών, όταν τα παιδιά περνάνε από τις γραμμές και τις μουτζούρες στα σχήματα που θυμίζουν κηλίδες και που αναπαριστούν αντικείμενα ή ανθρώπους που βλέπουν γύρω τους (π.χ. ο ουρανός, η θάλασσα, ένας άνθρωπος, ένα σπίτι, ένα δέντρο, λουλούδια κ.ά.). Σε αυτές τις ζωγραφιές δεν υπάρχει η έννοια της προοπτικής (όλα όσα θέλουν να αναπαραστήσουν τοποθετούνται το ένα δίπλα στο άλλο χωρίς να αλληλοκαλύπτονται) ούτε οι κανόνες της βαρύτητας (π.χ. τα σπίτια πάνω στο βουνό ζωγραφίζονται πλαγιαστά ακολουθώντας τη γραμμή του βουνού). Από την άλλη πλευρά, ο ουρανός, όπως και η θάλασσα, είναι μια μπλε γραμμή, η γη μια καφέ λωρίδα, το χορτάρι, μια πράσινη, ο αέρας είναι απλώς το υπόλοιπο χαρτί που παραμένει λευκό, τα σπίτια και τα αυτοκίνητα είναι διαφανή (π.χ. βλέπουμε μέσα τις καρέκλες και τα κρεβάτια) κι ό,τι αγαπάνε, προτιμούν, είναι σημαντικό ή μεγάλο το αναπαριστούν χωρίς να σέβονται τις αναλογίες ή τα πραγματικά μεγέθη.