Ετσι η φραση του Proust θα μπορουσε να μεταφραστει: Πολυ καιρο πηγαινα να κοιμηθω ευτυχισμενος. Στην οπτικη της γαλλικης λεξης, η ευτυχια δεν ειναι συναισθημα. Ειναι χρονικο φαινομενο. Ονομαζει μια ζωη που διαγει στον σωστο χρονο. Και ποιος ειναι ο σωστος χρονος; Σε μια παλια ιστορια του Ζεν, ενας μαθητης λεει για τον δασκαλο του: Οταν πειναει, τρωει, και οταν νυσταζει, κοιμαται. Και πως αναγνωριζω, οτι πειναω; Δεν ειναι ενα "θελω να φαω". Δεν ειναι η πειθαρχια σε ενα προγραμμα διατροφης. Το πιανω στον αερα. Ερχεται η στιγμη που το αναγνωριζω, και λεω "Πειναω". Και, τρωγοντας, ερχεται παλι μια στιγμη οπου το πιανω στον αερα και λεω: "Χορτασα": Αν σταματησω να τρωω νωριτερα, το παιχνιδι χανεται.