Η μακρόσυρτη περίοδος της οικονομικής κρίσης που διανύουμε είναι ικανή να στερήσει από τους νέους τη δυνατότητα να ασκήσουν το επάγγελμα που επέλεξαν και να συρρικνώσει τα ελεύθερα κριτήρια επιλογής για την αναζήτηση εργασίας. Συχνά μάλιστα παρατείνει χρονικά ή και ακυρώνει την εύρεση δουλειάς ακόμη και με μηδαμινά κριτήρια. Ώριμοι άνθρωποι που έχουν μία σταθερή δουλειά, για την οποία εργάστηκαν επί χρόνια με συνέπεια μπορεί εύκολα να τη χάσουν. Τέλος, πολλοί εργαζόμενοι παραμένουν με χαμηλή αμοιβή, και μερικές φορές με κακές εργασιακές συνθήκες, σε μία «κατ’ ανάγκη εργασία», δηλαδή σε μια δουλειά ανεπιθύμητη, που τους ταλαιπωρεί, γιατί γνωρίζουν πως δεν υπάρχουν πρόσφορες εναλλακτικές λύσεις. Οι ατομικές και κοινωνικές βιοποριστικές συνέπειες των καταστάσεων αυτών έχουν απασχολήσει εκτενέστατα το δημόσιο λόγο. Δεν έχουν τύχει της ίδιας προσοχής όμως οι συνέπειες που δημιουργούν για το ίδιο το άτομο και την ψυχική του υγεία.